ترکیب واقعیت و خیال در کتاب من رو مسحور خودش کرد. به نظر من نویسنده اثر بسیار چیره دست بود.  از تمام  مسیر و تک تک جملات کتاب لذت بردم. 
کتاب نگاهم رو به درخت ها تغییر داد و اون ها رو درنظرم ارزشمند‌تر کرد.
با همه‌ی این‌ها توی پایان بندی گیج شدم. پایان کتاب رو فهم نکردم. و یک علامت سوال گنده ماند توی ذهنم.
        

          نطفه گوزن در اتاقی سرخ به سان یک زهدان یافت می‌شود.. زهدانی سرخ که راوی کوشیده بعد عمری سختی و سرسختی سرانجام خودش را در آن پیدا کند - این یافتن اما انگار بی‌گذر از گذشته امکان‌پذیر‌نیست.. زن در نهایت اما زاییده می‌شود از نو.. تنها مثل همیشه.
        

          داستانی فانتزی رئال. یک داستان ایرانی که واقعا ارزش خوندن داره.
 بسیار عالی شخصیت گذشته طاهره روایت شده. روایتی که ما رو به گذشته طاهره و کارهایی که کرده میبره که در جاهایی شوکه کننده است. حضور گوزن  با اینکه میخواد ذهن مشوش طاهره رو نشون بده در جاهایی انگار زیاده.
در کل اثر قابل قبولی بود.
        

          نام کتاب: بانو گوزن 
نویسنده: مریم حسینیان 
ژانر: رئال ( سر ژانر کتاب بحثا بوده ولی همون رئاله ) 
تعداد صفحات: ۱۸۶
سال انتشار: ۱۴۰۳
ناشر: چشمه 
⚠ اون قسمتی که اسپویلر داره رو اگر حساس هستید باز نکنید و مابقی متن رو بدون اون میشه به راحتی خوند.
خلاصه داستان: 
داستان روایت زنی به نام طاهره‌ست. زنی که درست زمانی که میخواهد با راضی کردن شوهرش امیرعلی  کارگاه سفالگری خودش رو بزنه متوجه اتفاقی میشه که همه چیز رو دگرگون میکنه...

بررسی: 
مریم حسینیان به خوبی توانایی پیچیدن داستان رو داره که حرف اصلیش در لا به لای نماد کم رنگ بشه و با همه اینا باز هم خواننده متوجه بشه که چی داره میگه. 
بانو گوزن داستان زنی‌ست که سایه گذشته همچنان روی سرش سنگینی میکنه و گذشت سالها و دوری از خانواده‌اش هنوز هم درگیر گذشته خودشه تاجایی که رحمی داخل وجودش نمونده. 
درد و رنج و تاثیراتش روی زندگی دختر بچه‌ایی که بعدها به طاهره تبدیل میشه در هرفصل کتاب توسط افکار طاهره برای خواننده شرح داده میشه و داستانی که تو خلاصه کتاب به ظاهر داستان ساده‌ایی‌ست پیچیدگی‌هایی پیدا میکنه.
قاتل کیه؟ 
چطوری ادمها تبدیل به قاتل میشن؟ 
روان ادمی تا کجا دوام میاره؟ 
حقیقت چیه؟ 
قاتل دختری کوچک بود یا خانواده‌ و افراد نزدیکی که تکه تکه از وجود دختر کندن.
بانو گوزن درواقعه طاطاست زمانی که گوزنی از هسته هلو بیرون میاد و همدم تنهایی‌های طاهره میشه. 
گوزنی با چشمانی شبیه به طاطا و هیچ کس جز اون نمیبیندش.
و طاهره زنی که در میان گره‌هایی که خودش به زندگی دیگران میزنه گرفتار میشه. 
همونطور که گفتم ژانر کتاب مشخص نیست و حرف زیاد راجع بهش هست، فانتزی، سوررئال یا رئالیسم جادویی ولی خب هیچکدوم از اینها نیست داستان درواقعه با ژانر رئال اغاز میشه و همونجوری تمام میشه چون گوزن و اتفاقات عجیب درواقعه بخشی از ببماری اسکیزوفرنی طاطاست. 
اگر با کتابهایی که انگار روشون لایه سیاه کشیدن و سردن ارتباط میگیرید حتما پیشنهاد میشه.
        

          داستانی رئال با رگه‌های فانتزی که سعی کرده، سبک‌زندگی تهران معاصر رو با ترکیب شیرینی از واقعیت و خیال ببافه، رج‌به‌رج بالا ببره و اثر  رو شکل بده.
شخصیت طاطا زنی رنج کشیده و خودخواه که حس انسان دوستی درونش حداقلی هست اما بخاطر صداقتش در بیان احساسات طول داستان حس همذات پنداری نسبی رو به مخاطب میده‌

از این جهت که ثابت میکنه همه‌چی ریشه در کودکی داره شاید بشه گفت روانشناسانه است اما حقیقتا در این زمینه هم چیزی برای یاد دادن‌ به مخاطب  نداره.

نثر‌روان، اطلاعات قطره چکانی و ترکیب خلاقانه حقیقت و مجاز ممکنه تا حدی سر گرم کننده باشه اما نه در ایجاد کشش داستانی  موفق عمل کرده و نه در درونمایه و محتوا

کاملا بی‌هدف، تلخ، پوچ و تاریک با  پایانی غیر قابل قبول.

مسائل متعددی در طول قصه مطرح میشه که ته هیچ کدومشون مشخص نیست
 بارداری، پرویز، سارا و فرشاد، زندگی با همسرش، کارگاه سفال و...
بیشتر از داستان میتونیم بگیم شبیه دفترچه خاطرات بود.
خاطراتِ زنی روان‌پریش و آسیب دیده در آستانه بارداری ناخواسته و خانه نشینی که با توهماتش فانتزی شده.

به نظر میاد برای کاشت نمادهایی در قصه تلاش شده بود اما قرارداد های نویسنده با خواننده در طول داستان‌ متغییر هست که این مخاطب رو حتی در تطبیق نماد هم مثل قصه گیج می‌کرد.


        

          سخته برام نوشتن ازش. 
ولی به زودی. شاید.
        

          قشنگ بود. دوستش داشتم با اینکه تلخی اذیت‌کننده و ناتمامی داشت. اما واقعی بود و صادق. 
شخصیت طاهره رو خیلی خوب می‌شد درک کرد. اگر هم قابل درک نبود می‌دونستم نمی‌تونم قضاوتش کنم. انقدر که صادقانه از همه احساسات و عشق و نفرت‌هاش گفته بود آدم ترجیح می‌داد موقع اشتباهات و بدجنسی‌هاش کنار بکشه و رو برگردونه تا مجبور نشه واکنش صریحی نشون بده.

اگر تحمل یه شخصیت خاکستری و کمی روی اعصاب رو دارین با عاقبتی تلخ و ناراحت‌کننده حتما بخونید.
        

          به نظرم روایت داستان یافتنِ خودِ حقیقیِ راوی است. راوی به بهانه‌ی  حملِ فرزندش، گذشته‌ای که به سختی پشت سر گذرانده و پنهانی حملش کرده را بالا و پایین می‌کند. و گوزن وسیله‌ی سیر در گذشته و تحقق خواسته‌ هایش از هر واقعه ایست. پایان‌بندیش  را از همان ابتدای فصل بیستم توانستم حدس بزنم ولی تصویرسازیش بسیار اثرگذاراست و ویژه‌ش کرده.
به نظرم از شاخصه‌های آثار خوب برای نویسنده‌ش حس برانگیزیِ آن است و این داستان دقیقا احساس ادم را درگیر میکند و ساعت‌ها گوشه ای از ذهن را به تسخیر خود در می‌آورد.
        

          خلاقیتش رو دوست داشتم