امروز عصری با کلی عجز و لابه، از منشی سرخاب سفیداب کرده دکتر نوبت گرفتیم. می‌دانستیم به این راحتی‌ها کارمان را راست و ریست نمی‌کند و باید عینهو مرغِ پرکنده هی این پا و آن پا کنیم؛ از آنجا که حوصله ادا و اطوار بچه مزّلف های کف خیابان را هم نداشتیم دست انداختیم بیخ کتابخانه همایونی خودمان تا کتابی برداریم و حین بیکاری ورقی  بزنیم، بلکه کشِ تنبانِ مطالعه مملکت -که همیشه خدا پایین است!- را کمی بکشیم بالا!
خلاصه دیدیم «تالستوی» و «داستا» و مابقی که کسر شأن ملوکانه‌شان است دنبال ما راه بیفتند داخل مطب دکتر، «گچ پژ» صاحاب مرده را دیدیم که داخل هیچ قفسه‌ای جا نشده بل کجکی افتاده یک گوشه؛ همین را برش داشتیم تا حداقل بعد خواندن به زور هم که شده بچپانیمش قاطیِ باقیِ کتب!
القصه، دو ساعت تمام، یک‌بند خواندیمش و یک‌بند لب هایمان مثل همان آدم های پسته‌صفت اول کتاب باز ماند و تلخی اخلاق دخترکِ ورپریده منشی دکتر را گرفت...
.
دستت درست شازده که خوب نواختی!
زیاده جسارت است.
یا علی...
        

          نثری شیوا و روان، با داستانی زیبا و دوست داشتنی. اول این کتاب را بخوانید، بعد به سراغ "بی کتابی" بروید تا به سِحر قلم نویسنده پی ببرید.
        

          کتاب خوش‌خوان و روانی بود. برای من که تقریبا هیچی از کره جنوبی  نمی دانستم جذابیت داشت و از سمت دیگر شخصیتی خلق کرد با یک بیماری نادر که باعث می شد خواننده درگیر شود. 
نویسنده به وضوح حسابی بی‌رحم است و با اینکه قهرمانش کم سن و سال و مریض است اصلا بویی از عاطفه و مروت نبرده است. جنایتکاری ست دست به قلم.
همین هم اثرش را قوی کرده، ترس ندارد.
بخوانید خوش می‌گذرد، البته این را هم بگویم که شاهکار نیست. همین است. خودش است، یک داستان خوش خوان مایه‌ی سرگرمی با اندکی محتوای روانشناسی. نه بیشتر.
        

          به نظرم روایت داستان یافتنِ خودِ حقیقیِ راوی است. راوی به بهانه‌ی  حملِ فرزندش، گذشته‌ای که به سختی پشت سر گذرانده و پنهانی حملش کرده را بالا و پایین می‌کند. و گوزن وسیله‌ی سیر در گذشته و تحقق خواسته‌ هایش از هر واقعه ایست. پایان‌بندیش  را از همان ابتدای فصل بیستم توانستم حدس بزنم ولی تصویرسازیش بسیار اثرگذاراست و ویژه‌ش کرده.
به نظرم از شاخصه‌های آثار خوب برای نویسنده‌ش حس برانگیزیِ آن است و این داستان دقیقا احساس ادم را درگیر میکند و ساعت‌ها گوشه ای از ذهن را به تسخیر خود در می‌آورد.
        

          وقتی دوم دبیرستان بودم برای هدیه روز تولد از دوستام خواسته بودم برام بگیرنش. ناگفته نمونه که خودشون ازم پرسیده بودن چی لازم داری؟ و من گفته بودم : دا! 
خلاصه اینکه این کتابو خوندم و گریه کردم. خوندم و گریه کردم و این در من نهادینه شد که باید قدر خیلی چیزا رو تو این مملکت آشفته بدونیم
        

          نوجوانی رو از نزدیک توصیف کرده! جوری که بعضی بخش‌هاشو بلند برای نوجوانی که کنارم نشسته بود (بچه‌م!) می‌خوندم و می‌گفتم: تو رو میگه!!
اول داستان با یه غافلگیری باحال شروع می‌شه، ولی از همون‌جا به بعد دیگه کشش و غافلگیری خاصی نداره تاااا یه کم مونده به آخرهاش که تهش لو می‌ره!
ترجمه متوسطی داره.
        

          داستان اما گیرافتادن جوانکِ طلبه‌ایست در دست اشرار لبِ مرزی و شرطِ ازادی‌اش می‌شود شفادادنِ یک کودک مادرزادیِ معلول؛و چالشِ این اسارت چند روزه‌ی سختِ حمید  باعث کنکاش صبغه و سابقه ایمانی و زندگانی‌اش می‌شود 
برای او تلخ بود؛ برای من شیرین .
داستان در بطن ماجرا اما،بازی کردنِ خدا با ایمانِ حمید بود،حمیدی که به گمانش مومن بود و درپی معنا 
و این بازی بد محکی بود برای تشخیصِ سره از ناسره ایمانش.
حمید تا رگ و پیِ ایمانش را کاوید،شعاع ایمانش را متر زد و بعد هم ایمانش را از باورهای چرکابه‌اش  شست و پهن کرد در مقابل نورِ این اتفاقِ تاریک.
حمید از پوستین طلبگی جسته بود و شده بود راویِ بددلِ شکاکِ بی‌رحم خود.
من دوسش داشتم،هم روایت را و هم نوع نگارش را.
جملات کوتاه و لیز بودند؛سُرَم می‌دادند تندی به صفحات بعدی،توصیفات کوتاه و دقیق و حسی نویسنده برایم ملموس بود .
نقطه عطفش و گره‌‌ها و گره‌گشایی‌ها هم الحق خوب بودند،اینکه دستِ نویسنده را نمیشد بخوانم سرعت خوانشم را می‌برد بالا.
خیلی وقت بود داستانی به این تُند و تیزی نخوانده بودم.
خوشمان آمد.