بریده‌ای از کتاب بانو گوزن اثر مریم حسینیان

پرویز قهوه را هورت می‌کشد و می‌خندد. ... تازه زنجیر طلایش را دیده‌ام. با خودم فکر می‌کنم به خارج رفتن و نرفتن نیست؛ بعضی‌ها ذاتا امّل‌اند. هر کاری بکنند باز از یک گوشه‌شان زنجیرطلایی، کفش نوک‌تیزی، کاکلی چیزی بیرون می‌زند.