یادداشت‌های حسنشونم (55)

          خیلی فلسفی و دارای حاشیه، عملا به هیچ دردی نمی‌خورد برای فهم و اصلاح اشکالات.
        

          روایت خسته‌کننده. برای امروزِ جوان ایرانی خیلی جاهایش استفاده ندارد. می‌گوید نمی‌خواهد شبیه کتاب های زرد موفقیت باشد، ولی هست.
        

          گریه‌برانگیز.
        

          این کتاب رو برای اولین بار کلاس چهارم که بودم خوندم و الان بعد از گذشتن این همه سال خاطرات جالبی رو برام زنده کرد. بعد خوندن این کتاب بود که منم دلم خواست با دوستام یه چیزی شبیه "کتری قهوه" بسازیم که یجور پناهگاه باشه که دور هم جمع بشیم و بازی‌ها و ماجراجویی‌های بعدی‌مون رو داخلش برنامه‌ریزی کنیم و همین کار هم کردیم. جایی که ما ساختیم شبیه کتری قهوه نبود، ولی مبدا تمام بازی‌ها و ماجراجویی‌های بعضا خطرناک ما هم بود.
        

          چند فصل اولش خوب بود، باقی‌ش بدرد مخاطب عادی نمی‌خورد، با فرهنگ کتابخوانی ما هم تناقض دارد، اگر عاشق نیل گیمن و داستان‌هایش هستید و می‌خواهید در موردش بیشتر بدانید کتاب خوبی است، وگرنه ثلث اول کتاب را بخوانید و باقی‌اش را بریزید دور.
        

          یک‌سوم اول کتاب خوب بود، اما باقیش مزخرف بود.
        

          نیمی از محتوای کتاب خیلی درست و دقیق بود، اما نیم دیگر، کمی زرد و غلط بود. در کل دوستش داشتم.
        

          بسیار دلنشین بود، مخصوصا فصل آخرش.
        

          فوق‌العاده زیبا و دل‌انگیز.
        

          به غیر از رباعی‌ها باقی اشعار ضعیف و سخت‌خوان بودند و نتونستم با وزن‌هاش همراه بشم.
        

          خوب بود ولی میتونست بهتر باشه.
        

          زیبا بود و با پایانش اشک ریختم. به گمانم از آن کتاب‌هایی است که در خاطرم خواهد ماند، شاید داستانش نه، اما پندهایش آری.
البته که به شخصه طرفدار سبک تولستوی در انتقال مفاهیم اخلاقی و عرفانی هستم، اما طریقۀ نصیحت‌های سید مهدی شجاعی هم در این کتاب جالب و زیبا بود.
        

          هنگام خوندن این کتاب هی با خودم میگفتم که چقدر دوستی و رفاقتی که اسلام می‌خواد چقدر سخت و پرهزینه است. هنوز توی کف این حدیث امام علی هستم که توی کتاب میگفت:«به هنگام درشتى برادرت، خود را به نرمى وادار و چون جدايى پيشه كند، به پيوند بپرداز و چون بخل ورزد، بخشش كن و آنچه را از او سر مى زند، تحمّل كن و با او بپيوند».
آدم میمونه که چکار باید بکنه، نه میشه مثل چیزی که حضرت میفرمایند رفتار کرد و هم نمیشه به حرف حضرت گوش نکرد.
        

          اول باید بهش فکر کنم و بعد یک دور دیگر بخوانمش تا بتوانم هضمش کنم. اما یادداشت را باید بنویسم. به گمانم لقب "پیامبر نویسندگان" حقیقتا لایق تولستوی است. در مورد همۀ داستان های تولستوی این را می‌گویم:"این داستانِ تولستوی یک کلاس اخلاق کامل است"، حالا هم می‌گویم، این داستانِ تولستوی یک کلاس اخلاق کامل است، به نظرم کارکردش از چندین منبر و سخنرانی هم بالاتر است، نصیحت‌کردن خوب است، اما انتقال مفاهیم از طریق قصه، خیلی کارآمدتر است.
داستان در مورد تضاد درونی انسان است، تضاد کفر و ایمان. شهوت و تقوا. ریا و اخلاص. تولستوی در این داستان، بخش های تاریکی از وجودمان را به خودمان نشان می‌دهد، که چه بلایی ممکن است سرمان بیاورند، بدون اینکه پند و اندرز بدهد، درس اخلاقش را به اتمام می‌رساند و در آخر این نکته را یادآور می‌شود که هیچ‌وقت برای بازگشت دیر نیست.
و بخش ثابت یادداشت‌هایم در مورد تولستوی، هر کسی که کار تربیتی می‌خواهد بکند، چه طلبه و چه معلم، باید یک دور آثار این پیامبر نویسندگان، تولستوی، را بخواند.
        

          زیبا و خواندنی. هر روز در زمان استراحت تا شروع کلاس بعدی میرفتم کتابخونه دانشگاه و چند صفحه ازش رو می‌خوندم. حالا مجبورم بذارم سر جاش. حقیقتا حسین منزوی شاعر خیلی برجسته‌ای بوده. روحش شاد.
        

          کوتاه میگم، زیبا،دل‌انگیز و اغواکننده.
        

          به مراتب از جلدهای قبلی جذاب‌تر بود.