ما بزرگ می‌شویم و وارد یک واقعیت وحشتناک می‌شویم؛ ما در دنیایی هستیم پر از بی‌تفاوتی شگفت انگیز تقریباً نسبتا به هر چیزی که هستیم فکر می‌کنیم، می‌گوییم یا انجام می‌دهیم. این مسئله وقتی به ذهن ما خطور می‌کند که ممکن است در اواخر دوره نوجوانی باشیم یا روی یک تخت خواب تاشو در دانشگاه دراز کشیده باشیم، یا شبی که در خیابان‌های شهر پرسه می‌زدیم. با تمام وجود می‌فهمیم که چقدر در طرح گسترده این جهان، موجود بسیار ناچیزی هستیم. در میان جمعیتی که از آن عبور می‌کنیم کسی چیزی درباره ما نمی‌داند. رفاه ما هیچ اهمیتی برای آنها ندارد. آنها در پیاده‌روها به ما تنه می‌زنند و با ما به عنوان یک سد معبر رفتار می‌کنند. ماشین‌ها به سرعت از کنار ما می‌گذرند. کسی قرار نیست سر ما را نوازش کند یا آب دهان ما را پاک کند. در برابر برج‌ها و نور خیره کننده تابلوهای تبلیغاتی چشمک زن بسیار کوچک هستیم. ممکن است بمیریم و کسی متوجه نشود.

غریبه‌ها نسخۀ مشابهی از ما هستند که هنوز آن‌ها را نشناخته‌ایم.

بدون درک این حقیقت که آنچه مارا به اوج می‌رساند عدم تسلط به جبر ماتریکس یا زبان فرانسوی نیست بلکه توانایی ما در تسلط بر آنچه که ابعاد احساسی زندگی نام دارد است. یعنی درک خودمان، ظرفیت های ما در برخورد با همسر آینده‌مان، فرزندان و همکارانمان، میزان اعتماد به نفسمان، کنترل آرامش و دلسوزی برای خودمان. شکست هایی که در این زمینه ها وجود دارند اطمینان از خیانت مکرر به بهترین امید های بشریت را تضمین میکنند، بسیار فراتر از چیزی که ممکن است در بهترین مدارس و دانشگاه ها اتفاق بیفتد.