﷽
خداروشکر که داستان این کتاب،حاصل تخیل نویسنده است!
سال۱۴۰۹ و زلزله ۱۱۷ ثانیه‌ای تهران با قدرت ده ریشتری،ایران در یک بهت بزرگ فرو رفته است و ناگهان کفتارها برای پیکر این شیر زخمی  دندان تیز می‌کنند، جنوب درمحاصره قوای متحد،ترکیه و شمالغرب،خود حاکم پندارها حاکم مشهد
و تبریز وسیستان می‌شوند و ناگهان ده موشک هسته ای یک‌زیر دریایی به سوی قلب تهران شلیک می‌شود، اما هیچکدام فکر این را نکرده بودن کسانی زنده می‌مانند که دیگر هیچ ندارند و این نقطه شروع یکه‌بازمانده‌هاست.

زلزله ده‌ریشتری از آن دسته کتاب‌هاست که هم دوست دارم در دورانی که داستان در آن اتفاق می‌افتد زندگی کنم و هم دوست ندارم آن زمان باشم؛ نویسنده شخصیت‌هایی خلق کرده یکی از یکی متفاوت تر واز زبان هرکدام طوری صحبت کرده که انگاروجود داشته‌اند!داستان کتاب روایت به روایت از زبان این آدم ها جلو می‌رود و خواننده از لابه‌لای صحبت‌ها ماجرا را پیدا می‌کند ، قسمت‌ هایی از کتاب به شدت تکان دهنده است و در حدی درس‌آموز!

این کتاب را همه باید بخوانند،علی الخصوص مسئولین نظام جمهوری اسلامی ایران
        

          اگر می‌خواهید سفری به آینده‌ای تلخ و دشوار داشته باشید و نتیجه تمام اتفاقاتی که در این روزگار می‌گذرد و گاهی به سادگی از کنار آن رد می‌شویم را با تمام وجود حس کنید؛ زیر آوارهای این زلزله ویران کننده قرار بگیرید تا جنگ و تجزیه و کشتار جمعی را در یک لحظه حس کنید.
زلزله ده ریشتری، کتابی است که تمام آنان که نقشی در قوه‌ی حکمرانی ایران دارند باید یک نسخه از آن را در کتابخانه داشته باشند و هر روز داستان آن را مرور کنند. 
جدا از محتوای مهم کتاب، داستان، هرچند ایده‌ی ارزشمندی دارد و  با ریتم بسیار خوبی شروع می‌شود، اما بعد از گذشت نیمه‌ی اول کتاب، کاملا کسل کننده و تکراری می‌شود.
        

          رمانی تقریبا آخرالزمانی که با زلزله ای شدید در تهران شروع میشود
پس از زلزله،فجایع دیگری مانند بیماری و حملات گسترده خارجی به ایران شرایط را بد و بدتر می کنند و وقتی دیگر ایران به سمت نابودی دائمی می‌رود، ناگهان ققنوسی از خاکستر برمیخیزد...
کتاب سراسر گزارش و روایت است. یک محقق چندین سال بعد از تمام این وقایع به سراغ افراد مختلف موثر در زمان ها و بخش های گوناگون آن دوران می رود و خاطراتشان را میشوند و در طی این گفتگوها خط داستانی برای ما کامل می شود
کتاب ایده خوبی دارد اما بخاطر فرم انتخاب شده که مخاطب را کاملا به عمق داستان نمیبرد، احساسات و وقایع آنطور که باید و شاید مخاطب را نمیتواند درگیر کند هرچند نویسنده سعی کرده در فرم روایت فضاسازی خوبی را انجام دهد
کاش از دل اتفاقات داستان را میخواندیم تا از گزارشات...
عدم وجود شخصیت های ثابت در داستان هم باعث شده با شخصیتی ارتباط نگیریم وهمین نیز سبب عدم ورود عمیق به ماجراها میشود
        

          کتاب از نظر ادبی تقریباً هیچ‌چیز برای عرضه ندارد و مثل بیشترِ رُمان‌های این ناشر، فاقدِ ظرافت‌ در روایت است. زلزله‌ی ده‌ریشتری داستانی‌ست که در ایده گیر افتاده و چیزی بیشتر از یک طرحِ خوب نیست؛ یک طرحِ خوب که با یک پرداختِ کم‌کیفیت همراه شده، شخصیت‌پردازیِ درست‌وحسابی‌ ندارد و درنهایت به‌نظرم از منظر فرمی و تکنیکی، کتاب درخشان و ماندگاری از کار در نیامده‌.

با همه‌ی این حرف‌ها اما ایده‌ی کتاب، خلاقانه است‌. داستان در جهانِ سالِ ۱۴۰۹ شمسی آغاز می‌شود؛ با یک زلزله‌ی مهیب در تهران که سرآغاز هزاران بحرانِ کوچک و بزرگ در دنیاست. مستقل از متلک‌های گاه‌وبیگاهِ نویسنده به یک جریان سیاسی خاص و رئیس‌جمهور سابق که به‌نظرم به‌شدت توی ذوق می‌زند، زلزله‌ی ده‌ریشتری یک روایتِ تین‌ایجریِ پر از بزن‌بزن است که خواندنش تجربه‌ای متفاوت و تاحدی جالب است و البته با یک پایان‌بندیِ تقریبا غافلگیرکننده، مخاطب را درگیر پرسش‌هایی جدی می‌کند.

خلاصه که اگرچه برخی چهره‌های مجازی برای کتاب تبلیغ کرده‌اند و شاید همین باعث فروشِ خوبش شود، سرجمع به‌نظرم با کتابی معمولی مواجهیم؛ تلفیقی از یک ایده‌ی عالی، یک پایان‌بندی خوب و یک پرداختِ زیر متوسط.
        

          من این کتاب رو دوست داشتم.  
هرچند در زمینه نثر و قلم کاری قوی نیست ولی نویسنده با ایده ای جذاب تلاش کرده تا این ضعف را پوشش دهد.
و هنر نویسنده این است که کتاب روند و روایت داستانی ندارد بلکه شبیه کتابی است که در آن نویسنده تلاش کرده تا یک برهه تاریخی را به وسیله مصاحبه با افراد حاضر در ان زمان شفاف کند. به همین جهت کتاب فاقد بسیاری از جزئیات داستانی است.
فقدان این جزئیات یکی از عوامل کشش کتاب است که شما را فصل به فصل و روایت به روایت به دنبال پاسخ به سوال ها دنبال خود میکشاند.
نکته بعد اینکه اگر بنا بود این جزئیات در کتاب ذکر شود اولا قطعا به چندجلد دیگر برای تکمیل کتاب نیاز داشتیم دوما نویسنده برای بیان و واقعی کردن این جزئیات احتیاج به قلمی بسیار بسیار توانمندتر و داستان پردازی خیلی قوی تری داشت که در غیر اینصورت کتاب بسیار بچگانه میشد.
در آخر اینکه کتاب یک کتاب ایدئولوژیک هست و طبیعتا مخاطب خاص داره.
        

          زلزله ده ریشتری که آن زمان عنوانش «بیدار شدن زیر چکمه‌های دشمن» با زیرتیتر تاریخ جنگ جهانی کبیر بود، دومین کتابی است که ویراستار داستانی‌اش بودم.
داستانی علمی‌تخیلی که وقایعی 25 ساله را روایت می‌کند. از سال 1409 به بعد. یک زلزله مهیب که تهران را زیر و رو می‌کند و اتفاقات مهیب‌تر بعدش ماجرای کتاب را شکل می‌دهند.
کتابی که نیما اکبرخانی نوشته، از منظر فرمی ترکیبی است از ژانر علمی‌تخیلی و روایت شفاهی. ما با قهرمان واحد روبرو نیستیم و آدم‌های زیادی از زوایای مختلف و متفاوت به ماجرای این زلزله و اتفاقات بعدش نگاه کرده‌اند و درباره‌اش حرف زده‌اند. قدم به قدم که جلو می‌رویم از نظر مکانی و زمانی هم جلو می‌آییم. از تهران بیرون می‌آییم و پایمان به جاهای بسیاری باز می‌شود. مشهد  و اصفهان و شیراز که بماند، قرار است جاهای دیگر هم برویم!
از نظر محتوایی، این کتاب را می‌توان جزو یکی از سیاسی‌ترین کتاب‌های ژانری ایرانی دانست. کتابی که رک و پوست کنده، بدون تعارف و ذره‌ای خجالت و دلواپسی از ناراحتی مخاطبش، واقعیت را به او می‌گوید. واقعیت‌های فراوانی از جهان پیرامون و آدم‌های سیاسی و اجرایی و قانونی و قضایی. آدم‌هایی که باید حواسمان را بهشان جمع کنیم. فرقی هم ندارد یقه سه‌سانتی می‌پوشند یا ریش پروفسوری و عبای شکلاتی دارند! ما همه نسبت به این کشور و حکومت و آینده‌اش مسئولیم.
این را هم اضافه کنم. زلزله ده ریشتری به‌خاطر تعدد راویان، کتاب راحت‌خوانی نیست.حجم صفحات و اطلاعاتش هم زیاد است. فکر نکنید با یک کتاب سرراست و راحت‌خوان مواجهید.
این کتاب اولین کتابی است که نیما اکبرخانی آن را نوشته، اما دیرتر از دو کتاب دیگرش اثریا و عزرائیل منتشر شد. دست روزگار است دیگر. اگر نثرش آن کیفیت کارهای قبلی‌اش را ندارد، به‌ این خاطر است که اولین کارش بوده است. 
در کل شدیداً توصیه‌اش می‌کنم!
        

          تا الان اگر داستان‌هایی خوانده باشم که ضعف شخصیت‌پردازی داشته باشند، باید بگویم که این کتاب اصلا شخصیت ندارد؛ نویسنده اطلاعاتی که می‌خواسته را به زور در چند اسم‌ فرو کرده است به شکلی که هیچ نقطه تمایزی میان اسامی داستان حس نمی‌شود. 
پلان داستان چندان خوب و منطقی پیش نمی‌رود و همینطور لحن و‌ ادبیات شخصیت‌ها هم چنگی به دل نمی‌زند. کتاب تقریبا نوعی روایت رویداد محور و حتی روایت اپیزودیک را دنبال می‌کند که به نظرم موفق نبوده است. 
ایده جذاب فقط باعث می‌شود تا خواننده کتاب را بخرد؛ همین! اگر کار را درست ادامه ندهی، ایده هیچ کمکی نخواهد کرد. محتوی و پیام داستان شاید از بخش‌های فنی متمایز و کمی بهتر باشد که آن هم گاهی دچار شعار و ضعف در استفاده از نمادها و سمبول‌ها می‌شود. در کل‌ نیز به نظر می‌رسد یک اقتباس ضعیف از مزرعه حیوانات یا ۱۹۸۴ باشد.
        

          خوب بود ولی میتونست بهتر باشه.
        

          مراقب باشید ایده جالب و جذب کننده کتاب شما را گول نزند! 
محتوای کتاب نظیر بسیاری از عناوین ناشر بلحاظ کیفیت چیزی جز یک شکست  نیست.
به هیچ عنوان منتظر پرداخت و شرح و بسط ایده های بدیعی که از طرح چند خط و صفحه‌ای فراتر نمی‌روند نباشید.
ضعف در فضاسازی، شخصیت پرداری و عدم ادای حق مطلب بیداد می‌کند. 
سیاق کتاب  هم که روایت داستان با طرح خاطرات چند صفحه‌ای است بشدت مستعد این میان مایگی‌هاست. 
        

          اول این که تبریک به انتشارات کتابستان بابت روی آوردن به موضوع ژانر تخیلی طوری که از بسیاری آثار تخیلی دنیا سبقت گرفته.‌
اما تفاوت این دست آثار وطنی با تخیل نویسان دنیا، نگاه دلسوزانه به وضعیت رایج مملکت و تبعات زیان بار ناکارآمدی ها و روشن ساختن جرقه های ذهنی در مخاطب برای پیشگیری قبل از ورود به بحران هاست.

به قولی:‌
"ای که دستت می رسد کاری بکن/ پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار"‌
‌
ای کاش می شد به هر مسئول در ج.اسلامی یک جلد از این کتاب را هدیه داد و ملزمش کرد به خواندن.‌
‌
نتیجه ی ترکیبی از شانه خالی کردن در کار، الیگارشی، نژاد پرستی و کودن گماری به جای شایسته سالاری در اثر جناب آقای اکبرخانی به وضوح آورده شده.‌
‌
تهران بعد از زلزله ویرانگر، حمله اتمی اسرائیل به قلب ایران، تجزیه ی مام وطن، هجوم منافقین، سر به نیست کردن متعهدین به کشور و انقلاب و منزوی ساختن آنان و لاشخوری و چپاول این سرزمین توسط تمامیت خواهان که شروع آن از سال ۱۴۰۹ بوده، در کتاب مشهود است.‌
‌
خدا رو شکر که متن کتاب تخیلی است‌
و امیدوارم در حد تخیل باقی بماند اما خوبست که بخوانیم و سناریوهای محتمل و وارده به حوزه کاری خود را تهیه کنیم.
‌
خواندن این کتاب این حس را به من القا کرد که باید"هرکس در هرجایی از این مملکت قرار دارد همانجا را مرکز ایران بداند و کار را به بهترین شکل انجام دهد" .‌
‌
        

          باسمه
🔰 دسته‌ای از کتاب‌های علمی - تخیلی هستن که فارغ از جذابیت مطالعه، آورده یا لااقل تلنگری برای واقعیت حال حاضر ما دارن؛ فیلم ترسناک نیستن که ببینی و بترسی!
🔰 «زلزله ده ریشتری» برای خودم یکی از اون کتاب‌های قابل تأمل بود... طبعاً قرار نیست شدت و حدت و حتی خود زنجیره وقایع با یه زلزله بزرگ در تهران اتفاق بیافته؛ ولی میشه بهش فکر کرد...
🔰 میشه یه لیست درست کرد از چیزهای غیرمنطقی، ناممکن یا غیرقابل قبول در متن و نق زد؛ اما به نظرم، نتیجه‌اش گم کردن اون نگاهی هست که اصل کتاب رو شکل داده! با اینکه کتاب علمی - تخیلی قرار نیست مستند باشه؛ ولی آقای اکبرخانی نگاه تاریخی جالبی داشتن که در گوشه گوشه متن هم قابل مشاهده بود.
🔰 هنر آقای اکبرخانی نه در مخوف جلوه دادن حوادث و جنگ‌ها، که در نشون دادن احساسات، عواطف و انگیزه‌های بشری طی این اتفاقات هست و صحنه‌سازی برخی موارد، سخت از ذهن بیرون می‌ره... آخرین مصاحبه کتاب که خودم رو خیلی به فکر فرو برد... نمونه‌های عینی زیادی جلوی چشمم اومدن... حال خوبی ندارم...
🔰 هرچقدر جلوتر رفتم و به آخر کتاب نزدیک‌تر شدم، بیشتر نظرم مثبت شد... می‌صرفه که این سفر رو طی کنین...

        

          وقتی کتاب را به پایان رساندم با خود گفتم
فاصله ما تا سال 1409، 6 سال بیش نیست. 
 کسی چه می‌داند، شاید یکی از افراد این داستان من باشم... 
        

          اگر می‌خواهید تصوری تخمینی از ایرانِ پس از سرنگونی جمهوری اسلامی داشته باشید این کتاب را بخوانید. 
نویسنده با توصیفات هنرمندانه خود از نقش عناصر مختلف داخلی و خارجی فرصت‌طلب، در جهانی فانتزی به موضوعی مهم پرداخته است.

نمره من به این کتاب: ۱۸
        

          به نام او...

دل آدم می‌لرزد وقتی می‌خواند و می‌بیند که چنین درد و اندوهی می‌تواند آنچنان نزدیک باشد که روح انسانیت را به یکباره از بین ببرد و چه تلخ که آرمان‌ها در دنیای بی‌چیز رنگ می‌بازند و دنیا گرایی درون قلب آدمیزادِ آرمانگرایِ همه چیز از دست داده، چنان جا خوش می‌کند تو گویی از ابتدا هیچ آرمانی برایش متصور نبوده ....
        

          چیزی که خیلی تو این چند سال دیدم 
آن هم اینکه آدم ها رو پول عوض می‌کنه 
کاری می کنه از عقایدشان دست بکشند 
از آرمان های خودشون عقب بشینند 
ولی چیزی که باعث میشه پای اعتقاد و آرمان های خودت وایستی ایمان قلبی به خدا و منجی عالم بشریت یعنی بقیة ا... می باشد ولا غیر 
        

          سبحان المعبود!
روایت علمی تخیلی در دکان هیچ عطاری پیدا نمی‌شود.
فرض کنید یک نفر دوربین و ضبط صوتش را برداشته و رفته است به آینده ای دور و در مورد موضوعی تحقیق کرده و‌ روایتش را نوشته است.
تصورش را بکنیدکه حتی نویسنده در روایتش حضور دارد
اصل را بر واقع گرایی گذاشته و رئالیستی طور می نویسد.یعنی این که راوی را به نفع خودش حذف نمی کند.
با راوی ها و سوژههای مختلف به فصل مشترک رسیده ، حس راوی را گرفته و به ذهن مخاطب انتقال می دهد. اصل هنر  و کارکرد زبان در ادبیات همین است بی آنکه بخواهی احساسی یا هیجانی بنویسی کلمات را طوری بچینی که حس مخاطب را درگیر کند.  
روایت دقیقا از آن دست روایت هایی است که می گویند نویسنده در معرکه حضور دارد و انگار تجربه زیسته پیدا کرده! یعنی نویسنده دو کار مهم را همزمان دارد انجام میدهد، هم رمان می نویسد و هم در اسلوب دقیق روایت نویسی،روایت می نویسد.
حالا تا اینجای قضیه را داشته باشید تا بگویم کجای کاریم.
نویسنده از واقعه‌ای روایت می نویسد که قرار است بعدا اتفاق بیوفتد. چراییاش را ادبیات ژانر می تواند پاسخ دهد. زیرا محدودیتی در گمانه زنی ندارد. با این حال از آینده، با ابزار حال نوشتن، نگاه تازهای است.
بی شک « زلزله ده ریشتری» آقای اکبرخانی روایتی‌ست که تصویر دارد.
او در رمانش جزئیات را نمی گوید بلکه جزئیات را می سازد و تا ذهن مخاطب تصویر شود. از آنجایی که تصویر در روایتها گوهر نایابی‌ست، نویسنده در روایت ندیده و در ساختن تصویراز آن دست به کار بزرگی زده است.
« با انبوهی از اجساد روی زمینی که به نام امام شهیدشان بود، نوشته بودند« یا منصور امت»
نویسنده در نوشتن از المانهای آشنا با ذهن مخاطب و شخصیت های حقیقی استفاده میکند و بر اساس آن ها اما در تخیل خود قصه را پیش میبرد.
فرم رمان در نوع خود جالب و بدیع است. حداقل می‌توان ادعا کرد که نمونه فارسی‌اش در قفسه ادبیات ایران خالی‌ست. روایت علمی تخیلی داستان ما، یک روایت سالم، زنده و پویا در نتیجه پژوهشهای میدانی است. اما میدانی که هنوز ظهور نکرده و در ژانر علمی تخیلی و زیر ژانر سفر به آینده ساخته و پرداخته شده است.
از سوی دیگر داستان نظرگاه سیاسی روشنی دارد. یعنی به خوبی، ظرفیت های تغییر و تحول را می‌شناسد، رسوخ ها را می بیند و بعد از زاویه نگاه‌های مختلف آن را در تحلیل می‌کند. این تحلیل اگر چه بر اساس یک لحن و یک زاویه نگاه یک طرفه با چاشنی زیاد است اما همین تغییرات در زوایای دید را می توان برگ برنده آقای نویسنده در بیان یک داستان استوار بر ارکان رئالیسم انتقادی دانست.
نویسنده تمام مولفه های داخلی و خارجی را در داستان مورد تحلیل قرار می دهد. از شرایط و کمبودهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و معیشتی داخلی گرفته تا فشارهای وارد از سوی کشورهای دیگر را می شناسد و تحلیلش را در خدمت ادبیات می‌گیرد تا داستان علاوه بر ساختار دراماتیک، فرامتن ارزش‌مند و قابل ملاحظه داشته باشد با این همه فرم داستان ادعا نمی‌کند که پیام‌رسان است.
یکی دیگر از ویژگی های خاص رمان «زلزله ده ریشتری» این است که هم راستا با تغییر راویها pov نویسنده با یک آهنگ یکنواخت به تدریج وسیعتر میشود. یعنی از مشاهده نقطه شروع و به مشاهده کره زمین میرسد و گمانه جنگ جهانی کبیر را مطرح مینماید. از آنجایی که ضرباهنگ قصه حفظ میشود، انسجام خوبی در داستان برقرار است. به همین دلیل اثر را خوشخوان می کند. از سمت دیگر زبان روایی قصه هم تفاخر نمی‌کند،
با این‌که در هر فصل و با تغییر هر راوی، لحن و نوع گفتار بر اساس سوژه تغییر می‌کند اما در کل داستان یک دست و منسجم است. ساده حرف می‌زند.
می توانم بگویم نوع بیان آقای اکبرخانی در این داستان شبیه احمد محمود است یعنی معیار انتخاب زبان توده و عامه مردم و به اصطلاح کف جامعه‌است. و باز هم شبیه ادبیات احمد محمود، از گفتن واقعیت بدون پرده‌پوشی، ابایی ندارد.
آقای اکبرخانی در رمانش ارجاعات هوشمندانه و کدهای غافلگیر کننده و خاصی دارد که رمزگشایی کردنشان رمان را لو میدهد و جذابیت مواجه مخاطب با این اثر  ارزشمند کم می کنم اما نمی توانم از گفتن این نکته خاص صرفنظر کنم و از حلاوتش چشم بپوشم که مرکزیت زمین در رمان زلزله هشت ریشتری ، به نام نامی امام حسین است.
        

          ۱. داستان کتاب راجع به آلترناتیوهای تخیلی و دردناک و محتمل برای یک کشور/ملت ضعیف بعد یک زلزله مرگبار و یک بیماری اپیدمیک و کشنده هست. 
درست همون‌طور که میکروب‌های فرصت‌طلب  که برای سیستم ایمنی سالم بی‌خطر محسوب می‌شند، اما در یک بدن ضعیف باعث مرگ می‌شند، کشور/گروه‌های فرصت طلب هم چیزی جز جسد مرده‌ی کشور/ملت ضعیف رو بعد حضورشون به جا نمی‌گذارند.

۲. حدوداً ۴۰ درصد ابتدایی کتاب، شرح گزارش‌های شاهدان فجایع هست و سخت‌خوانه. خوندنش زمان‌بر و دشوار بود. بقیه‌ی کتاب البته قابل تحمل‌تر بود. بخش‌های بسیار شیرین هم داشت که البته اسپویل نمی‌کنم. 

۳. فجایع اولیه با کنتراست بالایی توصیف شدند، بعد تموم شدن گزارش مربوط به فاجعه می‌دیدم انگشت‌های دست آزادم مشت شده و فکم در حالت انقباضه. صحنه ای که از اثرات بمب اتمی توصیف کرده نویسنده رو قبلا در انیمه‌ی barefoot gen دیده بودم و همون‌طور تکون‌دهنده بود توصیف‌ها. به علاوه دست پر نویسنده راجع به اطلاعات نظامی و تاریخی و سیاسی کمک کرده بود به پرداختن به جزییات‌.
 بنابراین با دیدن فرم گزارش گونه‌اش نباید دچار سوءتعبیر بشید که احساسات شما درگیر نخواهد شد یا ارتباط پرعمقی با شخصیت‌های داستان برقرار نخواهید کرد.

۴. یک جامعه‌ی تخیلی وجود داره در داستان، به نام «یکه‌بازمانده‌های میدان امام حسین علیه‌السلام»، که توصیفش با جامعه‌ی واقعی کودکانی که یک سال پیش برای اولین بار پزشکان آکرونیم WCNSF رو به طور اختصاصی برای نام بردن و محاسبه‌ی آمار اون‌ها در غزه‌ ایجاد کردند مو نمی‌زنه. حروف، مخفف «کودک زخمی بدون هیچ عضو بازمانده‌ای از خانواده» هستند. تخیلی که تصورش هم برای ما دشواره، واقعیت روزمره‌ی ده‌ها هزار کودک شده. به امید روز از راه رسیدن گردباد انتقام این نسل.
        

          
ایران بعد از یک زلزله ده‌ریشتری در تهران و حمله اتمی اسرائیل، نابود شده و ما روایت بازماندگان رو از اتفاقات جهان، بعد از نابودی ایران می‌خونیم.
علیرغم موقعیت زمانی آینده داستان، یک دوره فشرده تاریخ معاصر بود.
و حتی تکرارپذیری تاریخ، و منطق تاریخ رو نشون میده.
        

          برگاااام،

درست وسط خواندن این کتاب، تو دنیای واقعی، ایران  به اسرائیل حمله موشکی مستقیم کرد.


یادداشت پس از پایان کتاب: 
من اهل تهران نیستم اما کاش می تونستم نماینده شهرمونو مجبور کنم این کتاب رو بخونه، تا به جای اینکه همه فکر و ذکرش گرفتن سهمیه آسفالت و تبلیغ خودش باشه، برای انتقال پایتخت و ایمن سازی تهران تلاش می کرد.
اصلا کاش این کتاب به جای ملت عشق و بقیه کتابهای زرد، جوری محبوب می شد که هممون حداقل یه نسخه‌شو تو کتابخونه هامون داشتیم.
و در آخر، خیلی ممنون از آقای نیما اکبر‌خانی که دلش برای ایران سوخت و ساکت ننشست.