یادداشت‌های پریسا نصیری (98)

          اوایل کتاب، متفاوت بودن راوی فصل‌های مختلف، فهم زمان و مکان را سخت می‌کرد، اما آرام آرام داستان هر کدام از فصل‌ها جذابیت خود را نشان داد و این کنجکاوی و جذابیت تا حدی بود که تلاش کنم در کمترین زمان ممکن کتاب را به پایان برسانم.
اگر بوی کاغذ و کتاب و دنیای کلمات، برای شما جذاب است، حتما از ماجرای این کتابفروشی لذت خواهید برد.
        

          سادگی محمدی که اعتقاد داشت اگه حقیقتا مادرش بدون وضو به او شیر نداده باشد، باید حتما لیاقت شهادت را پیدا کند و بالاخره پیدا کرد، را دوست داشتم.
و مادری که آنقدر جانش به جان محمد بسته بود که به خاطر گریه و بی‌قراری‌هایش، محمد پنهانی و بدون خداحافظی عازم جبهه می‌شد و در مسیر، تلفنی اطلاع می‌داد که من رفتم، خداحافظ! و بعد از شهادت پسر بزرگش، طبق وصیت محمد مثل کوه محکم بود تا کسی گریه و بی‌قراری‌اش را نبیند.

#پیشنهاد_مطالعه
        

          شهید آوینی را نمی‌شناختم. لااقل آن‌طور که  باید و شاید نمی‌شناختم. یکی دو تا از کتاب‌هایش را خوانده بودم و صدای ملکوتی‌اش در روایت فتح، که گاهگاهی از جاهای مختلف به گوشم رسیده بود. می‌دانستم سالها پس از پایان جنگ، در مناطق عملیاتی و به نیت مستندسازی به شهادت رسیده است. همین و بس! 
اما شخصیتی که از شهید در لابه‌لای سطرها و روایت‌های این کتاب شناختم، چقدر عجیب و والامقام بود.
میزان رقیق‌القلب بودن آقا مرتضی، کوشش و تلاش شبانه‌روزی‌اش برای رشد و ارتقای «هنر انقلابی» و روی زمین نماندن فرمایشات مقام ولایت فقیه(چه در زمان حیات امام خمینی(ره) و چه بعد از ایشان)، حجم بالای مبارزه با نفس و خودسازی و خیلی ویژگی‌های دیگری که نمی‌توان تک به تک گفت، لایه لایه‌های شناختم را عمیق می‌کرد.
از معایب این مستند داستانی، کمبود روایت از زندگی خانوادگی آقا مرتضی بود که در پایان نویسنده علتش را گفته بود.
        

          همراهی با کتاب صوتی را تمام کردم. 🎧‌‌
با صدای گوینده، تصور می‌کردم خانم خالقی‌پور مقابلم نشسته و با لبخند و بغض و اشک، فراز و نشیب‌های زندگی‌اش را تعریف می‌کند و قربان صدقه‌ی قد و بالای علیرضا و مهربانی رسول و مردانگی داوود می‌رود...
حقا که از دامن چنین شیرزنی و با لقمه‌ی چنان پدری، باید هم فرزندانی چنان آزاده و غیور تربیت شوند.
        

          تک تک اقدامات سربازان غیور وطن، برای رشد در حوزه‌ای که هیچ تجربه و امکاناتی از قبل در آن نداشتیم، آنقدر افتخارآمیز است که می‌توان ساعت‌ها ایستاده تشویق‌شان کرد. 👏🏻👏🏻👏🏻
        

          دنیای سراسر احساس و خیال آنی کوچک به همان زیبایی و جذابیتی بود که از قدیم می‌شناختم. 
        

          اسم و طراحی جلد کتاب حسابی جذبم کرده بود، اما داستان کشش زیادی نداشت. از آن داستان‌هایی نبود که نتوانی کتاب را ببندی و بروی پی کارت. بین خواندنش گاهی وقفه می‌افتاد، اما کنجکاو شده بودم بفهمم آخرش چه می‌شود...
ماجرای پسری ۱۳ ساله به نام دانا که بعد از مرگ مادرش، با جمله‌ای که می‌گفت به سرزمین دیگری به دنبال مادرش برود، پایش به اپ ۱۳ باز شد. تداخل واقعیت و تخیل، ذرتی‌ها، دستکاری ژنتیکی و چیزهای دیگری که در قلب داستان بود، هم خیلی مبهم بود، هم مثل چراغ راهنمای چشمک‌زن، هر از گاهی فضای داستان و ذهن خواننده را روشن می‌کرد.
اما در پایان، هنوز  خیلی از سوال‌های دانا و مخاطب، بی‌جواب ماند...
‌
پ.ن: از صحافی ضعیف کتاب هم همین‌قدر بگویم که با وجود مراقبت حین مطالعه، شیرازه‌ی کتاب کاملا از وسط باز شد و حتی چند صفحه‌ای از کتاب جدا شد!!🙄
        

          سال‌ها قبل (قبل از فیلترینگ) صفحه‌ی بابانفسی را دنبال می‌کردم، چیز زیادی از خاطرات و مطالبش یادم نمانده بود به جز تصویر بچه‌هایی که اطراف مزار بابانفسی بازی می‌کردند و مثل پدربزرگی زنده، با او صحبت!
سال‌ها گذشت و مسیرم به جهان مجازی اینستا نخورده بود. روزی اتفاقی یکی از کتاب‌های برنامه‌ی کتابخوانی گوشی‌ام را انتخاب کردم. «سفیر ما در بهشت» 
می‌دانستم مربوط به بابانفسی‌است، اما جز همین اسم «بابانفسی» تصور و تصویری در ذهنم نبود.
همراه شدم با روایت‌های دختری که پدرش را پررنگ‌تر و خاص‌تر از دختران دیگر دوست داشت. جوری که به جای بابا «نفسی» صدایش کند...
و چقدر عجیب، چقدر عمیق، چقدر خاص و چقدر دوست‌داشتنی بودند، تک‌تک این روایت‌ها.
        

          سیر اصلی داستان تقریبا جذاب و منطقی بود، اما گاهی حس می‌کردم فضای داستان، فضای منبرگونه یا روایت‌های دفاع مقدس را به خود می‌گرفت و از حالت داستان و خاطره خارج می‌شد. 
پایان داستان کمی عجولانه و ساده بود.
اما در کل کتاب خوبی بود.🌱
        

          منظور از اسم «تولد در لس آنجلس» را حالا بهتر می‌فهمم.
روزی که ما با خالق و مفهوم خلقت‌مان مواجه شویم، باز «متولد» شده‌ایم. حتی اگر آن روز آخرین روز زندگی زمینی‌مان باشد. 
غریب و مهجور ماندن قرآن در زندگی امثال من، بعد از خواندن این کتاب بیشتر از قبل مایه‌ی شرمندگیست...
با خودم عهد کرده‌ام هر روز صفحه‌ای از این کلام آسمانی را با ترجمه‌ی پیامرسان بخوانم... 
        

          ماجرای دختری در یک شهرک کوچک و گوزنی افسانه‌ای به نام ماغ ماه.
جذابیت سیر داستان به حدی بود که در کمتر از ۲۴ ساعت کتاب را تمام کردم. 
حفاظت از گونه‌های کمیاب و در خطر انقراض حیوانات و زحمات محیط‌بانان و... از نکات آموزشی ضمن داستان بود.
پیشنهاد ویژه به رده سنی ۹ سال به بالا
        

          طراحی جلد و ظاهر کتاب به حدی جالب بود که انتظار داشتم با یک داستان کوتاه عالی به روزهای انقلاب سرک بکشم، اما متاسفانه ارتباط بین فصل‌های مختلف کتاب آنقدر ضعیف و عجیب و غریب بود که آخرش هم نفهمیدم ماجرا چه بود!🙄
        

          متن روایی داستان ساده و امروزی بود، اما لحن نویسنده در بعضی نقاط کتاب چندان دلچسب نبود. جاهایی نویسنده با لحنی مزاح‌گونه راجع به افراد توضیح می‌دهد که با سبک و محتوای کتاب چندان همخوانی ندارد و توی ذوق مخاطب می‌زند.
        

          بازخوانی مجموعه‌ای که برای اولین بار در سن و سالی نزدیک به سن و سال هری، وقتی فهمید جادوگر است، با آن آشنا شده بودم، حالا، زمانی که خود صاحب دختری ۱۱ساله‌ام، حال و هوای عجیب ولی جالبی داشت. خیلی جاهای متن سن و سال و خانه و زندگی و بچه‌ها را فراموش می‌کردم و پابه‌پای هری، هرمیون و رون، چالش‌ها و دردسرها را پشت سر می‌گذاشتم. 
        

          تصویرگری و جذابیت داستان رو دوست داشتم.

        

          ترجمه ضعیف بود، اما خط سیر داستان و پایان تلخش رو دوست داشتم.
        

          با فراز و فرود زندگی در بیابان و قلعه‌های خراسان... با دختری که از غربت ایل، به فامیلی که هرگز ندیده پناه می‌برد... با مردی که نداری و چنته‌ی خالی‌اش، پا روی گلوی غرور و ابهتش گذاشته و او را خوار و خفه کرده... با فرهنگ دور و ناآشنای مردمان آن زمانه و دیار...  با کلمات و اصطلاحات ناشنیده و ناخوانده... حتی با نوشته‌هایی که توقع می‌رفت زیر تیغ سانسور رفته باشند، اما میان صفحات کتاب چاپ شده‌ی همین سال‌های اخیر، جا خوش کرده‌اند و خواندن این اثر فاخر را برای نوجوانان و جوانان کم‌سن و سال نامناسب کرده‌اند....
همراهی با تمام این‌ها را دوست داشتم.

        

          خبر بسیار ناگوار بود. ‌‌ ذرّیه‌ی رسول خدا در زنجیر اسارت پای به کوفه گذاشتند.  وقتی خبر به گوش «نجوی» رسید و چشمانش به نور جمال «ابومحمد» روشن شد، دیگر در کوفه قرار نگرفت. کهنه‌ترین پیراهنش را پوشید و خود را خاک‌آلود کرد و به میان اسرا رفت.
«فردا مسافرم» از اینجا شروع شد. همراهی با داغ خاموش نشدنی حسین و پسران و خویشان و یارانش، در قلب سکینه و رباب و....‌ تا رسیدن به مزار روح‌بخش رسول‌الله ادامه داشت.
کتاب فردا مسافرم
به قلم مریم راهی
از انتشارات نیستان
یکی از کتاب‌هایی بود که خواندن‌شان اشک و آه مصائب عاشورا و خاندان رسول‌الله را بر صورت و دل می‌نشاند.
        

          ماجراهای پروفسور فوفو و سحر، دختری دبیرستانی که کنجکاوی‌، پایش را به دنیای ناشناخته‌ای باز می‌کند، می‌تواند برای مخاطب با هر سنی جذاب باشد. حتی مادری سی و چند ساله که کتاب را برای دخترش از کتابخانه امانت گرفته اما خودش هم از خواندنش  لذت می‌برد!
        

          آشنایی با مژگان بیتانه در دوران دانشجویی، دورانی که او سرشار از انرژی و شوق برای کمک‌رسانی و فعالیت‌های اجتماعی بود، و سپس همراه شدن با او در مسیر ازدواج و زندگی پرفراز و نشیبش، با من و عقل و احساسم کاری کرد که نمی‌دانستم درباره‌ی این کتاب چه بگویم. همزمان هم هزاران حرف و نقد و تمجید داشتم، هم تهی از کلمه بودم. اصلا این حجم از پذیرش سختی‌ها و سکوت و همراهی، این کوه فداکاری در نظرم ناممکنی بود که مژگان انجامش داده بود.
چه می‌شود گفت به زنی که پس از گذشت از دره‌ها و ویرانه‌های هر مشکلی در زندگی‌اش، حالا فقط یک خواسته دارد، یک آرزو: خبری، تماسی، ارتباطی که او را به محمدش برساند.
ان‌شاءالله که به زودی این وصال حاصل شود.🤲🏻