صلابت یک مادر
        

          روایت خواندتی از مادران شهداء با قلم عالی خانم عرفانیان نویسنده قهار کتابهایی مثل رسول مولتان
        

          کتابش عالی بود 
حرف نداشت 
چقدر این خانواده خاص بودن 
        

          امشبی که کتاب تمام شد 
قصه را از گم شدن رسول و علیرضا ادامه دادم 
گم شدنشان مصادف شد با حمله به بیروت و بی خبری از سیدحسن
دلم برای سید و رسول و علی باهم شور میزند 
صدای قلبم را میشنوم 🥀
بغض گلوگیر میشود و خدا خدا میکنم که سید سالم و خبری از آن دو نیز بشنوم...
ولی 
یاد گرفتم پایِ کارِ این انقلاب و صاحبش بمانم...
خون ریخته و خون میدهیم ، چه رسول و علیرضا و داوود باشد ، چه سید حسن و جوانانِ لبنان ، تا علم این انقلاب به دست مهدیِ زهرا برسد... ✨🤍
این کتاب 
بوسیدنی بود ، مثل درگاه خانه‌شان ، بخونید و بشنوید که قلبتان قنج رود و اشکتان روان شود و نگاهی از صاحبانِ این خانه روزی‌تان شود :))))🕯️
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
این کتاب، با امضای نویسنده و راوی به دستم رسید و بارها از پشت پرده اشک کلمات را خواندم. ناگفته‌هایی هم دارد که گاه بیگاه راوی کتاب، برایم گفت...

یادمان باشد مادرشهید بودن، کار آسانی نیست و غالب مادرها عادت ندارند از سختی‌ها حرف بزنند... وگرنه از دست دادن جوان، داغ است و تا آخر عمر، داغی‌اش، می‌ماند.
        

          زندگی زیبای مادر این سه شهید عزیز پر از فراز و نشیب و شیرینی و تلخی بود.
زندگی پدر این شهدا هم یقینا میتوانست سوژه یک کتاب خوب باشد اما حیف که در قید حیات نیستن. 
قلم خانم عرفانیان مثل اکثر کتاب هایشان روان و رسا بود. 
فقط کاش از زندگی این روزهای این مادر عزیز هم روایت می شد. 
        

          و مادران شهدا
که باید در مقابل غم بزرگ و صبر عظیمشان تعظیم کرد 

همیشه با خواندن روایت زندگی مادران شهدا ، گوشه ای از قلبم برای مادربزرگم پر میکشد که غمش را از نزدیک می دیدم ، لحظه لحظه زندگی اش در این غم می سوخت ...

        

          «خدا عزیز را رحمت کند؛ بعد شهادت بچه‌ها تنها نصیحتش به من همین بود، همیشه می‌گفت:« داغ دیدی، مادری، تحملش سخته. از این به بعد تنهایی داری، بهشت‌زهرا داری، گریه داری؛ ولی اگر می‌خوای دورت خلوت نشه و مردم ازت فرار نکنن باید غمت تو دلت باشه.»
حرفش شده راه و رسم زندگی‌ام بعد از بچه‌ها؛ تمام غصه‌ها سهم دلم و تنهایی‌هایم.»
در طول کتاب خیلی به یاد مادربزرگم افتادم، انگار که همه‌ی مادران شهدا همین شکلی زندگی می‌کردند. 
        

          واقعاً ، به تمام معنا کتاب زیبایی بود 
ما نه تنها مدیون شهداییم، بلکه مدیون مادران و پدران شهدا هم هستیم.
در سرتاسر کتاب شاهد رشادت ها و صبوری های این مادر شهید بودم.
خدا چه صبری به این مادر داده که تونسته غم ۳ تا پسر رعناش رو تحمل کنه...
وقتی وصیت نامه این سه شهید رو خوندم واقعاً غبطه خوردم به حالشون که با وجود سن کمی که داشتن ولی چقدر فهمیده بودن، بی جهت نبوده که خدا شهادت رو نصیبشون کرده 
و باز هم میرسم به حرف حاج قاسم عزیز، که شرط شهید شدن شهید بودن است.
داوود،رسول و علیرضا قبل از شهید شدنشون شهید بودن 
احترامی که به پدر و مادرشون داشتن ، منش و رفتارشون نشون میده که چه روح بزرگی داشتن و این دنیا براشون کوچک بوده 
ان شاءالله که شهدا شفیع همه ما باشند.
        

          با زینب خانم عرفانیان در کارگاه نویسندگی آشنا شدم. استادم بود. منظم و سروقت. نمی‌شناختمش. شنیده بودم تقریظ رهبری گرفته است. دوست داشتم کتاب‌هایش را بخوانم. از کتاب‌هایش مثل بچه‌هایش حرف می‌زد. عمر و سلامتی‌اش را گذاشته بود پای کتاب‌هایش اما طوری کار کرده بود که همه شخصیت‌های کتاب‌هایش را بیشتر می‌شناسند تا خودش را. با کتاب «درگاه این خانه بوسیدنی است» شروع کردم. نمی‌دانم این کتاب، کتاب چندم بانو عرفانیان است اما قلم زیبای ایشان کاری با من کرد که بارها به گریه افتادم. اما صد البته که شخصیت خاص سرکار خانم منهی هم در کشش و محتوای غنی کتاب بی‌تاثیر نیست.
کتاب «درگاه این خانه بوسیدنی است» برگرفته از خاطرات زندگی سرکار خانم فروغ منهی مادر شهیدان خالقی‌پور است که از روز عروسی فروغ شروع می‌شود و به درگاه خانه ابدی شهیدانش در بهشت زهرا(س) می‌رسد. کتابی که با چاپش در سال ۹۹ خیال فروغ را راحت کرد.
این کتاب را می‌توانم به تمام زنان سرزمینم توصیه کنم. به نوجوان‌ها، چون علیرضا و محمد دو شخصیت نوجوان در این داستان هستند که ممکن است نوجوان‌ها با آن‌ها همذات‌پنداری کنند. همچنین بخشهای ابتدایی کتاب به شدت برای کسانی که به زندگینامه خواندن علاقه دارند، ممکن است جذاب باشد. این کتاب از آن کتاب‌هایی است که می‌توانید و دلتان می‌خواهد در یک روز بخوانید. قصه زنی از دیروز که از جنس امروز است. از جنس خودمان. 
زنی خواندنی. زنی که قبل از انقلاب در کشورهای غربی چادر به سر دارد و با نوزاد بدون اطلاع همسرش به تظاهرات می‌رود. زنی که مثل خودمان برای جدا شدن از وابستگی‌هایش جان می‌دهد. زنی که …
فروغ منهی فقط مادر سه شهید نیست.
و اما در این کتاب با خواندن وصیتنامه زیبای شهیدان خالقی‌پور بیشتر با عظمت روح ایشان آشنا می‌شوید و با دیدن عکسهای زیبای ایشان بیشتر از خواندن کتاب لذت می‌برید.

اگر اشتباه نکنم از این کتاب پنج سری تجدید چاپ شده و شما می‌توانید نسخه صوتی این کتاب را از طاقچه بی‌نهایت بشنوید. این کتاب چهارده فصل به نامهای (جایی در انتظار بهشت، کادوی پدرم، از تو یک قهرمان می‌سازم و …) دارد که همگی به بهترین شکل نامگذاری شده‌اند.
کتاب دویست و چهل صفحه است و جزو کتاب‌های کم حجم به حساب می‌آید. بنابراین به کسانی که وقت کمی دارند توصیه می‌کنم.
بخشی از کتاب که فروغ به دیدن امام می‌رود اولین بخشی بود که من را به شدت احساساتی کرد. از آن به بعد فقط گریه بود و گریه.  قسمتهایی از کتاب را مطالعه بفرمایید:
دیگر مطمئن شدم چه به روزم آمده. خبری که چهل روز منتظر شنیدنش بودم، حالا داشت خفه ام می کرد. تنم از باد سرد پاییز سوزن سوزن می شد. در را بستم و داخل آمدم. خانه مان به نظرم خیلی خلوت آمد؛ سرد و خسته. سکوت مثل یک مار سیاه رویش چنبره زده بود. خودم را از پله ها بالا کشیدم. داغ خبر دلم را می چزاند. آرام نداشتم. دهانم خشک و تلخ شده بود. دوستم، خانم آقایی مهمانم بود. مبهوت نگاهم می کرد تا حرفی بزنم. زهرا و عزیز هم چشم به دهان من دوخته بودند. دلم نیامد چیزی بگویم. نمی توانستم بنشینم. دراز کشیدم. انگار روی فرشی از میخ بودم. همۀ سلول هایم درد می کرد. می لرزیدم. داشتم از درون متلاشی می شدم. خانم آقایی بالای سرم نشست: چرا این طوری می شی؟ بلند شدم نشستم. حالم بدتر شد. سرم روی تنم سنگینی می کرد. دوباره دراز کشیدم. آن لحظه فکر کردم جان دادن هم همین قدر سخت است. خانم آقایی از وضع من به گریه افتاد. دوست نداشتم مهمانم ناراحت باشد:  چرا گریه می کنی؟ اشک هایش پشت هم می ریخت: به حال تو. چرا اینجوری می کنی؟…
        

          با خواندن کتاب و تربیت عالی این مادر یاد  قسمتی از صحبت های امام (ره) افتادم.
میفرمایند :« قرآن کریم انسان ساز است و زن ها نیز انسان ساز [هستند]. وظیفه زن ها انسان سازی است. اگر زن های انسان ساز از ملت ها گرفته بشود ، ملت ها شکست خواهند خورد.» 

صحیفه امام ،ج6، ص299 

        

          این کتاب را به آقای  حمید  فرخ نژاد  تقدیم می کنم
        

          یکی از بهترین کتاب‌هایی که خوندم 
و با لحظه لحظه‌اش اشک ریختم 
تحمل و صبر مثال زدنی مادر شهیدان به خوبی نمایان بود توی کتاب
        

          . کتاب  خاطرات فروغ منهی مادر شهیدان داوود ، رسول ، علیرضا خالقی‌پور است. کتاب  خاطراتی از زندگی این بانوی بزرگوار است که شاهد شهادت فرزندانش در راه وطن بود.و نویسنده این کتاب خانم زینب عرفانیان اینقدر زیبا تمام لحظات را به تصویر کشیده که خودت 
را در تمام لحظات کنار این مادر بزرگواری می بینی و اشک میریزی .
        

          مادرها لطیفند دیگر، همه این را می‏دانند اما دنیا همیشه یادش هست تا به هر بهانه‏ای این را به یادمان بیاورد. اولین جملات کتاب درگاه این خانه بوسیدنی است این است
روی تابوت علی را باز کردم، در بهشت باز شد. ته تغاری شهدایم. چه قدر آرام خوابیده بود. دیگر سرفه نمی‏کرد. چهل روز زیر آفتاب ماندن، از صورت سرخ و سفیدش چیزی باقی نگذاشته بود. دلم چشم‏هایش را می خواست. کاش بازشان می‏کرد و قربان صدقه‏اش می‏رفتم.
سرم را کنار گوشش بردم: علی جان! اون دنیا مامان را یادت نره‏ها. حلالم کن.
علی تمام جانم بود. دلم می‏خواست کنارش بمانم. ببوسمش، ببویمش و برایش لالایی بخوانم. 
لب روی لب‎هایش گذاشتم. انگار یک تخته چوب زیر لبم بود. سخت و خشک. هیچ گوشتی به تن بچه‏ام نبود. یاد روضه اباعبدالله کنار پیکر علی اکبر دلم را چنگ زد. آقا کنار پیکر پسرشان چه کشیدند؟ بچه‏هایم خاک پای علی اکبرش هم نبودند. چشم‏هایم را بستم. صورت به صورت علی. عمیق نفس می‏کشیدم تا بوی جانش در مشامم بماند. دیگر نه چیزی می‏دیدم نه چیزی می‏شنیدم. از این دنیا جدا شده بودم. شناور در بی‏وزنی و خلسه‏ای عمیق. جایی میان زمین و آسمان. جایی در انتظار بهشت. دستم را زیر سرش بردم تا بغلش کنم، مثل وقتی به دنیا آمد.
هی جمله‏ای نوشتم، هی پاک کردم. دوباره. بعد از این حرف‏ها دیگر چیزی نداشتم که بنویسم. قلب من هم همراه فروغ کنار پیکر علی آب شده بود. سومین پسر شهیدش. 
انگار فقط خداست که از قلب مادرها خبر دارد. قلب‏های داغدارشان و فقط خودش آن جاست. برای همین است که بهشت را گذاشته است زیر پاهایشان و خودش قلب آن‏ها را در دست گرفته است
        

          یکی از بهترین های روایت زندگی شهدا از زبان مادر .
کتابی که بدون روتوش و مبالغه زیاد به زندگی سه شهید برادر می پردازد.
        

          جدا از زندگی خود خانواده باید قبلش یه کتاب سه شهیده دیگه با نوشتار نه چندان خوب و خونده باشی که مثل من متوجه بشی چه قدر قلم نویسنده برای انتقال مفهوم و حال مهمه 

کاملا با نویسنده در مقدمه موافقم که واقعا حیف شد قبل از استفاده از حضور پدر شهیدان از دست دادیمشون

کتاب ها اکثرا از زبان مادران هستن کاش می شد پای حرف پدرها هم نشست
        

          میم مثل مادر ...
        

          کتابی با ادبیات روان و لطیف برگرفته از روح متعالی  مادر شهیدان خالقی پور 
که از نظر تاریخی یا آشنایی با سیره شهدا  قابل اتکا نیست اما برای آشنایی به زیست مادران شهدا و  سبک زندگی و سیاق فکری خانم ها در آن دهه مناسب است
        

          از این کتاب هاست که وقتی دستت میگیری گذر زمان رو احساس نمیکنی و با حس راوی همراه میشی
ممکنه گاهی لبخند بزنی و گاهی هم اشک تو چشمات جمع بشه🫠
من که لذت بردم از خوندنش😇
و حتما به شما پیشنهادش میکنم✔️