یادداشت زینب موسی

                فایل صوتیش را در بعد از ظهر 13 فروردین، زمانی که داشتم تمام عقب ماندگی های عیدم را جبران می کردم گوش دادم. با مادری همراه شدم که مادرانگی را طور دیگری تعریف می کرد. مادری که فرزندش محکومش می کند به فرق گذاشتن بین برادرها، نه به خاطر رسیدگی بیشتر یا محبت متفاوت. بلکه به خاطر ندادن اجازه رفتن به جبهه. 
مادری که مادرانگیش همپای فرزندانش قد می کشد، بزرگ می شود و وقتی هر سه آنها را به خانه ابدی می‌سپارد به نقطه اوج خودش می رسد. 
مادری که حالا بهشت زهرا را خانه اصلی خود می داند که آمار جمعیت اعضای خانواده اش آنجا خیلی بیشتر از چار دیواری خانه خودشان است. 
مادری که سنگ قبر بچه هایش را خانه ای می داند که درگاهش بوسیدنی است...