یادداشت‌های فرزانه زینلی (58)

          نمی‌دونم والا. طنز خاصیه و جهان خاصی. باید اهلش باشید که باهاش کیف کنید. وگرنه همش براتون عجیب و درک نشدنیه. خیلی معمولی بود برام. ایر خوبه، انتقاد های ظریف جذابی داره، ولی هنوز بنظرم اتحادیه ابلهان جذاب‌تر بود.
        

          چی بگم دیگه؟!
یعنی اینهمه اسم جذاب واقعاً جای صحبت کردن میذاره؟!
داستان خوبی خدا و جهنم-بهشت رو خیلی دوست داشتم. 
        

          اگر بخوام روراست باشم، باید بگم اصلا بهش دید خوبی نداشتم اما از انتظاراتم فراتر رفت! اثر خوبیه، چیزیه که به پسرهای  نوجوون‌ اطرافم توصیه‌اش می‌کنم. ماجرای پسری هست که وارد مقطع جدید تحصیلی و مدرسه جدید شده و همه‌چیز براش چالش ایجاد می‌کنه. طنز نمکی و بامزه‌اش رو هم دوست داشتم.
        

          کتابی بود که خیلی دوستش داشتم! و خیلی دوست دارم راجع بهش حرف بزنم و به این بپردازیم که مخلمباف در دهه ۶۰ چقدر جسارت داشته که از مسائل بحرانی و کمتر شنیده شده خانواده‌های شهدا بگه. اول کتاب جوری شروع میشه که حس می‌کنید دارید یه نسخه ضعیف همسایه‌ها رو می‌خونین، اما نویسنده کم کم جذابیتش رو رو می‌کنه. داستان درباره یک خانه بزرگ هست که از سرمایه‌داران قبل انقلاب مصادره شده و فعلا بنیاد شهید اون رو به چند خانواده شهید داده. هر اتاق برای یک خانواده هست و مسائل اونها این وسط جریان داره و بهم مرتبط میشه. خیلی خوب بود! نمیدونم نسخه چاپی رو میشه پیدا کرد یا نه، من از خیابون انقلاب گرفتم :))
        

          از نیمه های کتاب که اصل ماجرا مشخص میشه و مسئله راوی و خواهرش رو متوجه میشیم، فقط میگفتم: آخی! 
فکر می‌کنم نویسنده این اثر رو قبل کورسرخی نوشته، اونجا قلمش خیلی حرفه‌ای‌تر بود.
توی این داستان رنج اقلیتی از آدم‌ها -که ما اصلا درک درستی از فضای زیست و زندگیشون نداریم- رو خیلی خوب به داستان آورده. دوستش داشتم! فقط کاش شروع جذاب‌تری می‌داشت. 

        

          داستان فضای فانتزی و افسانه‌ای داره و این جالبش کرده، اما انگار مایه کافی برای تبدیل شدن به رمان رو نداشته. سوال هایی هنوز برای مخاطب باقی میمونه که جوابی توی داستان براش نیست. اما در ژانرنویسی، حرکت قشنگی شروع شده و امید که ادامه دار باشه.
        

          اصلا نمی‌تونید منکر جذابیت قلم نویسنده بشید! داستان چفت و بست خیلی خوبی داره، راوی خیلی لحن خوبی داره و نویسنده خیلی به فضای فکری بیماران روانی مسلطه. از اثر دیگه نویسنده (راهنمای مردن با گیاهان دارویی) بیشتر دوستش داشتم. البته! وسوسه‌م کرد دوباره اون کتاب رو هم بخونم!
        

          چیز خاصی نبود!
یعنی اگر منابع درجه‌یک‌تری خونده باشید، این کتاب حرف جدیدی نداره‌ فقط چندتا تمرین جالب داشت که میشه برای تدریس به کار برد.
        

          مثل خیلی از روایت‌های مقاومت، سوژه خوبی که بنظرم خوب پرداخت نشده. ماجرای مردی که در حرم حضرت رقیه متحول شده و از زندگی گنگستری خودش، به حرم پناه برده‌. دست برقضا همون موقع‌ها داعش و درگیری‌های درونی سوریه هم در کمینه. این مرد راوی همه اون روزهاست و چه راوی شیرینی!
        

          عجیبه! اثر عجیبی بود. شروع خیلی خوبی داشت. مارال می‌تونست مخاطب رو به دل داستان بکشونه. ذره ذره آشنایی با گل‌محمد هوشمندانه بود. جلد او تا چهارم واقعا جذابه. جلد پنج و شش خیلی کش‌دار و حتی حوصله‌سربر میشه، اما دوباره از اواسط جلد هفتم مخاطب حساس میشه! چون کم کم داره عاقبت داستان رو میشه و هی منتظری اتفاق جدیدی بیافته! سیر رشد شخصیت‌ها در مسیر منطقی خودشون جذابه. مثلاً من عمرا فکر نمی‌کردم زیور چنین پایان جذابی داشته باشه! و یا بیگ محمد اینقدر عزیز بشه. جلد نهم آدم رو می‌کشه تا تموم بشه! صد صفحه آخر جلد دهم واقعاً نفس رو حبس می‌کنه. بنظرم آقای دولت‌آبادی در شروع و پایان بی نظیره. 
        

          رمان خیلی خوبیه. در فلاش بک ها خیلی خوب عمل کرده و مخاطب رو قشنگ در طول داستان همراه می‌کنه. بخش آخر رمان کم کم به گره‌گشایی می‌پردازه و واقعاً جذابه. دلم خواست چاپی‌ش رو داشته باشم و دوباره بخونمش. برای اونهایی که دنبال یادگرفتن نویسندگی هستن، اثر خیلی خوبیه که باید مدام بهش رجوع کنند.
        

          از بی‌نظیرترین ها 😭
طنز درجه یک. البته من ترجمه آقای خاکسار رو‌خوندم
        

          از اون کتابای عامه پسند باحال. در ژانر روان‌شناختی و جنایی اثر خوبیه. دوست داشتنی بود، البته من سنگ کاغذ قیچی رو خیلی خیلی بیشتر دوست داشتم. ارجاعات پزشکی‌ای که داشت خیلی زیاد بود.
        

          وجدانا فکر نمی‌کردم اینقدر باهاش ارتباط بگیرم!
کتاب درباره یک گروه جدایی طلب در اسپانیاست. ( توضیح سیاسی و اجتماعی دقیقی ازش ندارم!)  رمان از دید یه عالمه شخصیته که شما رو با همه ابعاد یک ماجرای تروریستی روبرو می‌کنه. خیلی دوستش داشتم. هم بخاطر فنی و حرفه‌ای بودن اثر، و هم برای محتوایی که بنظرم لازمه همه بخونیمش. 
        

          برای نوشتن یک یادداشت خوندمش و خداوکیلی یه جاهاییش ترسیدم! شب‌ها نخونیدش!
(یادداشت که منتشر بشه اینجا هم میذارم.)
        

          هرسال اربعین یک کتاب می‌خونم، دوسال قبل کتاب طنز اقای عیوضی رو خوندم، و امسال این کتاب‌. لذت بخش بود!
واقعیت یک انسان در سفر سخت اربعین رو می‌بینیم. تازه نه یک زائر معمولی، یک خادم. و واقعاً جذاب بود، ایول!
(با تشکر از دوست خوبم خانوم نوروزی برای معرفی!)
        

          صوتی‌ش رو شنیدم و اگر راستش رو بخوام بگم، انتظار اثر درجه یکی نداشتم! ولی واقعاً خوب بود. دوست داشتنی! در فرم و‌ محتوا خیلی خوب بود. 
خوندنش باعث شد لذت بیشتری از حملات اخیر ایران ببرم 😁
        

          فیلمشو در حد چند صحنه دیده بودم، اما کتابش خیلی بهتره!
کتاب خوبی بود. کتاب «ضد جنگ» خوبی بود، و البته توی این کتاب فقط عینیت جنگ رو میشه دید، نه اعتقاد جنگ و این چیزهایی که ما بهش معتقدیم. ولی توصیفات واقعاً عالی بود.
        

          امیرخانی داستان نویس یا امیرخانی سفرنامه نویس؟ مسئله این است!
ولی این سفرنامه جذابه. البته، ‌باید بپذیریم که نویسنده اونجوری که باید و فکر می‌کنه، بی‌طرف نیست!
        

          عجب منبع خوبی برای شناخت فرزندان شهید! همین.