ترسناک و پرهیجان.
به قوت کتاب قبلی همین مولف (دروازه مردگان) نیست، ولی به همان اندازه ترس و هیجان و خنده و تاریخ و فانتزی درهم تنیده و جذابند.
گروه نمایش خیابانی که اعضای یک خانواده هستند، در دوران قحطی کشور، وارد ملک اربابی‌ای می‌شوند که همه چیزش عجیب است. اعضای گروه یکی یکی کم می‌شوند... ولی خدا می‌داند چه بلایی سرشان آمده!
        

          ایده ای ناب و داستانی جالب با زیر بنای تاریخی عصر قاجار:) 
        

          عجب، عجب، عجب...
من باهاش حال کردم. هیچ‌کدوم از شخصیتا اون‌قدرا برام جذاب نبود، ولی خود داستان رو دوست داشتم.
جوری نبود که وحشت بکنم و اینا، ولی وقتی رازها برملا شد واااقعا مورمورم شد، پسر چه‌قدر هوشمندانه بود! :دی کلا به نظرم خیلی منطقی دراومده بود و اتفاقاتی که می‌افتاد، همه در نهایت کاملا قابل‌پذیرش بود.
یه چیز جالبش هم اشاره‌ش به دروازه مردگان بود. من خیلی از این حرکت نویسنده‌ها خوشم میاد.
        

          ۱۴۰۱.۳.۱۹ پاتوق کتاب‌بازها با حضور جناب شاه‌آبادی

نسبت به دروازه مردگان و... زیاد دوسش نداشتم به خودشون هم گفتم
        

          کتاب جالبی بود. خیلی هنرمندانه به تاریخ اشاره داشت. خط داستانی تند و جالبی داشت.
        

          برای نوشتن یک یادداشت خوندمش و خداوکیلی یه جاهاییش ترسیدم! شب‌ها نخونیدش!
(یادداشت که منتشر بشه اینجا هم میذارم.)
        

          اصلا ترسناک نبود.
        

          این کتاب درآورنده‌ی اشک است و سرازیر کننده‌ی شاش؛ از بس خوش احساس است و دلهره‌انداز.
        

          هیجان، تاریخ، خنده‌دار!
داستان درباره دوران قحطی ایران و یک خانواده هست که با ادابازی (نمایش اجرا کردن) امرار معاش می‌کنند، تا اینکه پایشان به خانه‌ی یک اشراف زاده باز می‌شود و یک به یک از این جمع کم می‌شود! 
فکر میکنم به خوبی آثار قبلی آقای شاه آبادی نبود اما بازهم این پیوند دادن اتفاقات و خرده روایات مهجور تاریخی را با داستان فانتزی و هیجان انگیز بسیار دوست داشتم. کشش داستان بسیار خوب است طوری که هر فصل به گونه ای به پایان می‌رسد که یقه‌تان را میگیرد و به فصل بعد هم می‌کشاند. اما ترسناک؟ شاید بهتر باشد نگوییم ترسناک بگوییم هیجان انگیز، یا لااقل برای من که اینگونه بود.
 اما به نظرم بهترین نکته‌ی کتاب همان پیرنگ اصلی که اشاره به یک ماجرا یا خرده روایت تاریخی دارد، بود. یعنی "بقال‌بازی" که احتمالا تا قبل از انتشار این کتاب آدم های بسیاری مانند من هیچ تصور و آشنایی ای از این نمایش کوچک تاریخی نداشته اند.
و در آخر بگویم من کتاب را میان خواندن کتاب های دیگر شروع کردم و کشش آن به‌قدری بالا بود که چیزی نگذشت که به اتمام رساندم. به نظرم برای نوجوانان میتواند جزو بهترین گزینه‌های رمان باشد. اما خودمانیم اسم "طوطی" برای انسان خیلی عجیب است!
        

          سلام من این کتاب را دوست داشتم اما بعضی از توصیف هایش راجع به خانه ها یا لباس ها قدیمی بود و من درک نکردم .البته باید به نویسنده حق بدهیم چون که این کتاب در زمان قاجار می گذرد . بگذریم خود داستان، هیجان داشت و  هی می گفتی وای الان چی کار می کنه؟  یه کم ترسیدم  یا بهتر بگویم  مرموز  بود تا ترسناک . از شخصیت رحیم و حبیب سلمونی خوشم امد. بخاطر اینکه شجاعت و جسارت داشتند. و باهوش بودند. ولی عطا یکخورده زیاد می ترسید. البته منم بودم می ترسیدم  . جمعاً عطا هم خوب بود . تکیه کلام بشیر "انقدر"  بود.  مثلاً چرا انقدر نمی ریم؟ یا چرا انقدر نمی گی ؟و کلاً بنظرم بشیر ننر بود. و راجع به عزت سلطان ... که خیلی آب زیر کاه بود و به نظرم دیوانه بود. شازده هم که از عزت بدتر خیلی مرموز بود .و بعضی داستان بعداً لو می رفت اما یکی دوجاش گُنگ بود . جمعاً کتاب رو دوست داشتم .
                        
                                                                          با تشکر حبیب توکلی 
        

          فوق العاده س این کتاب!
پلات توییست خیلی خوبی هم داشت.
حتما به دوستانی که علاقه به فضاهای تاریخی و ترسناک و معمایی دارن  پیشنهاد میشه. 
        

          ممنون دارِ شماییم جناب آقای شاه آبادی :)
تا صحفه آخر کتاب  هیجان همراهم بود دقیقا تا  صفحه آخر😂 

        

          کابوس‌های این کتاب برای عطا واقعی بودند...

مثل اغلب کتاب‌هایی که از اقای شاه‌ابادی خوانده بودم، داستان این کتاب هم در دوره قاجار و قحطی ان زمان می‌گذرد.
عطا و و خانواده‌ی او یعنی پدر، مادر،خواهر بزرگش طوطی و شوهرش و خواهر کوچکش نجیبه اعضای دسته‌ی سیاه بازی حبیب سلمانی را که پدر عطا باشد، تشکیل می‌دهند.
این گروه خانوادگی از راه نمایش سیاه بازی روزگار می‌گذرانند اما مگر در دوران قحطی نانی از این راه برای انها در می‌اید؟!
پس زمانی که مردی ناشناس پیشنهاد نمایش در جایی اطراف تهران به همراه غذا به انها می‌دهد، بدون انکه به همه‌ی جوانبش این پیشنهاد فکر کنند، آن را می‌پذیرند و سوار گاری‌ مرد غریبه می‌شوند.
شب هنگام به عمارتی شبیه یک قلعه می‌رسند، که در نگاه اول همه چیز در آن عادی به نظر می‌رسد. اما هربار که برای انها غذا می‌اورند یک نان از تعدادشان کمتر در سفره می‌گذارند  و به دنبال آن یک نفر از گروهشان به خواست خودش(؟) یا دیگری(؟) از گروه کم می‌شود. خواهر صاحب قلعه هم وقتی انها را می‌بیند از انها کمک می‌خواهد و ابراز نگرانی می‌کند که جانش در خطر است. تا اینکه بعد از چند روز، از گروه شش نفره انها، تنها عطا و پدرش باقی می‌مانند و افراد قلعه هم وجود بقیه‌ی اعضای گروه را انکار می‌کنند.
اما بقیه کجا رفته‌اند؟ چرا باید خانواده را تنها بگذارند؟ چه اتفاقاتی در جریان است؟ چه کسی پشت همه‌ی این اتفاقات است و چرا؟ 
این‌ها همه‌ی سوالاتی است که شما را تا پایان همراه خود می‌کشاند.😁
علاوه بر روایت جذاب کتاب، قصه‌های کوتاه و نغزی در سیر داستان گنجانده شده که نکات تاریخی و فرهنگی جالبی را برای مخاطب بیان می‌کنند.
        

          از آن کتاب‌هایی که با خیال راحت می‌توانید به نوجوان‌ها هدیه بدهید و مطمئن باشید که از خواندنش لذت خواهند برد.
قبلاً گفته بودم که یکی از ویژگی‌های آقای شاه‌آبادی اشاره به قسمت‌های کمتر شنیده‌شده‌ی تاریخ است؛ این کتاب هم از این قاعده مستثنی نیست.
کابوس‌های خنده‌دار روایت اتفاقات رازآلودی است که برای گروه حبیب‌سلمونی در دوران قحطیِ زمان قاجار می‌افتد.
«یک نفر داشت نگاهمان می‌کرد..» این اولین جملۀ کتاب است که چنان یقۀ مخاطب را می‌چسبد که نگو و نپرس! 
تازه در هر فصل یک غافلگیری دارد که باعث می‌شود کتاب را زمین نگذارید و لحظه‌به‌لحظه عطش‌تان برای خواندن داستان بیشتر شود. 
به این تعلیق‌ها، اضافه کنید ضرب‌آهنگ تندی که هیجان را دوچندان می‌کند.
نکتۀ فنی دیگر این کتاب، فضاسازی‌ خوبش است؛ عمارت طوری ترسیم شده که می‌توان تمام زیر و بمش را به‌راحتی تصور کرد.
در کنار این نکات فنی، محتوای خاص و قابل توجهی هم دارد.
نشان دادن هنر قدیمی سیاه‌بازی، تقلید و بقال‌بازی و تاثیری که هنر در نقد اجتماعی و سیاسی دارد. نقشی که می‌تواند و باید در هر دوره‌ای آن را ادا کند.

فروردین 1404 دوباره این کتاب را با یک جمع نوجوان خواندیم 
و به همین بهانه یادداشت قبلی را کمی ویرایش کردم.
        

          خواستم موقع خواب یک فصل بخونم که به خودم اومدم دیدم کتاب تموم شد. 
مثل همیشه تاریخی، معمایی و یک کم دارک!
نمی‌دونم دیگه چی بگم. بعد از مدت‌ها واقعا بهم چسبید.
        

          کتاب کابوس‌های خنده‌دارن ایده‌ی جالبی داشت و بعضی جاهاش هم خوب پیش رفته بود، ولی پایانش به اندازه‌ی شروعش آدمو جذب نمی‌کرد. با اینکه اسمش "کابوس" بود، خیلی حس ترس یا هیجان نداشت. شاید اگه آخرش معلوم می‌شد همه‌ش یه خواب بوده، قشنگ‌تر می‌شد