بگزار تابمیرم و تنها نبینمت/تنها به روی سینه سحرا نبینمت امشب بیا که بوسه زنم بر گلوی تو/شاید بمیرم از غم و فردا نبینمت می ترسم از نگاه،به گودال آن طرف/دارم دعا به زیرلب،آن جا نبینمت غم نیست گرچه بربدنم،کعب نی خورد/من نذر کرده ام که به نی ها نبینمت امشب برای من،تودعاکن که شام بعد/بی سر به روی دامن زهرا نبینمت

بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است دیگر بخواب نیمه از شب گزشته است بس کن رباب زخم گلو را نشان مده قنداقه نیست دست خود را تکان مده گرچه امید چشم ترت نا امید شد بس کن رباب یک شبه مویت سفید شد دیگر زیادت این غم نمی رود آب خوش از گلوی تو پایین نمی رود بس کن زگریه، حال تو بهتر نمی شود این گریه ها برای تو اصغر نمی شود

سیاوش و دانیال کنار حصار ایستاده و به قاطر های باقی مانده نگاهه میکردند و اشک می ریختند. قاطرها دور از صحنه وحشی گری جنگ و تیر اندازی و انفجار، راحت آسوده می چریدند یا پاهایشان را جمع کرده و نشسته بودند و حشرات مزاحم را با دمشان فراری می دادند. سیاوش با پشت دست اشک هایشان را پارک کرد. سکسکه کنان گفت:((اگر کوسه ... این جا ... بود ... مثل ... این ها ... می چرید و ...))

دست هایشان را با طناب بسته بودند و آن ها را با خود میکشیدند. حرارت فتاب سوزان بر سر شان می ریخت. چشم های سیاهشش را ریز کرد تا شاید در آن بیابان بی آب علف، روستایی یا استراحتگاهی ببیند؛ اما جز ریگ های داغ و خار های سر گردان، چیی ندید. معلوم نبود این آدم کش ها تا کجا میخواهند آن هارا به دنبال خود بکشند.