این رمان رو به پیشنهاد یک دوست کتابخوان شروع کردم، با اینکه اهل خوندن رمان ایرانی معاصر نیستم مگر چند نویسنده نظیر مندنی‌پور،جولایی، و... بگذریم. داستان به دلم ننشست، شاید چون بعد از خوندن این همه شاهکار خواندن یک رمان متوسط رو به پایین بلحاظ نوشتار و نوع روایت و سادگی متن دلسردم کرد. گرچه محتوا می‌تونست کمک کنه نویسنده بهتر و قوی‌تر ظاهر بشه، اما نبود فضاسازی دقیق، کمبود پردازش روانکاوانه افراد مهم در این رمان، عدم شخصیت پردازی قوی که در قهرمان داستان بیشتر نمود داره، بطوریکه ما نمی‌دونیم کیه و از کجا اومده و علت «عذاب وجدانش»چیه. حتی درونیات فرد، و احساس ترسی که باید بشکلی ویژه به اون پرداخته بشه با وجود قطعیتش تحولی نداره و همواره با یک قهرمان خونسرد مواجهیم. یعنی تضاد بین درون فرد و ظاهرش که البته هنرمندانه نیست، بلکه نشانه ضعف نویسنده در پرداختن به اوست، گویا خود شخصیت هم رفته‌رفته سنگ شده. روایت داستان بیشتر حالت گزارش‌گونه دارد و به خواننده مجال تفکر نمی‌ده تا خودش ادامه ماجرا رو حدس بزنه، انگار صرفا در حال پر کردن صفحات یک روزنامه است. اینجاست که جمله کافکا در ذهنم بازتاب گسترده‌ای دارد: اگر کتابی که میخوانیم با وارد کردن ضربه‌ای به سرمان ما را بیدار نکند، اصلا چرا می‌خوانیمش؟ حکایت سنگ اقبال دقیقا همین است. تنها جنبه مثبت کتاب از دید من آگاهی به یک رسم خرافه بود و البته جایی که نویسنده زیرکانه اشاره کرد ملت، مردم و توده با خرافه حتی اگر تاثیری نداشته باشد به آرامش می‌رسند. همان افیون توده‌های معروف مارکس به شکلی دیگر. و یک جمله کوتاه کتاب: این مردم افسانه و دروغ را دوست دارند. کتاب رو به هیچ کتابخوان حرفه‌ای پیشنهاد نمیدهم

        

          { با جزئیات دیدن رو کسی یاد ما نداده. }

ماجرای معلمی که برای خدمت، به یک روستا اعزام می‌شود. در این روستا رسمی وجود دارد که برای نزول باران، از بین جوانان یک نفر را به طریقی قربانی می‌کنند.
کتابی به‌شدت کند، پُرگو، لاغر، با شخصیت‌پردازی‌های ضعیف و از همه بدتر، یک پلات که در حد ایدهٔ اولیه باقی مانده است.
مخاطب تا پنج صفحهٔ پایانی باید خودش را به زور بکِشاند تا همراه داستان شود.
این داستان در بهترین حالت تبدیل به یک داستان کوتاه دوهزار کلمه‌ای می‌شد نه رمانی پنجاه‌هزار کلمه‌ای. واقعا در تکب مانده‌ام از آقای مجید قیصری عزیز. نویسنده برای عمر مخاطب باید ارزش قائل باشد.
کتاب یک نکتهٔ ارزشمند دارد و آن‌ هم نمادین بودن داستان در پوشش نمایان کردن خرافات است.

بخوانیمش؟ من پیشنهاد نمی‌کنم. اما مسأله این است که مجید قیصری و جهان‌بینی‌اش برای من مهم و دوست‌داشتنی است. برای همین کتاب بعدی‌اش را هم با اشتیاق خواهم خرید.
        

          داستان فضای فانتزی و افسانه‌ای داره و این جالبش کرده، اما انگار مایه کافی برای تبدیل شدن به رمان رو نداشته. سوال هایی هنوز برای مخاطب باقی میمونه که جوابی توی داستان براش نیست. اما در ژانرنویسی، حرکت قشنگی شروع شده و امید که ادامه دار باشه.
        

          کتاب در مورد یکی از باورهای قدیمی در مورد خشکسالی و آیین هایی است که افراد باورداشته اند با قربانی کرد می توانند باعث بارش باران شوند. 
کتاب خوش‌خوان است  اما پایانی بی سرو ته دارد شاید به این خاطر که خواننده را در این توهم نگه دارد که کل موضوع هم داستانی خیالی و وهم آور بر پایه باورهای قدیمی است
پایان را اصلا دوست نداشتم 
اگر از کتاب  خوشتان آمد کتاب پیراهنی بر آب لیلا باقری را هم پیشنهاد می کنم مطالعه کنید.
        

          اولین کتاب صفر چهار 
کتاب تخیلی که ذهن خیال پرداز نویسنده رو خوب نمایش داده 
اما توصیفات زیادی و زبان سوم شخص از اشکالات کتاب هست، فقط نمیدونم چطور نویسنده برنده جایزه جلال شده و به چه دلیل 
این داستان تخیلی در قالب داستان کوتاه خوانش بهتری می‌داشت نه رمان
خوشم نیومد