یادداشت فرزانه زینلی

        از نیمه های کتاب که اصل ماجرا مشخص میشه و مسئله راوی و خواهرش رو متوجه میشیم، فقط میگفتم: آخی! 
فکر می‌کنم نویسنده این اثر رو قبل کورسرخی نوشته، اونجا قلمش خیلی حرفه‌ای‌تر بود.
توی این داستان رنج اقلیتی از آدم‌ها -که ما اصلا درک درستی از فضای زیست و زندگیشون نداریم- رو خیلی خوب به داستان آورده. دوستش داشتم! فقط کاش شروع جذاب‌تری می‌داشت.