یادداشت‌های برهان علیمحمدی (31)

          از ویکتور هوگو تا رئیس جمهور فرانسه (کارنو) یه عمر دلباخته شیخِ اجلّ بودند؛ چه توفیقی باشه همراهی با شهد و شکر پارسی!! آن‌هم با چراغ راهنمای استاد قمشه‌ای... شکر خدا؛ 

چه ماند از لطف و احسان و نکویی؟
حرامت باد اگر شکرش نگویی

البته که بلاغت بیان استاد سخن، خود بهانه ای شده تا ایشون بر خلاف اثری مانند در صحبت حافظ اینبار تنها هم مسیری راهنما باشند تا مفسر.
        

          خوشا به حال عزيزانی که هنوز با فاضل آشنا نشدن!
یه جلای دل و جان واسه روز مبادا ذخیره دارن... 
        

          یک عده رو به میز فقط سجده می کنند
جای اداره ها و مصلی عوض شده است

نقیضه سرایی هایی از شاهکار فاضل نظری...
خالی از لطف نبود و با ته نمکی که داره لحظاتی لبخند رو به خوانند اش هدیه میکنه؛ با اینکه اشارات و تلمیح های آثار فاضل آنچنان نمایان نبود، اما پیش نیاز اشعار ایشون نیستن.
        

          حکم با پورشه تو جاده چالوس چرخ خوردن و تهش به هیچ‌جایی نرسیدن داشت! تو راهم از این چایی ذغالی زیادی تلخا بزنی... یه همچین حالی؛ 

ای کاش خلاقیت و توانایی فوق‌العاده بانو مرعشی در توصیف احساسات، مسیر شیرین و هدف مشخصی رو دنبال می کرد. 
        

          مجموعه (سی شعر) ایده ی بی نظیری داشته...

اشاره به شخصیت شاعر کاملأ به اندازه؛
ویژگی های منحصر به فرد آثار دقیق طبقه‌ بندی شده؛
و اشعار نمونه، مشخصه با توجه و دلیل انتخاب شده؛

سایه نویسنده محترم مستدام:) 
        

          چند روز پیش دختر بچه ی نازی رو دیدم که یسری کتاب رو به زور نگه داشته بود... چندتایی از مهدی آذر یزدی و فرهاد حسن زاده و همین اثر تو دستای نصفه نیمه لاک زده ی کوچولو‌ش بود؛

صدام رو نازک کردم و مثلا دخترونه، بهش تبریک گفتم واسه  سلیقه ای که داره... اون لحظه قضیه رو نگرفت. ولی همسن من بشه از گذشته اش تشکر می کنه بابت همراهی با این کتاب. 
        

          نمونه بارزی از دغدغه ی به جا و مفیدی که نویسنده محترم در حد و اندازه اش نبود... شعار های کلیشه‌ای، روند تکراری داستان، پایان سبک صدا و سیما، شخصیت پردازی های به وضوح سطحی؛ میشه موارد رو تا شب ادامه داد!
        

          از معدود فایده های دوران دبیرستان آشنایی با همین عزیزان بود؛ 
        

          مسحور دنیای ستارگان بودم، تا وقتی با جهانی بزرگ تر از آن آشنا شدم... به قول پیام بهرام پور عزیز

آثار علمی و خلاقانه دکتر اختیاری همیشه از جذاب ترین راه های آشنایی با دنیای مغز و علوم شناختی بوده:)
        

          همه عالم تن است و ایران دل:)🤍
        

          تو عمق هنر؛ من نماد ابتذال:) 

اینکه چطور، هم نسلی های من، هنرهای اصیل ایران زمین مثل خطاطی و آواز و معماری و رقص های محلی و طراحی لباس که نمادی از فرهنگ و درک زیبایی شناختی عمیق اقوام این مرز و بومه رو رها کردند و رفتند کی پاپر گروه های کره‌ای شدند...

و اینکه چطور جوامع اون ور آبی، به خوانشی از هنر رسیدن که آثار والا، معنا دار و ماندگار امثال میکل آنژ رو بوسیدن گذاشتند کنار و «هنر» رو تنها ابزاری برای ثروت و شهوت و قدرت بیشتر متولی های حاکمیت‌شون کردند...

درک ماهیت «هنر» و فراز و نشیب هایی که در گذر زمان طی کرده، می‌تونه یه هم‌مسیر و راهنما برای تمامی این دغدغه‌ها باشه.

ای ز کار عصر حاضر بی خبر! 
چرب دستی های یورپ را نگر؛ 
قالی از ابریشم تو ساختند...
باز او را پیش تو انداختند:) 
_ اقبال لاهوری🌱
        

          هیچ وقت! تو هیچ موقعیتی؛ تو هیچ سختی؛ حتا یک 
کلمه، بد ایران رو نگید... شما فرزند ایران هستید:)♥️

قال هادی چوپان؛ 
        

          مستی همه مستان از تو است! تو را دگر با شراب چه کار؟ 
« نیچه در وصف حافظ » 

مصاحبه ای از تیموتی دونر (نوجوان اهل نیویورک _ ۲۳ زبانه! )  در نیویورک تایمز می‌دیدم که از عشقش به زبان فارسی و آثار حافظ تعریف می‌کرد‌... از ور دنیا، عشق در گرو پیر مغان دارند و من... 
آنوقت من خواندن نمایشنامه های اجرا نشده ی هر ننه قمری که از روسیه باشد را افتخار می‌دانم؛ و یا اگر چهار کلمه فرانسوی یاد بگیرم دیگر خودم محیا میرصادقی می‌دانم.

سایه دکتر الهی قمشه‌ای و همچنین عالم عاشق عامل هایی بر سر فرهنگ و ادبیات ایران زمین مستدام! 

شکر خدا نقش حافظ در زندگی ام بیشتر از این شد که هرکه را دیدم چهار بیت از خواجه ما حفظ کرده بود را علامه و اهل شعر و قلم بدانم. 
شکر خدا با اثر استاد‌، کمی بیشتر از قبل درک کردم حافظ ما، فرا تر از شاعری با زلف های پریشان و حیران در باغ و بوستان است. 

کس چو حافظ نگشاد از رخِ اندیشه نقاب
تا سرِ زلفِ سخن را به قلم شانه زدند... 

 
        

          بوک بلاگر های روشنفکر را می‌بینم که با آیس لاته ای در دل یک عصر دل‌انگیز تابستانی میان طبیعت با گل های هزار رنگ تکه ای جملات ثقیل کتاب را استوری می‌کنند و آه عمیقی می‌کشند. 
و من دیوانه باز وقتی در کتابفروشی می‌لولم، اینبارهم گول تبلیغات و عنوان های جذاب را می‌خورم. 
اثر کاملآ مخاطب عام را راضی نگه می‌دارد؛ جملات قلمبه سلنبه و خط فکری مثلاً فلسفی نویسنده... 
اما هجمه ای از اطلاعات علمی، خلاقیت و ذوق هنری بانو عطار زاده و سبکی متفاوت از اغلب روایت های ادبیات معاصر؛ هیچ رسالتی را در پی ندارد. 
(حداقل در بنده) هیچ موجب قدردانی نعمت بینایی و سلامت نشد. و ذره ای ترغیب به دانستن بیشتر راجع به بوعلی‌سینا نشدم! ( با اینکه چندین دوره فلسفه درمورد ایشان گذرانده‌ ام ) چه برسد به اینکه از ابن سینا نهایتاً پزشکی حاذق بودنشان را می‌دانستم. 
تا صفحه ۵۰ داستان هیچ روایتی در میان نیست، احساسات دختر کلیشه‌ای و غیرقابل لمس می‌شود. و در نهایت بوی خون و افکار مشموش دخترک چنان تخته گچی ذهنم را خط خطی می‌کند که تا چندین ساعت دنیای بیرون را تاریک می‌بینم؛ و هیچ حاله ای از نور درون این تاریکی کتاب بر من نمی‌تابد. 
می‌گویند ملاصدرا همواره حسرت می‌خورد که ای کاش 
پورسینا تمام عمرش را تنها اندیشه و فلسفه ورزی می‌کرد. 
نسبت به علاقه نویسنده به بوعلی، بنده هم همچین احساسی دارم... ای کاش این میزان از مطالعات علمی و قلم هنری و توانایی درخشان در توصیف احساسات، غایت مرا به حاله ای نور هدایت می‌کرد تا تاریکی و مردن و عدم و افسردگی و پوچ گرایی:)