تو عمق هنر؛ من نماد ابتذال:) 

اینکه چطور، هم نسلی های من، هنرهای اصیل ایران زمین مثل خطاطی و آواز و معماری و رقص های محلی و طراحی لباس که نمادی از فرهنگ و درک زیبایی شناختی عمیق اقوام این مرز و بومه رو رها کردند و رفتند کی پاپر گروه های کره‌ای شدند...

و اینکه چطور جوامع اون ور آبی، به خوانشی از هنر رسیدن که آثار والا، معنا دار و ماندگار امثال میکل آنژ رو بوسیدن گذاشتند کنار و «هنر» رو تنها ابزاری برای ثروت و شهوت و قدرت بیشتر متولی های حاکمیت‌شون کردند...

درک ماهیت «هنر» و فراز و نشیب هایی که در گذر زمان طی کرده، می‌تونه یه هم‌مسیر و راهنما برای تمامی این دغدغه‌ها باشه.

ای ز کار عصر حاضر بی خبر! 
چرب دستی های یورپ را نگر؛ 
قالی از ابریشم تو ساختند...
باز او را پیش تو انداختند:) 
_ اقبال لاهوری🌱
        

          این کتاب بسیار جامع،کامل،منظم و منسجم هست. یک منبع عالی برای دونستن سیر و تحول هنر در طول تاریخ ، به علاوه این که با انواع سبک ها هم در گذر زمان آشناتون میکنه.
        

          هنر را که همیشه دوست داشته‌ام؛ ولی با خواندن این کتاب به شخصیت ارنست گامبریچ علاقه‌مند شدم؛ از مطالعه‌ی روایت موجز و مجملش که گاهی آن را با توضیحات یا مثال‌هایی نغز، شرح و بسط می‌دهد؛ و گاهی مثل داستانی پُرکشش اصطلاحاً دراماتیزه می‌کند.
گویی موزه‌های اروپا را زیرپا گذاشته و عمری صرف کرده تا براساس گزیده‌ای از آثار هنری روایتش را پی‌ریزی کند.
اگر هر انسان را یک کتاب بدانیم، به‌نظرم این کتاب، ارنست گامبریچ است، که نباید نقش او را در هنر معاصر از داوینچی و رامبراند و پیکاسو کم‌تر بدانیم، هرچند او هنرمند نیست.
با توجّه به روایت‌گریِ گامبریچ، نام داستانِ هنر را مناسب‌تر از تاریخِ هنر می‌دانم، همان‌گونه که در عنوان انگلیسی کتاب هم از کلمه‌ی Story استفاده شده.
        

          
**کتابی که باید در هر خانه‌ای باشد...**

*تاریخ هنر گمبریچ* از آن کتاب‌هایی‌ست که هم آموختنی‌ست، هم لذت‌بخش. روایتی روان و جذاب از مسیر پرپیچ‌وخم هنر، از نقاشی‌های غار گرفته تا آثار مدرن، با زبانی ساده و تصویری روشن.
نشر نی و ترجمه‌ی علی رامین انصافاً قابل احترام‌اند — هرچند ایراداتی مثل اشتباهات ارجاعی یا واژگان ثقیل مثل «مستوی» و «مالا» گاهی خواننده را مکث می‌دهند.

جمله‌ی آغازین کتاب هنوز در ذهنم زنگ می‌زند:
**«هیچ چیز به نام هنر وجود ندارد، تنها هنرمندانی هستند.»**
گمبریچ نگاه ما را از "تعریف" هنر به سوی تجربه‌ی انسانی آن می‌برد؛ به جای آن‌که بخواهد هنر را روی طاقچه بگذارد، آن را در دل زندگی قرار می‌دهد.

در پایان هم با تواضعی شگفت‌انگیز می‌گوید که حتی خودش هم در مواجهه با آثار پست‌مدرن، گاهی سردرگم است — و همین، شاید انسانی‌ترین بخش کتاب باشد.

اما نقدهایی هم هست: نادیده‌گرفتن هنر روسیه، بی‌توجهی به معماری اسلامی ایران، یا حذف عجیب ساگرادا فامیلیا، همه نشان از جانبداری ناخودآگاه کتاب به سمت اروپای شمال‌غربی دارد.

با این‌همه، *تاریخ هنر گمبریچ* کتابی‌ست که جای خالی‌اش روی هیچ قفسه‌ای نباید باشد. نه فقط برای هنردوستان، بلکه برای هرکسی که می‌خواهد دنیا را با چشمی تازه ببیند.