### 🎭 نقدی بر جایگاه چخوف در ادبیات: بازنگری در عظمت یک نویسنده

آنتوان چخوف، از چهره‌های شاخص ادبیات روسیه و جهان، معمولاً به عنوان استاد داستان کوتاه و نمایشنامه‌نویسی مدرن شناخته می‌شود. اما آیا همه‌ی این بزرگداشت‌ها واقعاً با تجربه‌ی خواننده‌ی امروز همخوان است؟ یا بخشی از این عظمت، حاصل تبلیغات فرهنگی، سنت دانشگاهی، و نوعی احترام تاریخی است که به چالش کشیدن آن نوعی تابو محسوب می‌شود؟

---

### 📚 از واقعیت تا افسانه

در بسیاری از محافل ادبی، چخوف جایگاهی تقریباً مقدس دارد. نمایشنامه‌هایی چون *سه خواهر*، *باغ آلبالو* یا *دایی وانیا* مرتباً اجرا می‌شوند و در کلاس‌های دانشگاهی تجزیه و تحلیل می‌شوند. با این حال، برای خواننده‌ای امروزی – حتی خواننده‌ای جدی و علاقه‌مند به ادبیات – آثار نمایشی چخوف می‌توانند سرد، کش‌دار و بدون پیشرَوی محسوس به نظر برسند.

برای نمونه، *سه خواهر* بیش از آن‌که داستانی را روایت کند، فضایی را نمایش می‌دهد: فضایی از بی‌تحرکی، حسرت و شکست‌های کوچک. شخصیت‌ها حرف می‌زنند، آه می‌کشند، رویا می‌بافند، ولی هیچ‌گاه به چیزی نمی‌رسند. در نتیجه، آنچه برخی آن را «رئالیسم بی‌نظیر» می‌نامند، از دید دیگران می‌تواند «بی‌عملی کش‌دار» و «یأس بدون پرداخت» تلقی شود.

---

### ✍️ داستان کوتاه‌های چخوف: جایی که جادوی واقعی اتفاق می‌افتد

بسیاری از منتقدان نیز معتقدند که چخوف در قالب داستان کوتاه درخشان‌تر و مؤثرتر است. آثاری چون *غم* یا *بانو با سگ ملوس* با ایجاز، شخصیت‌پردازی عمیق، و ضربه‌ی احساسی قوی، توانایی بالای او در ثبت لحظه‌های انسانی را نشان می‌دهند.

در این قالب، چخوف موفق می‌شود بدون فلسفه‌بافی یا تکرار، جوهره‌ی یک وضعیت انسانی را استخراج کند. تضاد بین زندگی و مرگ، عشق و بی‌وفایی، امید و یأس، همه در چند صفحه جان می‌گیرند. این تفاوت بین دو قالب نشان می‌دهد که گاهی برخی نویسندگان در قالبی خاص بیشتر می‌درخشند، و اصرار بر عظمت تمام‌قد آن‌ها، نادیده گرفتن همین تفاوت‌هاست.

---

### 🧠 بزرگ‌نمایی و دستگاه فرهنگی

این احساس که چخوف (یا حتی نویسندگانی مانند هنری جیمز) بیش از حد بزرگ شده‌اند، منحصر به ادبیات فارسی نیست. در فضای جهانی نیز بسیاری از نام‌ها به‌واسطه‌ی حلقه‌های نقد، ترجمه، نشر و دانشگاه گسترش یافته‌اند، نه صرفاً به‌خاطر کیفیت ماندگار آثارشان.

چهره‌هایی چون چخوف یا هنری جیمز اغلب نه به دلیل جذابیت روایی، بلکه به‌واسطه‌ی امکان تحلیل‌های چندلایه مورد توجه‌اند. آثارشان منبعی برای گفت‌وگو و مقاله‌نویسی‌اند، نه الزاماً تجربه‌ای دلنشین یا فراموش‌نشدنی برای خواننده عادی.

---

### ✋ نتیجه‌گیری: ارزش‌گذاری آزاد و فردی

این که خواننده‌ای نتواند با چخوف یا هر نویسنده‌ی بزرگی ارتباط بگیرد، نه نشانه‌ی کم‌فهمی اوست و نه ایرادی در سلیقه‌اش. برعکس، این نوع نگاه انتقادی به «شهرت‌های تثبیت‌شده» بخشی از بلوغ ادبی‌ست.

ادبیات، برخلاف ریاضی، هیچ وقت مطلق نیست. این که از چخوف خوشت نیاد، ولی شیفته‌ی داستان‌های کوتاه‌تر و موجزتر باشی، یک انتخاب سالم و منطقیه — نه «بدسلیقگی». گاهی بزرگ‌ترین نویسنده‌ها هم فقط در بعضی کارهاشون بزرگ‌ن.

      

        یکی از بی سر و ته ترین داستان‌هایی که میتونید بخونید جانوری در جنگل هستش.
لحظه‌ای در نخوندنش شک نکنید
      

        این سری یه زباله میخوام معرفی کنم که سمتش نرید
شاید واقعا کینتسوگی یا همون هنر بند طلا زدن به ظروف شکسته چینی یه فلسفه خوب ژاپنی برای ترمیم روح و روانتون باشه ولی شما تو این کتاب کینتسوگی رو پیدا نمیکنید، یه زباله میبیند.
کتاب بسیار سطحی و مزخرف
      

        
📘 **نقد شخصی بر «مرگ ایوان ایلیچ» – لئو تولستوی**


کتابی خواندم که همه آن را شاهکار می‌دانند؛
اما من—با همه‌ی احترام به قلم تولستوی—دلم با او نبود.

«مرگ ایوان ایلیچ» کتابی است که از همان اول پایانش را می‌دانی. نه پیچشی هست، نه حادثه‌ای، نه عشق. فقط مرگ.
اما حیرت‌انگیز است که همین مرگِ از پیش معلوم، چطور می‌تواند تا صفحه‌ی آخر، آدم را با خودش بکشاند.

نویسنده می‌خواهد بپرسد:
آیا زندگی‌ای که کرده‌ای، واقعاً «زندگی» بوده؟
و اگر حالا مرگ روبه‌رویت ایستاده، آیا چیزی داری که حسرتش نباشد؟

راستش، من نه با فلسفه‌ی تولستوی زندگی کردم، نه او مغزم را تکان داد.
اما دلم را—ناخودآگاه—برد سمت خاطره‌ای شخصی، غمگین، قدیمی... یاد خواهری افتادم که دیگر نیست.
و شاید همین، بزرگ‌ترین کاری‌ست که یک داستان می‌تواند بکند:
نه موعظه، نه قضاوت، فقط **یادآوری**. یادآوریِ چیزی از خودت که فراموش کرده بودی.

پس نه، این کتاب برای من شاهکار نبود.
اما **خاص بود**.
و گاهی، همین کافی است.
      

        
**کتابی که باید در هر خانه‌ای باشد...**

*تاریخ هنر گمبریچ* از آن کتاب‌هایی‌ست که هم آموختنی‌ست، هم لذت‌بخش. روایتی روان و جذاب از مسیر پرپیچ‌وخم هنر، از نقاشی‌های غار گرفته تا آثار مدرن، با زبانی ساده و تصویری روشن.
نشر نی و ترجمه‌ی علی رامین انصافاً قابل احترام‌اند — هرچند ایراداتی مثل اشتباهات ارجاعی یا واژگان ثقیل مثل «مستوی» و «مالا» گاهی خواننده را مکث می‌دهند.

جمله‌ی آغازین کتاب هنوز در ذهنم زنگ می‌زند:
**«هیچ چیز به نام هنر وجود ندارد، تنها هنرمندانی هستند.»**
گمبریچ نگاه ما را از "تعریف" هنر به سوی تجربه‌ی انسانی آن می‌برد؛ به جای آن‌که بخواهد هنر را روی طاقچه بگذارد، آن را در دل زندگی قرار می‌دهد.

در پایان هم با تواضعی شگفت‌انگیز می‌گوید که حتی خودش هم در مواجهه با آثار پست‌مدرن، گاهی سردرگم است — و همین، شاید انسانی‌ترین بخش کتاب باشد.

اما نقدهایی هم هست: نادیده‌گرفتن هنر روسیه، بی‌توجهی به معماری اسلامی ایران، یا حذف عجیب ساگرادا فامیلیا، همه نشان از جانبداری ناخودآگاه کتاب به سمت اروپای شمال‌غربی دارد.

با این‌همه، *تاریخ هنر گمبریچ* کتابی‌ست که جای خالی‌اش روی هیچ قفسه‌ای نباید باشد. نه فقط برای هنردوستان، بلکه برای هرکسی که می‌خواهد دنیا را با چشمی تازه ببیند.

      

        📚 طبل حلبی | گونتر گراس
📖 حجیم، تاریک، کابوس‌وار... و واقعاً بی‌نظیر.

این رمان غول‌آسا که برنده‌ی نوبل ادبیات برای نویسنده‌ش شد، یکی از عمیق‌ترین و رادیکال‌ترین روایت‌ها از قرن بیستم اروپاست. راوی‌اش، اسکار ماتسرات، کودکیه که تصمیم می‌گیره رشد نکنه و از دل این تصمیم، جهانی طنزآلود، ابسورد، و گاهی به‌طرز دردناکی واقعی ساخته می‌شه.

فضایی خلسه‌وار و پر از هذیان، جملاتی کشدار و گاهی گیج‌کننده، و شخصیتی که نه قهرمانه نه ضدقهرمان—بلکه فقط راوی بی‌احساس یک فروپاشی جمعیه. بی‌دلبستگی اسکار به اطرافیان، بی‌عملی و حتی خیانت‌هاش، خواننده رو مجبور می‌کنه با خودش درباره‌ی مرز میان همدستی و بی‌تفاوتی فکر کنه.

✅ ریتم روایت عالیه و با وجود حجم بالا، خوندنش خسته‌کننده نیست—اما...

❌ متأسفانه ترجمه‌ی سروش حبیبی تو چاپ نشر نیلوفر پر از اشکال تایپی و جمله‌های سنگین و آشفته‌ست که تجربه‌ی خوندن رو سخت کرده. (برای من یکی، آخرین خرید از این ناشر بود.)

در نهایت:
اگر دنبال یک تجربه‌ی سنگین، متفاوت، و کابوس‌وار از ادبیات مدرن هستی، طبل حلبی یه سفر فراموش‌نشدنیه.
      

        نقدی بر رمانی که می‌توانست شاهکارتر باشد: سووشون

سووشون برای خیلیا یه رمان مهمه. برای بعضیا اولین تجربه جدی با ادبیات زنانه، برای بعضی دیگه تنها رمان قابل‌تأمل سیمین دانشور. ولی اگه با دقت‌تر بخونیش، خیلی چیزا تو دلش هست که هم ستایش‌برانگیزه، هم ناامیدکننده.

سیمین دانشور با زبانی شاعرانه، فضای شیراز دوران اشغال ایران در جنگ جهانی دوم رو تصویر کرده. اما سوال اینجاست: چرا یه نویسنده تو سال ۴۸ درباره دوران بیست سال قبل می‌نویسه؟ شاید چون نمی‌تونسته درباره زمان خودش راحت بنویسه. شاید چون روشنفکری اون زمان، گرفتار سانسور و فشارهای سیاسی بود. اما آیا این یه توجیهه یا یه عقب‌نشینی؟

مرگ یوسف، شخصیت اصلی مرد داستان، انگار قرار بود اوج روایت باشه. ولی انقدر ناگهانی و بی‌جزئیاته که ضربه‌اش تو دل خواننده فرو نمی‌ره. حتی شخصیت‌های فرعی مثل غلام، مهری، خدیجه و فاطمه، بیشتر ابزارن تا آدم واقعی. انگار نویسنده وقت نذاشته تا بهشون جان بده.

و بدتر از همه شاید این باشه: سیمین دانشور می‌تونست نویسنده‌ای خیلی فراتر از سووشون باشه. قلمش داشت پتانسیل جهانی شدن رو. اما تو فضای مردسالار روشنفکری، زیر سایه جلال آل‌احمد موند. جلالی که بیشتر سیاست‌زده بود تا داستان‌نویس. و نتیجه؟ یه نویسنده بزرگ، با یه رمان خوب، ولی تنها.

و در نهایت، حتی تلفظ اسم رمان هم قربانی سوءبرداشت شد. "سَووشون"، نه "سووشون"؛ برگرفته از آیین عزاداری برای سیاوش، که خودش استعاره‌ایه از مظلومیت، پاکی، و ایستادگی. درست مثل یوسف… یا شاید درست‌ترش این باشه: مثل زری، زنی که تازه بعد از مرگ همسرش بیدار می‌شه.

سووشون داستان خوبی بود. ولی می‌تونست افسانه بشه.





      

        📖 "جهان‌های موازی" – میچیو کاکو

اگه دنبال یه کتاب علمی برای سرگرمی می‌گردید، این انتخاب اشتباهی هست! اما اگه علوم پایه خوندید و می‌خواید با دیدگاه یکی از فیزیکدانای طراز اول آشنا بشید، این کتاب برای شماست!

🔬 درباره‌ی کتاب: 
✅ نویسنده: میچیو کاکو – از فیزیکدانای جدی، نه نویسنده‌های سطحی 
✅ مخاطب: کسایی که حداقل یه آشنایی اولیه با فیزیک دارن 
❌ اگه فقط به فیزیک علاقه دارید ولی تحصیلاتی توش ندارید، ۸۰٪ کتاب براتون سخته و گیج‌کننده! 

🔴 نقاط ضعف: 
📌 یه سری فصل‌ها رو بیش از حد کش داده – حتی برای خود فیزیکیا! 
📌 حجم کتاب بالاست و به درد مطالعه‌ی تفننی نمی‌خوره 
📌 اسم کتاب گمراه‌کننده‌ست؛ تقریباً هیچ ربطی به "جهان‌های موازی کوانتومی" نداره، بیشتر در مورد کیهان‌شناسیه 

🌟 نقاط قوت: 
✨ بررسی تمدن‌های نوع ۱، ۲ و ۳ 
✨ بحث‌هایی در مورد فرار به جهان‌های دیگر 
✨ اشاره به کارهای کامران وفا در نظریه‌ی ریسمان – باعث افتخاره که اسم یه فیزیکدان ایرانی کنار نوبلیست‌ها اومده! 

🔍 جمع‌بندی: 
اگه دنبال محتوای علمی عمیق هستید، این کتاب می‌تونه براتون جالب باشه. ولی نسخه‌ی انتشارات آذرمیدخت رو به هیچ وجه پیشنهاد نمی‌کنم! پر از غلط املایی، چاپ افتضاح و کیفیت پایین. دنبال یه ترجمه‌ی خوب باشید! 


#کتاب #نقد_کتاب #جهانهای_موازی #میچیو_کاکو #علم #فیزیک #کیهان‌شناسی #نظریه_ریسمان
      

        📚 کتاب محشر **قلعه مالویل** از روبر مرل  

🏛 انتشارات نیلوفر  
🖋 ترجمه: محمد قاضی  
📄 تعداد صفحات: ۵۸۱  

✅ قطعا توصیه می‌کنم به همه، شاهکار بود.  

🤨 البته یه چیزی که برام عجیب بود، این بود که کتاب حدود ۱۰-۲۰ تا غلط املایی داشت.  
🔹 ترجمه هم خوب بود ولی می‌تونست خیلی بهتر باشه. داستان فوق‌العاده قوی و پرکشش کتاب باعث می‌شه که این ضعف‌ها کمتر به چشم بیان، اما مشکل اینه که توی بعضی قسمت‌ها، مخصوصاً جاهایی که فضای قلعه توصیف می‌شه، باید یه فرهنگ معین کنارتون داشته باشید تا بفهمید مترجم دقیقاً چی گفته!  

📖 برای مقایسه، اگه این ترجمه رو کنار ترجمه **سرخ و سیاه** بذارید، متوجه تفاوت سطح ترجمه می‌شید. جالبه که اون کتاب تو قرن ۱۵ نوشته شده، ولی فهمش راحت‌تره.  

💭 اما خود داستان...  
به نظرم پیام اصلی کتاب اینه که اخلاقیات بسته به زمان و شرایط تغییر می‌کنه و این‌که بشر چطور با تصمیماتش خودش رو تو مسیر نابودی قرار می‌ده.  

اگه دنبال یه داستان قوی، فلسفی و تفکربرانگیز هستید، حتما این کتاب رو 

#قلعه_مالویل #روبر_مرل #کتابخوانی #معرفی_کتاب #رمان #کتاب_خوب 📚
      

        کتاب رو نتونستم تموم کنم
با اینکه خیلی وسواس دارم و خیلی سختمه که یه کتاب رو نخونده ول کنم
اما چندتا دلیل باعث شد که نتونم ادامه بدم
غلط‌های املایی بسیار زیادی تو کتاب هست که تو این حجم کم باورنکردنیه، رمانهایی داریم بالاتر از ۵۰۰ صفحه بدون ۱ غلط
غلط‌های نگارشی بسیار زیاد که جا میخورید موقع خوندن، مثلا به جای دوست‌هایش نوشته دوست‌هاش یا بجای سرجایش نوشته سرجاش!!!! 
دلیل بعدی سوژه‌های تکراری و سیاه برای نقد، بابا این همه عکس 
اسم کتاب رو میذاشتی کارگر و جنگ و یا کمونیسم
یه دلیل دیگه اینه که تو بعضی عکسا مخصوصا از اواسط کتاب به بعد، دیگه با عکس کاری نداره بزرگوار، میره برا خودش یه داستان میگه و هیچ اشاره‌ای به هیچ تکنیک یا چیزی از خود عکس نمیکنه
دلیل بعدی اینه که تو یه سری از عکسا دست برده و مثلا عکس رنگی بوده بزرگوار خودش سیاه سفیدش کرده و بعد تو مقاله نوشته رنگ نارنجی تو این عکس نشان دهنده فلان چیزه حالا بگرد دنبال رنگ نارنجی بدتر اینکه خودش تو پانویس نوشته عکس رنگیه یعنی اشتباه نکردیم، خودمون سیاه سفید کردیم ولی در مورد رنگاش حرف میزنیم
اما از همه اینها اگر بگذریم کتاب یه کتاب آوانگارد هستش تو جامعه فارسی زبان و مشابهش خیلی کمه، اینکه یه کتاب یه سری عکس رو برداره و تحلیل کنه و این خیلی بنظرم ارزشمنده 
      

        📚 **سرخ و سیاه**  
⁣⁣⁣  
✨ **یک شاهکار از استاندال با ترجمه بی‌نظیر مهدی سحابی (نشر مرکز)** ✨  
⁣⁣⁣  
تجربه‌ی خوندن این کتاب یکی از ناب‌ترین لذت‌های کتاب‌خوانی من بود. ترجمه‌ی مهدی سحابی انقدر روان و زنده‌ست که اگر اسامی فرانسوی رو با اسامی ایرانی عوض می‌کردیم، هیچ‌کس متوجه خارجی بودنش نمی‌شد.  
⁣⁣⁣  
🔖 داستان جذاب و پیچیده‌ی "سرخ و سیاه" تو فرانسه‌ی قرن نوزدهم می‌گذره و شخصیت‌پردازی و روایتش چیزی نیست که بتونم راحت از یاد ببرم. این کتاب انقدر خوب بود که دوست داشتم ۶۰۰۰ صفحه بود تا بیشتر تو این دنیا زندگی کنم. جالبه که برای اولین بار احساس می‌کنم باید این کتاب رو چندبار دیگه بخونم تا تمام لایه‌هاش رو کشف کنم.  
⁣⁣⁣  
📖 یکی از نکات جالب برام این بود که به صورت موازی با خوندن این کتاب، داشتم "تاریخ هنر" رو می‌خوندم و ارتباط بعضی چیزها بین این دو کتاب واقعاً حیرت‌انگیز بود.  
⁣⁣⁣  
❗️ فقط یه توصیه: *مقدمه‌ی کتاب رو تا وقتی کتاب رو کامل نخوندید، مطالعه نکنید.* مترجم عزیزمون تو مقدمه داستان رو لو داده، اما این موضوع از شاهکار بودن کتاب کم نمی‌کنه.  
⁣⁣⁣  
🍁 پاییز فصل آخر سال است هرچی هم نداشت اما برای من "سرخ و سیاه" رو که  آشنایی  با فصل جدیدی از لذتِ کتاب‌خوانی بود، رو رقم زد. اگر هنوز نخوندین، واقعاً پیشنهاد می‌کنم به این شاهکار یه فرصت بدید.  
⁣⁣⁣  
      

        وقت بخیر
تو فاصله‌ای که منتظر کتاب‌های جدید بودم، یه کتابی تو کتابخونه نظرمو جلب کرد و با کراهت و بی‌میلی تمام رفتم سراغش، بدلیل رزومه‌ای که نویسنده داشت در عرصه تاریخ ولی باید بگم که جا خوردم
اما چرا، در ادامه میگم
در مورد کتاب
کتاب چاپ سال ۱۳۴۵ هستش،شرکت انتشار،چاپ بهمن
با مقدمه ۱۳۴ صفحه است.
نثر به شدت سخت و خسته کننده‌ای داره و خیلی کند میره جلو اما به طرز غریبی نمیتونید بذاریدش زمین
چون از یه طرف میبینید نویسنده مطهریه و ناخودآگاه میگید چیزی از کتاب که بدرد بخور باشه دستگیرتون نمیشه،از یه طرف جواب‌هایی که به عنوان یه روحانی به سوالات میده خیلی سکولاره و این بی‌نظیره. یه جا یک سوال تو کتاب مطرح میکنه و میگه آیا علم خدا تغییر پذیره؟و جواب میده: بله.(یا خدا)(مطهری، روحانی اسلام‌گرا) در ادامه توضیح میده که خدا فقط عالم به اسبابه، یعنی مثلا اگه شما آب جوش بریزید رو پای خودتون، پاتون میسوزه و خدا اینو میدونه، ولی اگه نریزید نمیسوزه و باز هم خدا میدونه. خلاصه دمش حداقل از بابت این کتاب گرم
یه جاهای خیلی زیادی از کتاب هم استاد داشت دل خدا رو بدست میاورد که باشه، تو قادر و خفن و فلان ولی بیا منطقی باشیم نمیشه تو از همه چیز باخبر باشی از قبلش. که الان آدم میفهمه که خب شما ده دوازده سال اگه شاگرد یه آدم با اون اندیشه‌های وحشتناک باشی نمیتونی بیای بگی یا علی مدد عالم مطلق نیست خدا. تاثیر میگیره آدم
یه سر هم اگه فرصت داشتید به زندگی و مرگ مطهری بندازید. طرفدارای شریعتی که معتقد به اسلام بدون روحانیت بودن میزننش، خیلی تاریخ انقلاب پیچیده و جالبه. به همین سادگی نیست واقعا. یا اونجاییش که متوجه میشید چقد این آدم با چپ‌ها مشکل داشته و آخر سر هم همونا کار دستش میدن و اینکه این آدم تو دوره شاه هیات علمی دانشگاه بوده و احزاب میتونستن انقد راحت کتاب چاپ کنن هم جالب بوده. هرچند خیلی هم آزاد نبودن و چند بار خود مطهری بخاطر سخنرانی دستگیر میشه. البته الانم شما زیادی حرف بزنی ادبت میکنن.
بگذریم.
توصیه نمیشه اما این کتاب، بدلیل حوصله سر بر بودنش، اگه خیلی حوصله داشتید بخونیدش. سعی کنید چاپهای قدیمی پیدا کنید، چون احتمالا اون قسمتاییش که گفته خدا هم علمش تغییر پیدا میکنه رو جمهوری اسلامی به نمایندگی از خدا حذف کرده
🤣🤣🤣
شاد باشید
      

        پاییز فصل آخر سال است.
کتابی که خیلی عالی شروع شد، متوسط ادامه پیدا کرد و فاجعه بود پایانش.
کل حرف و موضوع رو میشد تو یه قسمت از همشری داستان منتشر کرد. مابقیش روده درازی بود.
فصل آخر انقدر نویسنده فلش بک میزنه و برمیگرده که سرگیجه میگیرین
از اون گذشته، وسط یه پاراگراف که داره یه داستان میگه، تو همون پاراگراف فلش بک میزنه. اگه این یه تکنیکه تو نویسندگی، که اصلا در نیومده، اگرم ابداع شخصیه که بازم درنیومده.
اون قسمتهایی هم که تو یه پاراگراف فلش بک نمیزنه،  انقد بین فصل‌ها جابجا میشه، که شما یه لحظه حتی فک میکنید سوتی داده و فصل اول که تابستانه چرا این رفت تو زمستان. مثل فوتبالیستا که یه فلش بک ۳ هفته طول میکشید
حقیقتش خیلی زیاد تعجب کردم از  به چاپ ۶۲ رسیدن این کتاب. هیچ چی نداشت کتاب واقعا.  و اگر من میدونستم که این کتاب جایزه جلال برده نزدیکش نمیشدم.
جمله بندی و نگارش رو هم که نگم براتون
نمونه عینی جمله کتاب:
قشنگ‌اند. گیرم دهانم باز نشده بگویم.
(یا خدا، این چه جمله‌ایه)  سرگیجه‌ای که الان بهتون دست داد رو چند برابر کنید و ببینید کسی که تو قصه است  و کتابو خونده و متوجه نمیشه، چه حس بدی داره
      

        بنظرم تا حدود خیلی زیادی تحت تاثیر مسخ نوشته شده، عقاید چپ عجیب غریب که شاید الان که کمونیسم شکست خورده انقد احمقانه به نظر میاد. ترجمه جلال هم که نگم براتون.
یه جایی نوشته مثلا: ساعت چیه؟؟؟؟
برای پرسیدن ساعت. آخه تو کدوم گویش رایجی تا الان در زبان فارسی میگن ساعت چیه؟؟؟؟؟
یا مثلا نوشته: اصلا همچه چیزی نیست
همچه؟؟؟؟؟؟؟
      

        الان که تازه کتاب رو تموم کردم، چیزی که به ذهنم میرسه اینه که کتاب سرگرم کننده، تا حدودی آموزنده(در مورد استرالیا و فرهنگ مردمانش) و دارای ضرب سریعی بود که حوصلتو سر نمیبره. 
تاثیری که اتفاقات کوچیک تو زندگی و سرنوشت آدما میذاره چیزی بود که تو این کتاب بولد شده بود و یکم بنظرم زیاده روی شده بود توش. خیلی سهم پدر جسپر،مارتین، پر رنگ بود تو زندگی بقیه. یه سری آدما رسما قاق بودن تو قصه.
ترجمه بی‌نظیر بود،ویراست عالی بود. یه دونه غ
لط املایی و نگارشی نداشت کتاب در این حجم.
به شدت توصیه میشه