مدتی درگیر ارتباط «لذت» با جهان ادبیات بودم؛ 
که آیا کتب ادبی باید لذت‌بخش باشند؟! و یا اینکه...
با همچنین آثاری چنان غرق شهد و شکر پارسی شدم که تمام کشمکش های تخته گچی ذهنم رو فراموش کردم. 
      

        سمت فلسفه نرو! شنا بلد نباشی غرقت می‌کنه... 
( گفت‌وگوی من با چند عزیز دانشجو دکتری این رشته )🦦

خوشبختانه یوستین گوردر نه تنها قواص حرفه‌ای بود، بلکه یه مربی شنای بی‌نظیره؛ توانایی درخشان ایشون در ساده سازی در عین حفظ پیچیدگی جهان فلسفه رو نمی‌شه انکار کرد. 
بزرگترین رسالت اثر هم برای من به قول خودش شک کردن به تمام پذیرفته شده ها بود.  
      

        بوعلی سینا: انسان مادامی که خود را نشناسد بیرون از خود را نمی‌تواند بشناسد... 

( بعد از معرفی توسط معلم عزیز، میسا فرا زبان ) 
خوشحالم اثری از بانویی ایرانی توانست کمی مرا ترغیب کند تا به دنبال خودم برم؛ به دنبال تکمیل پازل خودشناسی... و یا به قول خودشان: تکه هایی از کل منسجمم! 
      

        سلام به ایران عزیز ما! که ای جوانان تنهایش نگذارید... 

      

        در نوع خودش یه نمونه بین‌المللی می‌تونه باشه... 
سایه دکتر اختیاری عزیز بر سر علوم شناختی مستدام:) 
      

        در یک کلام «شکلات تلخ!» 

لطافت و ایهام بازی اثر رو میشه از عنوانش حدس زد؛ 
زیبا! صدایم کن. 
زیبا، صدایم کن. 
زیبا صدایم کن! 

سایه جناب حسن زاده بر سر ادبیات کودک و نوجوان مستدام:) 
      

        بهتره چطور نمایشنامه خوانی را شروع کنم؟ 
_ نمایشنامه ای را باز کن و واژه اولش را بخوان! 
« برشی از گفتگوی من با شاهین کلانتری عزیز » 

اولین بار عنوان اثر رو  تو این مایه ها خوندم که:( آی! بی کلاه؛ آی! با کلاه _ با تو هستم )  و بعدها متوجه خوانش درستش شدم؛ شاید تمام ماجرای این داستان هم به ایهام و کنایه هایش وابسته باشد.  درک مضامین اجتماعی و فردی مطرح شده، کاملاً بستگی به برداشت شخصی از لابه‌لای گفت‌وگو خیابونی بین شخصیت ها دارد؛ 
و من چقدر با این پیچیدگی مفاهیم در عین سادگی نثر و شخصیت پردازی ها ارتباط گرفتم‌:) 
      

        ای کاش از قلم جادویی عمو جلال ده تا تو دنیا داشتیم...
اما نه! سحر آل احمد متعلق به یکتایی و یگانه بودنشه؛ 

و چقدر بعضی ها از زمانه خودشون جلوتر بودن:) 
      

        به قول استاد فراستی: موندم چطور همچنین ابتذالی رو چطور توصیف کنم! 

روایت بی پرده نویسنده، نه در رسالت داستان تأثیری داشت و نه بخشی از شخصیت پردازی بود...
اما همچنان ایشون اصرار بر استفاده افراطی از این ادویه رو داشتن! 
حداقل انتظار می‌رفت بیان جزئیات به نقطه ی عمیقی ختم بشه، در صورتی که کوچکترین اشاره ای به مسائل بنیادی و تاریخی موضوع نشد. 
قلم فاجعه ی نویسنده هم که پشت هیجان داستان سنگر گرفته بود تا مبادا کلاهش دیده بشه! 
اصلأ من چرا این اثر رو دستم گرفتم؟! 
حیف متر به متر از جنگل زیبایی که حروم دکون کار فرهنگی امثال ایشون شده:) 

      

        صرف خواندن این اثر جفاست! زندگی ها باید کرد:)