یادداشت‌های سمیه بینا (51)

          دوگار خیلی خوب توانسته است ایدئولوژی خود را در قالب شخصیتهای رمانش بیان کند. جایزه نوبل برازنده‌اش است.  
عوامل شروع جنگ جهانی اول و ۴ سال طول آن در متن رمان قرار گرفته  و به خوبی تشریع شده  است. 
آوردن تاریخ در دل یک رمان به خوانش و تفهمیم آن کمک میکند.  اطلاعات خوبی در رابطه با جنگ جهانی اول و سوسیالیست  و عقایدشان بدست آوردم. 
        

          لحن شخصیتها و تصویرسازی عالی بود. زبان روان بود و خیلی راحت  خونده میشد.
        

          هنر نویسنده از کلماتی که کنار هم جمله و پاراگراف ساخته بودند، مشخص بود. داستانهایی که برای درک آن باید تا آخر خواند و قابل حدس نیست؛ ذهن را درگیر میکند و گاهی با پایان داستان سوالهای خواننده در پاره‌ایی از ابهام باقی می‌ماند.
        

          ساده و روان فداکاری گروهی از رزمند‌ه‌ها را روایت کرده است. رزمنده‌هایی که به جای تفنگ با بیل و کلنگ راهی به سوی آزادی بخشی از خاک ایران باز کرده‌اند.

        

          از زیست شناسی اطلاعات زیادی ندارم  ولی شنیدن این کتاب برایم ثقیل نبود. با زبانی ساده مسائل علمی را مطرح کرده بودند.
تلاش و جدیت دکتر بهاروند مثال زدنی است و افتخار میکنم به بودنشان. زندگی ایشان الگوی بسیار خوبی برای همه است.
 با هر سطر کتاب این سوال در ذهنم پررنگتر میشد: "من برای اعتلا و پیشرفت این کشور چه نقشی داشته‌ام🥲"  




        

          کتاب جذابی بود. همه فصلها با یک اتفاق غیرمنتظره تموم میشد طوریکه نمیتونستم رهاش کنم. پایانش هم که شوکه شدم حسابی
من نسخه صوتی را شنیدم و لذت بردم.
        

          فرم  نامه خیلی برام جذاب بود. از اینکه داستا در اوایل جوانی این رمان نوشته مشخص میشه چه استعداد خارق‌العاده ایی داشته
        

          خیلی قشنگ و پر از حس و حال خوب بود
        

          کلمه های کتاب مانند تیری در قلبم فرو رفت😭😭😭. نوشتن از این ماجرا کار سختی ست و خانم کاردانی به خوبی از عهده آن برآمده است. 
        

          ایده داستانها  خیلی جذاب بود. احساس مردان و زنان افعانستانی را خیلی خوب به تصویر کشیده بودند
        

          خیلی قشنگ بود. دلم براش تنگ میشه
زبانش ساده و جذاب بود.
        

          نوشته روی جلد کتاب بی معطلی بغض شد و راه گلویم رابست؛ بغضی که از همان سال ۹۸ گاه و بیگاه به سراغم می‌آید. 
همراه شدم با پدر امیرحسین قربانی، دانشجوی شهید حادثه پرواز اکراینی.
 به روایتش گوش دادم. روایتی که انگار میخواست آشفتگی روحیش را نشان دهد. گاه در تفت بود یا کانادا؛ گاه در فرودگاه و یا در اسارت زندان بعث. 
اول خوانش کتاب انگار در کوچه پس‌کوچه‌های یک شهر ناآشنا گم شده بودم؛ زمان و مکان از دستم در رفته بود. اما پس از خواندن چند بخش بیخیال فرم شدم و گذاشتم تا پدر حرفهای تلمبار شده‌ی دلش را  بیرون بریزد.
جمله به جمله کتاب بغضم را آب کرد و صورتم را خیس. خودم را سپردم به روایتش و قدم به قدم نزدیک شدم به پایانی که از همان ابتدای کتاب می‌دانستم.
تعداد صفحات کم است اما خواندن بی‌وقفه تحمل بالایی می‌خواهد که من ندارم.
خدا به‌ همه بازماندگان حادثه صبر دهد.


        

          کتاب مصور حال خوب کن 😍 
        

          در این کتاب با زبانی ساده و روان جزییاتی از سوره  حشر  بیان شده است. آوردن نکات کاربردی و مثالهای عینی به درک مفاهیم این سوره کمک می‌کند.
        

          فرودین ۱۴۰۳ است اما من با خواندن این کتاب به آخرین روز تابستان ۵۹ پرت شدم؛ همان زمانی که اهواز مورد هجوم دشمن بعثی قرار گرفت. برای من یک هفته بود ولی برای مردم کتاب چندماه‌. 

احمد محمود فضای اهواز را در برابرم ترسیم کرد. دستم را گرفت و قصه مردم اطراف میدان و کنار قهوه‌خانه را تعریف کرد. با تعریفش تصویر هر فرد در ذهنم شکل گرفت؛ با دغدغه‌هایشان همراه شدم؛ با رنج‌ها و سختی‌هایشان؛ با کمبودها و تلاششان برای حفظ شهر . 

جملات گزارش گونه و ناپیوسته بود اما کم کم پازلش در ذهنم کامل شد و در آخر نویسنده صحنه‌ایی ساخت یا بهتر بگویم روایت کرد که بعید می‌دانم روزی از ذهنم پاک شود. 

درود خدا بر تمام مردمانی که ایستادند تا ایران بماند.


        

           با  داستان های کوتاه  و بعضا خیلی کوتاه، زندگی روزمره چند شخصیت که عموما زن هستند، روایت شده است .
با زبانی ساده و روان  است بدون پیچیدگی خاص، تصویر شخصیت داستان در ذهن رسم می‌شود و خواننده  همراه با شخصیت به کارهای روزمره خانه می‌پردازد؛ یا از کنار پنجره به خیابان نگاهی می‌اندازد و  یا کنار مادربزرگش گلی می‌بافد و  ...



        

          به نظرم شخصیت اصلی داستان دوچرخه‌ایی قرمز  است که  زندگی‌اش از آمریکا شروع می‌شود و بعد سر از بورکینافاسو در می‌آورد. اولش یار پسری آمریکایی‌ست ، بعد کمک حال دختری آفریقایی می‌شود تا مزرعه را آباد کند و در آخر هم تبدیل به آمبولانسی می‌شود تا از جاده‌های باریک و سنگلاخ عبور کرده و برسد به  بیمارانی که به او نیاز دارد.

        

          شخصیت اصلی داستان دختری نوجوان است که برای بهبود وضعیت خانواده‌اش تلاش می‌کند و ناامید نمی‌شود.  در مسیر پیشرفت از راهنمایی های معلمی دلسوز و کاربلد بهره می‌گیرد.
 کاش همه‌ی معلمها برای کلاسشان پنجره‌ایی می‌ساختند تا نور امید، قلب دانش‌آموزانشان را گرم کند.
 
تصویر سازی کتاب زیبا، رنگی و پر از روشنی و امید بود.
        

          تصویر سازی کتاب خیلی خوب بود اما به نظرم جملات خیلی گل‌درشت بود اگر به جای گفتن بیشتر نشان داده میشد بهتر بود.
        

          این کتاب با تصویرسازی عالی و جملات کوتاه، نحوه همدلی کردن را نه فقط به کودکان بلکه به من بزرگسال هم آموزش می‌دهد.
فقط گوش کنید؛ راهکار ندهید؛ بعد از شنیده شدن، نقطه‌های تاریک یکی یکی روشن می‌شود.