یادداشت‌های الهه عباسیون (43)

          قلابش را دیر، اما محکم انداخت. طوری که صفحات پایانی، مثل همراهان ضریح مبارک، ترس از جدایی داشتم.
اتفاقات تکراری در سفر زیاد بود، اما به نظرم نویسنده از پس روایت این تکرارها خوب برآمده.
        

          توصیف‌ها و تصویرسازی‌های خیلی خوبی داشت. گاهی صحبت از جزئیات کم می‌شد، اما به هرحال برای دونستن از کشور جذابی مثل کوبا، خوب بود.
        

          تصویرسازی‌های احمد محمود در این کتاب شگفت‌انگیزه. انگار از اون روزهای اهواز فیلم گرفته و حالا فیلم رو می‌بینیم. زبان نوشته هم بی‌نظیره.
تلخ، تلخ. و مگه جنبه‌ای از جنگ (دور از همه حماسه‌ها) همین نیست؟
هرچقدر شروع این رمان در قلاب کردن خواننده کم‌توانه، پایانش باعث می‌شه جدایی از کتاب سخت بشه.
        

          نکته مثبتی که در این روایت‌ها دیدم، امیدی بود که در تمام سختی‌ها رنگ نمی‌باخت و چیزهایی که درباره مواجهه با افراد معلول به مخاطب یاد می‌داد.
نویسنده با اینکه روایت‌ها رو مستقیم از زبان راوی و اول شخص نقل می‌کرد، در تمام کتاب از یک لحن استفاده کرده بود. انگار که همه مثل هم صحبت می‌کردند.
        

          محتوای غنی، نثر جذاب و گیرا، کامل از هر جهت.
        

          توضیحات اضافه، بعضی مواقع کسل‌کننده کرده بودش.
        

          چیزی که من رو تا پایان پای این کتاب نگه داشت، شخصیت‌پردازی‌ها بود. به‌نظرم نقطه قوت این مجموعه داستان کوتاه شخصیت‌ها بودند. وگرنه حیف از این قلم که آخر بعضی از داستان‌ها بگیم: «که چی؟»
        

          وقتی یک شاعر قلم به دست می‌گیرد که سفرنامه بنویسد، نوشته‌ای متفاوت به شما خواهد داد. صمیمیت نوشته که البته از خصلت‌های خود حامد عسکری است. 
کتاب را همراه با دوستانم در یک گروه کتابخوانی خواندم. برعکس آن‌ها که با درونیات و گریزهای نویسنده به روضه‌ها مشکل داشتند، من از همین بخش خوشم آمد. همین تصویرسازی‌ها و بیان افکار نویسنده بود که تعریف بازدید از احد را اینقدر متفاوت و جذاب کرد.
        

          ماجرای جنایی این جلد هم جالب بود. شاید اگه جذابیت این ماجرای جنایی و علاقه به شخصیت‌ها نبود، پرگویی‌‌های نویسنده خسته‌م می‌کرد و کامل نمی‌خوندمش. البته به همین دلیل خوندنش خیلی طول کشید.
        

          نینا سنکویچ وقتی خواهرش رو به‌خاطر سرطان از دست می‌ده، برای تسکین غمش به سراغ کتاب‌ها می‌ره. هر روز یک کتاب، برای پیدا کردن جواب‌هاش درباره مرگ و زندگی...
نینا سنکویچ برای شفا به سراغ کتاب‌ها رفت، اما چیزی فراتر از بهبودی نصیبش شد. "یگانه پاسخ به اندوه، زندگی کردن است."
این کتاب درباره یک سال کتابخوانی جادویی نیناست.
🌹
دو هفته قبل از تولد یازده سالگیم، مرگ به سراغ خانواده‌م اومد و برای اولین بار لمسش کردم. سن بدی بود، نه اونقدر بزرگ بودم که توی تسلی دادن‌ها اولویت دیگران باشم، و نه اونقدر کوچک بودم که چیزی از  شرایط درک نکنم. سه ماه بعد وارد مدرسه‌ای شدم که کتابخونه شگفت‌انگیزی داشت. اون کتابخونه و کتابدار دوست داشتنیش پناهگاه من شدن و از اون شرایط سخت نجات پیدا کردم. هنوز هم شیرینی کتابخونی اون روزها رو حس می‌کنم. 
شاید این کتاب برای تسلی دادن به کسی که عزیزی رو از دست داده مناسب نباشه (که هست البته) ولی قطعاً راهی که برای تسلی پیدا کردن نشون می‌ده، عالیه. من این رو تجربه و درک کردم.
        

          سامانتا شنن برخلاف نویسندگان فانتزی هم‌نسل خودش، به کنار هم گذاشتن چند عنصر فانتزی و (در بهترین حالت) تقلید از داستان‌های موفق دیگه بسنده نمی‌کنه. شنن «قصه» می‌نویسه، یک ذهن خیال‌پرداز داره که شما رو به سمت ناشناخته‌ها می‌بره. خوندن آثارش یک تجربهٔ بی‌اندازه لذت‌بخشه. صومعه درخت پرتقال یکی از فانتزی‌های خیلی خوب پارساله. این رمان تقابل آتش و آبه، بین دو نوع از اژدهاها. پر از شخصیت‌های قهرمان، پر از ماجراجویی در دربار، بین دزدان دریایی و در جزیره‌های مقدس برای جنگ با دشمنی که بعد از هزار سال از خواب بیدار شده.
        

          نمی‌شه با نوشتن کسی رو ترغیب به خوندن این کتاب کرد. هرکسی خودش باید دست بگیره و بخونه، و ببینه که نمی‌شه زمین گذاشتش.
        

          نمیتونم اینو بگم که خوندن پنج جلد این مجموعه در کمتر از یک ماه بخاطر علاقه شدید به داستان بود، که نبود. بیشتر برای فرار از خوندن یک کتاب حجیم و سنگین بود. 😑 اما این رو هم نمیتونم بگم که دوستش نداشتم. سه جلد اول خیلی جذابتر بود البته. سه ستاره رو هم به کل مجموعه دادم. جذابیت اولیه این مجموعه برای من ظاهر زیبای کتابهای اصلیش بود که متاسفانه توی ایران تبدیل به یک ظاهر تیره شده بود! ترجمه این اثر هم خیلی هوشمندانه ست، وگرنه حتما نصف صفحات فعلی رو داشت.
        

          خوندن این کتاب تجربه جالبی بود. فقط همین. هرچند امتیاز بالایی نمیتونم بهش بدم، اما قطعا چهار کتاب بعدی این مجموعه رو هم میخونم.
        

          در طول خوندنش لذت بردم و انتظار پایان جذاب‌تری داشتم.
        

          فقط بخش "تابستان 1914" کافیه تا خانواده تیبو تبدیل بشه به یکی از بهترین کتابهایی که خوندید.
        

          این روایت صادقانه و صحنه های واقعی از جنگ و عملیات، قطعا تا همیشه در ذهن خواننده حک می شه.
        

          "...خدا در کمین می‌نشیند و گاه با یک عصیان شکل حادثه را عوض می‌کند." 
اصلِ برداشت من از رمان ارتداد در همین یک جمله‌ست. جایی که خدا تصمیم می‌گیرد تاریخ را عوض کند، بلا را نازل کند. به اصطلاح، خدا چک سفید امضا به ما نداده که همیشه، همه چیز بر وفق مراد پیش برود. چقدر صبوریم در برابر این تغییر، در برابر این "شوک"، وقتی کاخ آرمان‌ها و آرزوها ویران می‌شود؟ وقتی خدا امتحان می‌کند؟ طرح خدا این است که با آزمایش، جدا کند. وقتی می‌ترسیم، شک می‌کنیم و از "ولی" جا می‌مانیم، تاریخ هم منتظر ما نمی‌ماند و ما به تدریج درگیر عادت‌ها می‌شویم، فراموش می‌کنیم راه رسیدن به خورشید را. "اگر نمی‌ترسیدیم..." 
این رمان عاشقانه‌ی سیاسی موضوع متفاوتی داره، به نوعی خودِ موضوع هم شوک‌آوره؛ با شروعی پر از التهاب. برای من رمانی برای یک نفس خوندن نبود. بعضی فصل‌ها رو سه بار خوندم. رمانی با نثری بی‌نظیر که گویا برای دیگران هم مثل من یادآور نوشته‌های نادر ابراهیمی بود. (درباره‌ی موضوع هرچیز اضافه‌ای بگیم، لذت خوندنش رو از بین می‌بره.)
        

          صد سال تنهایی رمان بزرگیه، نه چون برای نویسنده ش نوبل ادبیات آورد، چون وقتی تموم میشه هم رهاتون نمی کنه.