سامانتا شنن برخلاف نویسندگان فانتزی هم‌نسل خودش، به کنار هم گذاشتن چند عنصر فانتزی و (در بهترین حالت) تقلید از داستان‌های موفق دیگه بسنده نمی‌کنه. شنن «قصه» می‌نویسه، یک ذهن خیال‌پرداز داره که شما رو به سمت ناشناخته‌ها می‌بره. خوندن آثارش یک تجربهٔ بی‌اندازه لذت‌بخشه. صومعه درخت پرتقال یکی از فانتزی‌های خیلی خوب پارساله. این رمان تقابل آتش و آبه، بین دو نوع از اژدهاها. پر از شخصیت‌های قهرمان، پر از ماجراجویی در دربار، بین دزدان دریایی و در جزیره‌های مقدس برای جنگ با دشمنی که بعد از هزار سال از خواب بیدار شده.
        

          ۳.۵/۵

بالاخره این غول رو تمومش کردم 😌😌

به نظرم در مجموع کتاب متوسط رو به بالایی بود ولی می تونست خیلی بهتر باشه.

همون اول داستان از بس شخصیتای زیادی معرفی شده بودن که صد سال طول کشید تا یادم بمونه کی به کیه 😑 در عین حال که داستان معلوم بود چیه ولی معلوم نبود چیه، چون خیلی از این شاخه به اون شاخه می پرید. بخش اعظم داستان درباره رفت و آمد شخصیتا از یه جا به جای دیگه بود. همه ی موضوع داستان سر این بود که نِیملِس وان (یه اژدها و دشمن قدیمی) رو شکست بدن ولی اون جور که باید بهش پرداخته نشده بود. کلا بخش های حاشیه ای خیلی توضیح داده شده بود ولی قسمتای اکشن و دراماتیک و اصلی نه خیلی، به نسبت زود ازشون رد شده بود. 

اینکه شخصیتای اصلیش دخترا و زن های باحال و خفنی بودن رو خیلی دوست داشتم ولی میشد که مانور بیشتری داده بشه روی همه.

یه جاهایی از داستان منو یاد مجموعه ی Throne of Glass مینداخت. شباهت های صحنه هاش و داستان و اتفاقا به اون خیلی زیاد بود. حالا نمیدونم دیگه واقعا به اون ربطی داشت یا نه. راستش از کتاب ۸۵۰ صفحه ای که نویسنده اش هم معروفه انتظار بیشتری داشتم.