یادداشت‌های علیرضا علیمی (29)

          خیلی جالب بود منو جذب کرد.اولین کاری بود که از ساعدی خوندم و جذب شدم کارای دیگه ای از ساعدی بخونم.
        

          تموم کردن این کتاب از ۹ صبح تا الان (۲۳:۳۵) نیاز به حجم زیادی از بیکاری داشت که من داشتم.بدون تعارف از کتاب لذت بردم.با اوه یه روز زندگی کردم.این یه روز جزو اون دسته از زندگیه که یادم نمیره.این پیرمرد غرغرویه درونگرا رو ،اولش در مواجهه با اوه فکر کردم که شاید داستان روایتی مثل داستان شب کریسمس چارلز دیکنز داشته باشه.اما دیدم نه از اون تغییر ۱۸۰ درجه اسکروچ در اینجا خبری نیست.اینجا درسته که اوه تغییراتی می‌کنه اما نکتش اینه جامعه و دوستان هم سعی می‌کنن با اون خودشو ن و وفق بدن و بتونن یه همزیستی مسالمت‌آمیز داشته باشن.پایان شرافتمندانه ای هم آقای بکمن برای اوه قائل شد.یه ایراد داشت کتاب که اونم کند بودن روند داستان بود.به طور کلی فکر کنم خوندن همچین کتابی بعد اون تراژدی های سنگین و تلخ شکسپیر و کارای دارک کافکا و آقای بیضایی به نظرم برای نفس گیری خیلی چسبید بهم این کتاب،آقای فردریک بکمن از شما ممنونم.
        

          خیلی عجیبه وقتی یه آدم حتی برا خانوادش سود نداره اینطوری طرد میشه.
        

          بازم شاهکاری از بهرام بیضایی ،من خودم به شخصه داستان اژدهاک رو از همه بیشتر دوست داشتم ولی اصلا خیلی سطح کارای آقای بیضایی بالاست.
        

          بعد خوندن این کتاب شاید تنها سوالی که برای من پیش میاد اینه که چرا زودتر نخونده بودمش و تنها خواسته ای که دارم اینه که کاش پاک میشد که دوباره می‌خوندم این شاهکار بیضایی رو ، واقعا کیف کردم از خوندنش.
        

          فوق العاده خوب و روون توضیح میده .کتاب سطحش خوبه برای شروع و مثل یه واحد دانشگاهیه ولی  نیم ستاره رو به خاطر این کم کردم که خیلی کم و مختصر راجع به دیالوگ نویسی توضیح داد و  نیم ستاره دیگه هم واسه این که کلا بر پایه مثال بود و نیاز به پیش نیاز و مطالعه نمایشنامه های زیادی از جمله خانه عروسک بود.در کل کتاب خوبی بود.
        

          به ظاهر و برای مخاطب عام شاید زرد به نظر بیاد اما کتاب تخصصی در حوزه اجرا هست و نیاز به پیش زمینه و چندین تجربه سخنرانی برای جمع یا اجرا داره . به طور کلی برای کسی که میخواد بیانشو قوی کنه توصیه نمیشه .ولی اگه ارائه مدرسه یا دانشگاه دارید یا میخواید تو مجلس سخنرانی کنید این کتاب برای شماست😁
        

          نمیدونم چرا ولی خیلی برام ملموس بود.اینکه زندگی خیلیا به دست یکی باشه و بدون اون یه قدمم نتونن جلو برن و خیلی تونستم درک کنم و چقدر قشنگ کودک و قشنگ نماد آزادی ،یه راه نجات نشون داد.اگر هم حدسم درست باشه شخصیت زن دیوانه و فرزندش رو دقیقا گالدر گازتلو تو فیلم پلتفرم آورده بود.خیلی شبیه هم دیگه هستن.
        

          وای چقدر این شکسپیر خوبه خدایا!احساس میکنم که از این داستان میشه برداشتای دیگری هم کرد.ولی در سطحی ترین حالت هم عالی بود.واقعا بیچاره اتللو و بیچاره دزدمونا!
        

          سبک نوشتاریش آنقدر تکراری بود که اگه آخر کتاب فارسی ننوشته بود تولستوی فکر میکردم این سخنان ابوسعید ابوالخیر یا خواجه عبدالله انصاریه که تو روسیه تعریف کردن😁😁.
        

          خیلی داستان عجیبی بود.از یه طرف یه مادر میخواد بچشو ول کنه و از یه طرف نگران اینه که پاش پیچ نخوره.تو داستان من اسب صادق چوبک و دیدم و تا قبل اون نگاهم به داستان فرق میکرد .بعدش سعی کردم نگاهم به داستان نمادین باشه .طبق چیزایی که از جلال خوندم و می‌دونم فک کنم مادر رضا شاهه و پسرش دموکراسیه و پدر جدید هم آمریکا  که از از مادر میخواد که بچه رو رها کنه،البته این چیزیه که من فکر میکنم تفسیر اصلیشو نمیدونم .
        

          واقعا شاهکاری بود از چخوف 
و به‌راستی اعدام بدتر است یا حبس ابد؟
        

          فوق العاده سلیقه ای بود
        

          کتابی واقعا شبه علم با جلد آبی،همین.
        

          از لحاظ قدرت نوشتاری ایرج حسابی کم نذاشته.پرفسور حسابیم واقعا انسان بزرگ و قابل ستایشی هستند ولی احساس میکنم بعضی جاها خیلی غلو آمیز نوشته شده و میخوام از ایرج حسابی بپرسم چی راجع به ما فکر می‌کرده که اینو نوشته.ولی بازم تکرار میکنم که نمیشه از تأثیر پرفسور حسابی بر پیشرفت علم ایران چشم پوشی کرد.
        

          این قصه رو یخورده دوست داشتم.شاید چون انیمیشن‌هایی که راجع به ماهی تو دریا دیدم خیلی پرماجرا بود به نظرم یه خورده ماجرا کم داشت این قصه ولی کلا داستانی بود که چندین و چند بار خوندمش و بازم میخونمش .
        

          به خاطر این شرایط برگشتم یزد و به کتابخونم(مخزن اسرارم)دست یافتم و از بیکاری با این وضع اینترنت تو این چند روز خیلیاشون و دوباره خوندم و خاطراتم زنده شد.اصلا دیدی آدم وقتی کتاب میخونه کل خاطراتی که موقع کتاب خوندن براش اتفاق افتاده تو صفحه به صفحه کتاب میمونه .و این شرایط ما همخونی جالبی با این داستان داره.و کاش خیلیا این داستان و میخوندن و به این دو بیت آخر توجه میکردن:
جان من پند گیر از این قصه
که شوی در زمانه شادانا 
غرض از موش و گربه برخواندن
مدعا فهم کن پسر جانا
        

          من ترجمه شاملو رو خونده بودم و اولین باری بود که ازش خوشم اومد.و راجب خودشم که چیزی برای گفتن نیست.
        

          سارتر میخواست داستان کوتاه بنویسد اما موضوعی که در ذهنش بود بزرگ بود بنابراین جمله ها بی معنی بودند و خیلی از این شاخه به اون شاخه می‌پرید و یک جورایی میخواست این اگزیستانسیالیستی خودش رو به شخصیت فرو بکنه که به نظرم این کتاب رو وارد لیست بدترین کتابهایی کرد که خوندم.