نمیدونم چرا ولی خیلی برام ملموس بود.اینکه زندگی خیلیا به دست یکی باشه و بدون اون یه قدمم نتونن جلو برن و خیلی تونستم درک کنم و چقدر قشنگ کودک و قشنگ نماد آزادی ،یه راه نجات نشون داد.اگر هم حدسم درست باشه شخصیت زن دیوانه و فرزندش رو دقیقا گالدر گازتلو تو فیلم پلتفرم آورده بود.خیلی شبیه هم دیگه هستن.
        

          این نمایشنامه 57 سال قبل تر از نمایشنامه ی «در انتظار گودو» چاپ شده.

همونطور که از عنوان پیداست داستان درباره‌ی کورهاست.
این کورها توسط فردی از جایی که ازشون مراقبت میشده خارج میشن ولی به دلیل بی کفایتی و خود خواه بودن اون فرد، کورهای بندگان خدا گرفتار مشکل بزرگی میشند و نمیتونن هیچگونه تصمیمی بگیرند.
خیلی نمایشنامه ی دلهره آوری بود، وقتی سعی کردم خودم رو جای یکیشون بذارم تنها چیزی که تونستم حس کنم «ترس» بود...

پ.ن: چرا هیچکس این کتاب رو ندیده؟ :)
        

          نمایشنامه‌ای کوتاه و جالب که میشود در یک نشست خواند.
نکته‌ی جالب این نمایشنامه‌ نتیجه‌ی اخر آن است بالاخره افراد متوجه میشوند که باید متحد باشند تا کاری انجام دهند.
استفاده از افرادی که نابینا هستند بهترین گزینه برای نشان دادن جهل و ندیدن افرادی که کورکورانه از رهبرهایی که به فکر سود و زیان خودشان هستند بود.
        

          کورها ، نمایشنامه ای درباره عده ای کوره که متوجه میشن رهبرشون مرده و باید برای پیدا کردن راه باهم متحد بشن.
موریس مترلینک از بزرگترین هنرمندان مکتب سمبولیسمه که آثارش پر از نماد و نشانه و ارجاع به واقعیته. 
عکس روی جلد همون نقاشی معروف کوری عصاکش کور دیگره که پیتر بروگل هلندی در حدود سالهای ۱۵۷۰ میلادی کشیده که متاسفانه در بهخوان عکس کتاب موجود نیست.
نمایشنامه کوتاه و خوشخوان و جالبه. حتما بخونید.