نمایشنامه‌ای کوتاه و جالب که میشود در یک نشست خواند.
نکته‌ی جالب این نمایشنامه‌ نتیجه‌ی اخر آن است بالاخره افراد متوجه میشوند که باید متحد باشند تا کاری انجام دهند.
استفاده از افرادی که نابینا هستند بهترین گزینه برای نشان دادن جهل و ندیدن افرادی که کورکورانه از رهبرهایی که به فکر سود و زیان خودشان هستند بود.
        

          نمیدونم چرا ولی خیلی برام ملموس بود.اینکه زندگی خیلیا به دست یکی باشه و بدون اون یه قدمم نتونن جلو برن و خیلی تونستم درک کنم و چقدر قشنگ کودک و قشنگ نماد آزادی ،یه راه نجات نشون داد.اگر هم حدسم درست باشه شخصیت زن دیوانه و فرزندش رو دقیقا گالدر گازتلو تو فیلم پلتفرم آورده بود.خیلی شبیه هم دیگه هستن.
        

          کورها ، نمایشنامه ای درباره عده ای کوره که متوجه میشن رهبرشون مرده و باید برای پیدا کردن راه باهم متحد بشن.
موریس مترلینک از بزرگترین هنرمندان مکتب سمبولیسمه که آثارش پر از نماد و نشانه و ارجاع به واقعیته. 
عکس روی جلد همون نقاشی معروف کوری عصاکش کور دیگره که پیتر بروگل هلندی در حدود سالهای ۱۵۷۰ میلادی کشیده که متاسفانه در بهخوان عکس کتاب موجود نیست.
نمایشنامه کوتاه و خوشخوان و جالبه. حتما بخونید.
        

          این نمایشنامه 57 سال قبل تر از نمایشنامه ی «در انتظار گودو» چاپ شده.

همونطور که از عنوان پیداست داستان درباره‌ی کورهاست.
این کورها توسط فردی از جایی که ازشون مراقبت میشده خارج میشن ولی به دلیل بی کفایتی و خود خواه بودن اون فرد، کورهای بندگان خدا گرفتار مشکل بزرگی میشند و نمیتونن هیچگونه تصمیمی بگیرند.
خیلی نمایشنامه ی دلهره آوری بود، وقتی سعی کردم خودم رو جای یکیشون بذارم تنها چیزی که تونستم حس کنم «ترس» بود...

پ.ن: چرا هیچکس این کتاب رو ندیده؟ :)
        

          «عکس کتاب مربوط به نقاشی "کوری عصاکش کور دگر" اثر پیتر بروگل در سال ۱۵۶۸ هست.»

پایان این نمایشنامه مثل یه تیغه سرد فلسفست هم زخم میزنه، هم بیدارمون میکنه. برای من، کل داستان یه تمثیل سنگینه از انسانهایی که خودشون رو به "نابینایی" عادت دادن:  

کشیش مرده نماد تمام رهبران، ایدئولوژی‌ها، یا حتی خدایانیه که آدما بی‌چون‌وچرا بهشون تکیه میکنن، غافل از اینکه شاید مدتهاست مرده‌اند... اون صحنهٔ لمسی بدن یخ‌زدهٔ کشیش، برام یادآور لحظه‌ایه که بشر به پوچی باورهایش پی می‌بره.  

تاریکی جزیره فقط فقدان نور نیست؛ نماد جهل وجودیه. مترلینک اینجا داره میگه ما هممون در سطحی نابیناییم: به همدیگه، به مرگ، به معنای زندگی.  

پیرزن کور که تنها کسیه که مرگ کشیش رو "حس" میکنه، شاید نماینده خرد شهودی باشه؛ دانایی‌ای که از منطق صرف فراتر میره، ولی در جامعه نادیده گرفته میشه.  

فانوس دریایی خاموش برام سمبل امید ازدست‌رفته بود: یه نور راهنما که هیچوقت روشن نمیشه. اینجاست که نمایشنامه به سبک پوچگرایی نزدیک میشه انسان‌هایی که تو تاریکی منتظر نجات‌اند، درحالیکه نجات‌دهنده‌ای وجود نداره.  

نکته شخصی من:
مترلینک عمدا یه پایان باز گذاشته. شاید این سکوت پس از مرگ کشیش، همزمان هم پایان یه توهمه، هم شروعی برای خودآگاهی. مثل این میمونه که به ما میگه: "حالا که رهبرت مرده، شاید وقت دیدن یا حداقل تلاش برای دیدن رسیده."