یادداشت‌های راحله سادات میرمحمدی (17)

          برای یه قاضی با روحیه خشک و خط کشی شده این حد از طنز قابل قبول بود.
شایدم من سخت میخندم
        

          کاش نمایشنامه بود.
        

          جزئیات بصری خیلی خوب توضیح داده شده بود.
و بقیه‌ش هم فقط تسکین دلتنگیهام بود
        

          نثر ساده و روان ولی کمی کلی گویی داشت.  شاید برای همین کتاب کم حجمی شده
        

          شروع کردم به خوندن سفرنامه‌ی حج و این دومین سفرنامه ای بود که خوندم. نمیدونم چرا. شاید از دلتنگی باشه. بهرحال ممنون میشم اگر سفرنامه‌ی جذابی میشناسید ذیل همین یادداشت بهم معرفی کنید.
        

          مچاله شدم
        

          برای پاییز پر از بیم و امید ۱۴۰۳ نسخه‌ی آرامبخشیه
        

          در نوجوانی بین کتابهای پدربزرگم پیداش کردم و با اجازه‌ی مادرم به عنوان سهم‌الارث(!!!) بردم خونه‌مون. فونت بسیار ریز و بسیار قدیمی چشمام رو درمیاورد. گمانم چاپ قبل از انقلاب بود. یه صفحه درمیون جا مینداختم که زودتر به انتهاش برسم.
خیییلی تخیل نویسنده وارد تاریخ شده که من اون موقع متوجهش نشدم ولی علاقه‌م به تاریخ باعث شد بعدها بفهمم. ولی در کل قابل قبول بود.
        

          متاسفانه نسخه صوتی رو در تعطیلات عید گوش کردم و تقریبا هیچی ازش یادم نمیاد
        

          تعلیق، تخیل، نبوغ، شیزوفرنی
موقع خوندن کتاب،به ترتیب این عبارات توی ذهنم میچرخید.
        

          تصور اینه این نمایشنامه واقعیت داشته حالمو بد کرد.
        

          عجیب ترین قسمت ماجرا این بود که تقریبا نصف داستان رو که خوندم، جای جنسیت کرو و اُش تو ذهنم جابجا شد.
نمیدونم چرا من اشتباه متوجه شده بودم.
گشتن و پیدا کردن گذشته یا اصالتی که دیگران ازش فرار میکنن، شجاعت میخواد.
        

          سال ۹۰ کتاب رو خوندم.
اصلا دوستش نداشتم. اولین بار بود که یه نفر خیالپردازیهاش رو خارج از چارچوبای اخلاقی و فکری من با افتخار تعریف می‌کرد. فقط کنجکاوی برای فهمیدن آخر ماجرا مجبورم کرد تمومش کنم. (البته اینکه عقل نداشتم که وقتی یه چیزی رو دوست ندارم ول کنم هم بی‌تاثیر نبوده انگار).
        

          اگه یه وقت خواستی گریه کنی و دیدی اشک نداری، اون وقت می‌فهمی...می‌فهمی که مردی.
نقطه‌ی اوج داستان انتهای جلد دوم بود و به آرامی نمودار از ابتدای جلد سه روند نزولی گرفت. این جلد هم مثل دو جلد قبلی توصیفات دقیق و جزئی و بعضا زیادی داشت که مقتضای ژانر فانتزی و وحشت هست. اما روند سریع و نثر روان داستان خواننده رو با خودش دنبال میکرد و این مهم‌ترین نقطه‌ی قوت کتاب برای همراه کردن مخاطب نوجوان و بی حوصله‌ی امروزی بود.
        

          گاهی برای حرف زدن باید اختلاف سطح به وجود بیاید. همانطور که جریان الکتریسیته با اختلاف سطح به وجود می‌آید...وگرنه ممکن است آدمی هی پر بشود، پر بشود اما نتواند حرف بزند تا جایی که یا حرفهایش برای همیشه بمیرند یا منفجر بشود...(ص ۱۵۰)