نویسنده میاد خاطرات شخصی رو مینویسه از ( زبون خود شخص) که حالا مرده و داره بعد از مردنش می‌نویسه. 50 صفحه اولش خوب بود واقعا ولی 250 صفحه دیگه‌اش اصلا خوب نبود. ایده خوب بود ولی اصلا خوب به اجرا در نیومده... خودش میگه من چون مرده‌ هستم میخوام صادقانه خاطراتم رو تعریف کنم چون دیگه دلیلی نداره که بترسم. ولی میاد 250 صفحه راجع به داستان‌های عاشقانه‌ای که داشته حرف میزده که هیچ جذابیتی هم ندارن. با توجه به موضوعی که انتخاب کرده بود خیلی قوی‌تر و عمیق‌تر می‌تونست راجع‌به مسائل صحبت کنه واقعا دستش باز بود با توجه به اینکه از زبان یک مرده روایت می‌شد ولی خب این‌طوری نبود... یک طنزی هم داره بعضی جاهاش که اونم حتی خیلی لوس هست.نویسنده گاهی به خواننده دستور می‌دهد که به فصل‌های قبل بازگردد. در واقع راوی نه‌تنها سعی ندارد خواننده را راضی نگه دارد، بلکه از او ایراد هم می‌گیرد و قضاوتش می‌کند
        

          شیوه‌ی روایت کتاب، فصل‌بندی‌ها (از عنوان‌شون گرفته تا محتوای مربوط و سلیسش)، طنزی که تمام‌مدت در پس‌زمینه‌‌ی داستان بود، نوع نگاه فلسفی به اتفاق‌ها و استدلال‌های جالب و خودمونی بودن نثر و راحت‌بودن در عین سنگین‌بودن( یه جاهاییش، واقعا به فکر می‌بردم؛ نظراتش درباره‌ی زندگی، مرگ و ارزش‌گذاری‌ای که برای هرکدوم داشت. اون هم از زبان آدمی که مرده و پس ارزشی که برای زندگی تعیین کرده، از حالت تئوری خارج و به مرحله‌ی تجربی رسیده. چون زندگی رو تجربه‌کرده. خیلی جالبه خب پسر!) باعث‌شد که من از خوندنش لذت ببرم و زمان زود بگذره.
از ترجمه‌ی خوب و روونش هم نگذریما؛ کلی ارجاع‌های اسمی و اصطلاحی سخت داشت.
        

          راویِ اول شخص، یک راویِ شگفت، یعنی آدمی مُرده است. در اول کتاب، از امکانات و ویژگی‌های این راوی صحبت شده.
راوی با پرحرفی و پراکنده‌گویی به بیان خاطراتش می‌پردازد.
کتاب ته مایه‌ای از طنز دارد. 
با اینکه فُرم کتاب و ایده‌اش جالب است اما داستان و روایت‌هایی که راوی تعریف می‌کند جذابیت و کِششی ندارد! توصیه نمی‌کنم.
        

          سال ۹۰ کتاب رو خوندم.
اصلا دوستش نداشتم. اولین بار بود که یه نفر خیالپردازیهاش رو خارج از چارچوبای اخلاقی و فکری من با افتخار تعریف می‌کرد. فقط کنجکاوی برای فهمیدن آخر ماجرا مجبورم کرد تمومش کنم. (البته اینکه عقل نداشتم که وقتی یه چیزی رو دوست ندارم ول کنم هم بی‌تاثیر نبوده انگار).
        

          این کتاب را سیزده سال پیش خریده بودم. یعنی بهمن هشتاد و هفت و به قیمت ۳۸۰۰ تومان. الان ۷۵۰۰۰ تومان است. 
یادم می‌آید آن موقع کتاب را نیمه کاره رها کردم. چند هفته پیش "دن کاسمورو" را از همین نویسنده خواندم و وسوسه شدم دوباره نگاهی هم به این کتاب بندازم. 
خب به احترام "دن کاسمورو" این کتاب را هم تا آخر پیش رفتم. خیلی خوشم نیامد. کلا این روزها با راوی یا شخصیت فلسفه‌پرداز حال نمی‌کنم. کتاب پامنبری را دوست ندارم. احتمالا سیزده سال پیش هم به همین خاطر کتاب را نیمه کاره رها کرده بودم.

دی‌ماه ۱۴۰۰
        

          کتاب درخشان شروع میشه، و از نام کتاب هم مشخصه، شخصی که مُرده پس از مرگ میخواد خاطرات و در واقع زندگینامه‌ش رو تعریف کنه. از به دنیا اومدن شروع می‌کنه به تعریف و بخش عمده‌ی داستان اوضاع و احوال یک عشق ممنوعه هست. چندین قسمت از کتاب فلاش بک میزنه به نوشته‌های قبلی و مسائل رو به هم مربوط می‌کنه و طنز نویسنده خیلی دلنشینه. وقتی به سال چاپ کتاب توجه میکنید که بیش از ۱۴۰ سال پیشه، فرم کتاب شگفت‌انگیز تر میشه. با تمام این اوصاف هرچقدر فرم و ایده‌ی کتاب فوق‌العاده‌ست، داستان و روایت آنچنان قوی و جذاب نیست، یعنی اتفاقات هیجان انگیز در زندگی این میت رخ نداده یا اینکه اگر رخ داده بدون هیجان نقل شده. اگر میشد امتیاز جداگانه داد، به ایده و فرم ۵ میدادم اما به داستان ۲.۵، ولی در نهایت ۴ میدم با اینکه به نظرم کمی با ارفاق و دست و دلبازی رفتار کردم.ه
        

          من این کتاب و کتاب بعدی کینکاس بوربا را بنا به توصیه استادگران‌قدر دکتر محمدعلی موحد خواندم و از عمق فلسفی، طنز ناب و نوع روایت کتاب لذت بردم
        

          کتاب نهم سال 1402
از اونجایی که من عادت دارم کتابهایی که می‌خونم دربارشون کلی تحقیق کنم و بعد کتابو بخرم ولی این کتابو بعد کلی تعریف کتابفروش خریدم و برداشتم خوندم
این کتاب خلاصه است از امیال و آرزو های بر باد رفته در بستر یک زندگی بی هدف  دیدگاه جالبی داره نویسنده  اما به معنای واقعی کلمه پر گویی زیاد داشت ... 
 همین اول بگم من این کتاب دوس نداشتم و این باعث نمیشه کتاب بدی باشه 
داستان خوبی داش و برای من داستان تازه ای مخصوصا که کتاب با مرگ راوی شروع شد ولی متاسفانه کشش لازم نداشت یعنی جذابیت زیادی نداشت برام هی خسته میشدم و میخواستم کتابو بزارمش کنار ولی میگفتم تو که تا اینجا خوندی ادامه بده شاید جذاب شد داستان ولی تا آخرش جذبم نکرد
این کتاب حتی اگه بهترین کتاب دنیا هم می بود متاسفانه بر خلاف علایق من بودنه اینکه از خواندنش پشیمون باشم ولی دوستشم نداشتم
داستان با مرگ راوی شروع میشه و نزدیکان و دوستانش هم در طول داستان میمیرن کتاب پر از مرگ شخصیت ها بود که به کلی دوس نداشتم و پر از رابطه هایی که به هیچ جایی نمی رسیدند حتی وقتی راوی عاشق هم شد بهم نرسیدن که البته فک میکنم بیشتر بخاطر حسادت توی اون رابطه موند شاید  و البته راوی هیچ برنامه ای هم برای زندگی نداشت انگار همینطوری اومده بود یه دوری بزنه بره و نویسنده سعی کرده بود یه جا هایی از داستان طنز بیاره که متاسفانه برام جذاب نبودن و هیچ جای داستان نخندیدم

طبق تحقیقاتی که کردم این نویسنده داستان سه جلدی منتشر کرده که جلد اولش این کتاب بود جلد بعدیش کینکاس بوربا هس که توی این کتاب حضور داشت و مطمعنم که سمتش نمی‌رم چون تو این داستان برام جذاب نبود و نمی‌خوام وقتم الکی براش هدر بدم و جلد سوم دن کاسمورو هس که حتما دربارش تحقیق میکنم و بعد میرم میخونمش 
        

          ایده ی جالبی داست... این که یه آدم مرده داشت داستان زندگی شو تعریف می کرد.. ترجمه ش هم عالی بود.. البته به نظر من آخرش رو خیلی خوب تموم نکرد.. ولی انقدر گیرایی داشت که آدم تا آخر بخونتش