یادداشت مریم محسنی‌زاده

        راویِ اول شخص، یک راویِ شگفت، یعنی آدمی مُرده است. در اول کتاب، از امکانات و ویژگی‌های این راوی صحبت شده.
راوی با پرحرفی و پراکنده‌گویی به بیان خاطراتش می‌پردازد.
کتاب ته مایه‌ای از طنز دارد. 
با اینکه فُرم کتاب و ایده‌اش جالب است اما داستان و روایت‌هایی که راوی تعریف می‌کند جذابیت و کِششی ندارد! توصیه نمی‌کنم.