یادداشت‌های فائزه مجردیان (17)

          -چند کلمه‌ای در سوگ سهراب: 

«اگر تندبادی برآید ز کُنج  
به خاک افکند نارسیده ترنج»

فردوسی همون اول داستان، تصویر نارنجِ کال افتاده از درخت رو نشون می‌ده؛ یعنی در ادامه، چه بخوام و چه نخوام، جوونی به خاک می‌افته. با این حال، مثل دیوونه‌ها دلم شور می‌زد و امید داشتم یه جایی توی داستان، رستم بالاخره بفهمه سهراب پسرشه. حرص خوردم، اشک ریختم و بیت‌به‌بیت به خودم لعنت فرستادم. 
حالا این عکس، آخرین حرفای سهراب به رستمه، وقتی که سینه‌ی سهراب شکافته شده بود و سینه من سنگین‌، انگار عزیز خودم بود.
سهراب آخرین لحظه به رستم گفت:  
«من این همه راهو اومدم که بابامو ببینم، حالا که به این روزم انداختی، بدون هر جا بری،
ماهی بشی بری تو آب...
ستاره بشی بری تو آسمون...  
بابام پیدات می‌کنه.... نامرد.»  
غافل از اینکه...  
        

          -تو خوان چهارم، رستم قبل از اینکه با پیرزن جادوگر برخورد کنه، سازی رو می‌بینه و شروع می‌کنه به آواز خوندن که البته بیشتر جنبه گلایه داره. از بدبختی و شانس بدش که دائم در حال جنگه می‌گه تا می‌رسه به این بیت: 

می و جام و بویاگل و می‌گسار 
نکرده‌ست بخشش ورا کردگار

همون‌جا گفتم:« من هم همینطور رستم. من هم همینطور.»
        

          -لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد 
عشق بزرگم آه چه آسان حرام شد.
        

          «قربانت بروم. دوستت دارم، دوستت دارم. دلم می‌خواهد چشم‌هایم را روی هم بگذارم و وقتی بازشان می‌کنم پهلوی تو باشم. دلم می‌خواهد ببوسمت. آنقدر ببوسمت که تشنگی‌ام تمام شود. تنم به یادت بیدار می‌شود.نامه‌ات را که می‌خواندم یک‌وقت متوجه شدم که دارم بلندبلند باهات حرف می‌زنم. مثل دیوانه‌ها! انگار که تو اینجا بودی. در برقِ آفتاب که روی آینه افتاده بود، بودی.»
        

          غریبگی نکن 
نکن غریبگی پسرم!
این جا خاورمیانه است
و هر کجای خاک را بکَنی 
دوستی، عزیزی، برادری
بیرون می‌زند
        

          ماه حس مرا به تو فهمید 
و همین شد که دلبری می‌کرد
در خیالات خام خود انگار 
داشت با تو برابری می‌کرد
#امید_صباغ_نو
        

          ناگهان زنگ می‌زند تلفن، ناگهان وقت رفتنت باشد...
مرد هم گریه می‌کند وقتی سرِ من روی دامنت باشد

بکشی دست روی تنهاییش، بکشد دست از تو و دنیات
واقعاً عاشق خودش باشی، واقعاً عاشق تنت باشد

روبرویت گلوله و باتوم، پشت سر خنجر رفیقانت
توی دنیای دوست‌داشتنی!! بهترین دوست، دشمنت باشد

دل به آبی آسمان بدهی، به همه عشق را نشان بدهی
بعد، در راه دوست جان بدهی... دوستت عاشق زنت باشد!

چمدانی نشسته بر دوشت، زخم‌هایی به قلب مغلوبت
پرتگاهی به نام آزادی مقصدِ راه‌آهنت باشد

عشق، مکثی‌ست قبل بیداری... انتخابی میان جبر و جبر
جام سم توی دست لرزانت، تیغ هم روی گردنت باشد

خسته از «انقلاب» و «آزادی»، فندکی درمی‌آوری... شاید
هجده «تیر» بی‌سرانجامی، توی سیگار «بهمنت» باشد

#سید_مهدی_موسوی
        

          -اگر چه نیمه پنهان ماه تاریک است
همیشه وسوسه انگیز بوده ظاهر تو.
        

          تنها نکته‌ی مثبت کتاب این‌ِکه هرجاشو حال کردی اسکرین شات می‌گیری و گرنه چیز خاصی بهت اضافه نمی‌کنه.
        

           وقتی که می ‌رفتم زمستون بود
می‌رفتم و دلواپست بودم
می‌موندی و تنها کسم بودی 
می‌مردم و تنها کست بودم

چشمامو بستم حرفمو خوردم
اینقدر لرزیدم که برف اومد
از لکنت چشمای من اون شب
حتی زمستونم  به حرف اومد

        

          وقتی حواست نیست میدونم 
سرگرم آهنگ های رستاکی
پاییزه و این بار حق داری 
پاییز با رستاک می چسبه! 

پ.ن: به نظر من که با همه فصول :)
        

          -در عین خوب بودن، میتونه خوب نباشه و به نظرم این بستگی به حالات و شخصیت فرد داره که بتونه با این کتاب ارتباط بگیره یا نه.
        

          بالاخره باید داشت، انسانی را باید داشت که غم انسان را دریابد و این چگونه داشتنی است که من دارم؟

#غلامحسین_ساعدی