آری! جهانم جهنم غمگینی‌ست
بی‌هم‌قفس شدن غمِ غمگینی‌ست
چون از شما هزار جهان دورم
غمگین‌تر از جهان شما هستم

اندوه‌تان به شکلِ جفاهاتان
طوری عبور می‌کند از من که
حس می‌کنم شما شب بارانی
من نیز ناودان شما هستم

گنجشک‌های ساده‌ی خوشحالی!
من با هوای آبی و نمناکم
با ارتفاع روشن و غمناکم
عمری‌ست آسمان شما هستم

پایان شاهنامه‌ی ناخوش من
خاکستر غرور سیاوُش من
من سربه‌دار و سوخته‌پر، گویا
من نیز قهرمان شما هستم...

شعرهای صفا رو دوست دارم و واقعیت اینه که بخشی از این پسندیدن شعرهاش، به خاطر آهنگ‌های محسن چاوشیه. این قضیه چیزیه که حسین صفا دلِ خوشی ازش نداره و ردپای این مدل از دلخوری تو شعرهاش هم هست. به هر حال، یکی از ستاره‌ی من به این کتاب هم در واقع به خاطر آلبوم ابراهیمه. 
در کنار این دوست داشتن، یه نکته‌ای هست که باعث میشه خوندن شعرهاش برای من اونقدری که باید دل‌پذیر نباشه. اینکه تمایل به فراتر رفتن از شعرهایی که عامه‌پسند هستن، گاهی می‌رسه به تکلّف بیش‌ازحد؛ یعنی پیچیدگیِ شیرینی نیست که آدم لذت ببره از کشف بُعد پنهانش، بلکه باعث میشه خواننده خسته بشه از تلاش برای فهم منظور شاعر.
اما در کل، صفا جزو اون عده‌ی کمی از شاعرای زمانه‌ی ماست که حداقل عمیق فکر کردن رو بلده و این به نظر من انقدری ارزشمند هست که شعرهاش خونده بشه و برای تأمل روی اون‌ها وقت گذاشته بشه.
        

          به واسطه آلبوم ابراهیم خریدم و خواندم، بد نبود
        

          -دريا برای مردنِ ماهی
بی‌اختيار فاتحه می‌خوانْد
ماهی به خنده گفت كه گاهی
هجرت علاجِ عاشقِ تنهاست
اما درون تابه نمی پخت
از بس كه بی‌قرارِ وطن بود!
        

          عشق بی وقفه دوستم را کشت
کرگدن های پوستم را کشت
از کجای دلم بیاویزم
قاتلی را که دوستش دارم؟
        

          به واسطه‌ی محسن چاوشی ترانه‌ی حسین صفا را کم و بیش خوانده‌ام. انتشار آلبوم ابراهیم و جنونی که در آن اشعار بود مجابم کرد تا این کتاب را بخوانم. به زعم من از توان‌مندترین شعرای معاصر است. تداعی‌های اشعار این دفتر برایم بسیار عمیق است.
خواندنی و جنون‌آمیز.
        

          اولش که می‌خواستم بخوانمش، تصورم این بود که شعرهای دیگری به قشنگی آن‌هایی که محسن چاوشی در آلبوم ابراهیم خوانده است، در این کتاب پیدا می‌شود. تصورم کمی بالاتر از آنی بود که اتفاق افتاد؛ واقعا شعرهای خوب دیگری هم هست ولی نه به خوبیِ آن‌ها.
این کتاب همیشه برایم خاطره‌ی اتفاقات عجیبی بوده و خواهد بود و با کسانی این کتاب را خوانده‌ام که دیگر در زندگی‌ام نقش کمرنگ‌تری دارند. ولی آخرین اتفاق عجیب، پیدا کردن یک تارِ مو از یکی از همان‌ها لای اولین صفحات این کتاب بود. آنقدر این اتفاق عجیب بود که منجر شد به اتفاق عجیب‌تری؛ من شعر نوشتم، آن هم نه مثل همیشه سپید، ترانه... .
خلاصه که، آقای حسین صفا! چرا با قلب من بازی می‌کنی؟
        

          منجنیق حسین صفا در اوج است،
اوجِ خیلی چیزها؛
اوجِ جنون مثلاً، اوجِ تصویرسازی، ارتباط واژگانی، نوآوری ساختاری و...
        

          زیباترین کتابی که میتونستم بخونم
        

          حسین صفا کلماتی را انتخاب می‌کند که در کنار هم تصاویر و احساسات خاصی را قادرند منتقل کنند ولی در کلیت کلام آنقدر در هم ریخته و بی هدف آورده می‌شوند که انگار جز هذیان های یک شاعر چیز دیگری نیستند.
راستش من اینچنین نمی‌پسندم ولی شاید کسانی باشند که برایشان اینطور نوشته ها دوست داشتنی باشد.
به نظرم در این عصر تکثر آنها هم محترمند.