یادداشت مریم پیروی

        اولش که می‌خواستم بخوانمش، تصورم این بود که شعرهای دیگری به قشنگی آن‌هایی که محسن چاوشی در آلبوم ابراهیم خوانده است، در این کتاب پیدا می‌شود. تصورم کمی بالاتر از آنی بود که اتفاق افتاد؛ واقعا شعرهای خوب دیگری هم هست ولی نه به خوبیِ آن‌ها.
این کتاب همیشه برایم خاطره‌ی اتفاقات عجیبی بوده و خواهد بود و با کسانی این کتاب را خوانده‌ام که دیگر در زندگی‌ام نقش کمرنگ‌تری دارند. ولی آخرین اتفاق عجیب، پیدا کردن یک تارِ مو از یکی از همان‌ها لای اولین صفحات این کتاب بود. آنقدر این اتفاق عجیب بود که منجر شد به اتفاق عجیب‌تری؛ من شعر نوشتم، آن هم نه مثل همیشه سپید، ترانه... .
خلاصه که، آقای حسین صفا! چرا با قلب من بازی می‌کنی؟