یادداشت مریم السادات معینی

        حسین صفا می‌سراید،
و گوش من صدای چاوشی را می‌شنود:

تو در  مسافت بارانی
و غم درشکه‌ای از اشک است
و اشک، شیهه‌ی کوتاهی

من و تو آخورمان مرگ است
ازین درشکه بیا پایین
تو نیز شیهه بکش گاهی

■

یکی از زیباترین کتاب‌های شعری بود که تا به حال خوانده‌ام؛ تعابیری ظریف ، با زبانی مختص به خود شاعر. گاهی  لطافت اشعارشان مرا به گریه واداشت.
حبّذا آقای حسین صفا.🩵