بریده‌های کتاب آرزو ارجمند

تا آن روز نمی‌دانستم که ارزش هر مرگ به نوع مردن، بستگی دارد.

همان باش که از آن بیم داری: آدم باش!

آنها می‌خواهند که ما تنها باشیم، آقای مونترو. چون به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا قوی‌تر است.

هملر : من حاضر بودم شب و روز با روی باز برات کار کنم، نورا... غم و محرومیت را به خاطر تو تحمل کنم. ولی هیچ مردی شرفش رو فدای کسی که دوسش داره نمی‌کنه. نورا : هزارها زن این کارو کردن.

از شما گدا گشنه‌ها که چیزی نمی‌گیرم. پس لابد باید از گشنگی می‌مردم؟ وقتی از قصاب گوشت می‌خرین می‌دونین که باید پول بدین اما پهلوی قاضی همونجوری میرین که به مجلس مرده‌خوری!

تو فقط برای تشییع جنازه‌ها به خانه می‌آمدی و تشییع جنازه‌ها ر مقایسه با مرگ‌ها زیباتر هستند. تشییع جنازه‌ها در سکوت انجام می‌شوند ما مرگ‌ها همیشه اینطور نیستند.

و هنوز هم نمی‌دانم که این شلاق‌ها بودند که بر شانه‌هایم می‌پیچیدند یا دست‌های گایتری. من به گایتری گفتم همانطور که دست‌هات در رقص تکثیر می‌شوند، شلاق هم در رقصش بر پوست شانه‌هام تکثیر می‌شود. همانطور که تو هر جایی نمی‌رقصی، شلاق هم هرجایی نمی‌رقصد.

اصلاً انسان بودن یعنی چه؟ به ایسا گفتم کاش بیشتر فلسفه خوانده بودم. ایسا جواب داد که توی فلسفه هم مکافات همین است که در ادبیات.

شما فقط یه نقص کوچیک جسمی دارین که مردم خیلی کم متوجه اون میشن، منتهی شما اونو هزار مرتبه تو مغز خودتون بزرگ کردین.

به چیزی که نیست خیره شو و ادامه بده به چیزی می‌رسی که هست و به تو خیره می‌شود

پدرم مسافرها را دوست داشت. برایش فقط مسافر نبودند. با همه‌شان رفیق می‌شد. از همه‌شان قول می‌گرفت که هر بار برگشتند زنگ بزنند تا برود دنبالشان و خودش برایشان جا پیدا کند هرجا هم می‌خواستند بروند دربست می‌بردشان. می‌گفت «همین‌ها به درد ما می‌خورن. یه ویلا می‌سازن، تا ۱۰۰ متر اونورترش آباد می‌شه. هر کدومشون بیان، ۱۰ نفر دیگه رو هم با خودشون می‌آرن.»

من عاشق جمله‌های تقدیم‌نامه روی صفحه اول کتاب هستم و همینطور یادداشت‌های حاشیه، من حس دوستانه ورق زدن صفحاتی را که شخص دیگری قبلاً آن را ورق زده است دوست دارم خواندن عبارت‌هایی که شخص دیگری مدت‌ها قبل خوانده، توجهم را به خود جلب می‌کند.

مادربزرگ: فقط مهم اینکه آدم‌ها متاسف بشن، اینجاست که اونا خودشونو بزرگ حس می‌کنن و شخصیت از دست رفته شوند و دوباره بدست میارن، براشون هیچ فرقی نمی‌کنه که دیگران شخصیتشونو از دست میدن، هر کسی به شخصیت احتیاج داره، چه بخواد چه نخواد. اگه آدم‌ها شخصیت خودشونو از دست بدن، تمدن از بین می‌ره.

پیتر: هرکی هرچی بخواد که نمی‌تونه بگیره. اینو که دیگه باید بدونی. قاعده‌اش اینه: مردم میتونن بعضی چیزهائی را که میخوان داشته باشن ولی نه دیگه هر چیزی رو.

کوشش ما این بود که مشکلات‌مان را خودمان حل کنیم. هرگز به فکرمان نمی‌رسید که از پدر و مادرمان نظر بخواهیم. اطمینان داشتیم که آنان متعلق به دنیای دیگری هستند، مسایل ما را نمی‌فهمند و ما را جدی نمی‌گیرند. تقریبا هیچگاه درباره آنان حرف نمی‌زدیم. به نظرمان می‌رسید که به اندازه کهکشانها از ما دورند، بیش از اندازه سالخورده و بیش از حد در چارچوب آداب و مقررات گوناگون گرفتارند.

هرچه ما را نمی‌کشد قوی‌ترمان می‌کند. بعد از این اتفاق، حالا مدت‌هاست که به نظرم این جمله‌ی نغز کمی غلط انداز است. خیلی چیزها هست که ما را نمی‌کشد، اما برای ابد ضعیف‌مان می‌کند.

به نظر تو آدم‌ها هیچی از تاریخ درس نمی‌گیرن؟ نه اینکه چیزی نباشه که یاد بگیرن، متوجه هستی، بلکه نمی‌خوان یاد بگیرن.

او هم مثل من می‌دانست چه بگوید ما هر دو قد آدم‌های بزرگ بودیم ولی باز بچه بودیم.

فکر و ذکرش پیش حفره وسط سینه‌اش بود. حفره‌ای که هیچ جوره پر نمی‌شد. می‌گفت نمی‌خواهد با آن حفره بمیرد. سر به سرش می‌گذاشتم و می‌گفتم با چیزهای دیگر پرش کن. می‌گفت معده که نیست با غذا پرش کنم؛ گوش که نیست با صدا پرش کنم؛ دهان که نیست با حرف پرش کنم؛ چاه که نیست با آب پرش کنم. دست می‌گذاشت روی قلبش: «این با این چیزها پر نمی‌شه.» می‌گفتم پس با چی پر می‌شود؟ می‌گفت با محبت، فقط با محبت. #زندگی_آدمهای_قبلی_فریبا_وفی @teanabat_arjmand ☕📚

شکست خوردن یعنی از دست دادن هر چیز غیراساسی؛ کوتاه شدن دست از هر چیزی که ضروری نیست.