بریده‌های کتاب شیما شمسی

وظیفه ما این نیست که فقط به یک موسم کوتاه، یا طول زندگی چند انسان، یا یک دوران گذرای جهان فکر کنیم. ما باید پایانی نهایی برای این خطر بیاندیشیم، ولو اینکه امیدی به یافتن آن نداشته باشیم.

با خوندن این بند: «سوفی خود را به خواب زد؛ البته می‌دانست که مادرش باور نخواهد کرد. می‌دانست مادرش میداند که سوفی میداند مادرش باور نخواهد کرد» یادِ این دیالوگ افتادم: «They don't know that we know they know we know»😂

من این تیکه کتاب رو با گوشت و پوست و خونم میفهمم😅: "فرق هیئت های کوچکتر با بزرگترها این است که همه همدیگر را میشناسند و زود معلوم میشود تو غریبه ای. آن وقت میروی زیر سنگینی نگاه مادرهایی که می آیند روضه تا هم اشکی بریزند و هم دختر خوب و نجیبی برای پسرشان پیدا کنند. آن شب تمام مدت سخنرانی سعی کردم نگاهم به نگاه زن ها گره نخورد و وقت روضه هم چادرم را جلوی صورتم کشیدم. تاریکی و خلوت زیر چادر برای ما است که غریبه ایم. ما که دل‌مان با جمع است و تنهاییم."

پسر علی (ع)، به اندازه ی همه ی لحظه های ناامیدی بچه هایش، امید کنار گذاشته.

وقتی ذهن آدمی مشوب و پابند نظریه های خاصی باشد، در حقیقت عینک رنگینی در چشم دارد، که قرآن را نیز به همان رنگ میبیند و میخواهد نظریه ی خود را بر قرآن تحمیل نموده، قرآن را با آن تطبیق دهد، پس باید آن را تطبیق نامید نه تفسیر.

انگار مردانگی نسبت مستقیمی دارد با عظمت رنجی که برایش گریه نکرده ای.

فهم همیشه وقتی کار از کار گذشته اتفاق می افتد.

برای من که طرفدار«کم ولی با کیفیت»هستم؛گذاشتن بریده بلندکارآسانی نیست ولی بایدنشانتان میدادم که چرادقیقا بندآخر این صفحه باوجودخشمی که مثل همیشه سر مسأله خلافت دارم؛یکهوبااستدلال امیرالمومنین ذوق‌زده شدم: «پس ازپایان این جریان علی(ع)از افرادی که درآن مجمع حضورداشتند استدلالهای طرفین راپرسید واستدلال هردوطرف راانتقادو ردکرد. على پرسید:انصارچه میگفتند؟ گفتند:حکمفرمایی از ماوحکمفرمایی ازشماباشد. -چراشمابر ردنظریه آنهابه سفارشهای پیغمبراکرم درباره آنها استدلال نکردیدکه فرمودبا نیکان انصارنیکی کنید واز بدان آنان درگذرید؟ -اینهاچه جوردلیل میشود؟ -اگربنابودحکومت با آنان باشدسفارش درباره آنان معنی نداشت.این که به دیگران دربارۀ آنان سفارش شده است،دلیل است که حکومت باغیرآنان است.خوب،قریش چه میگفتند؟ -استدلال قریش این بودکه آنهاشاخه ای ازدرختی هستندکه پیغمبراکرم نیزشاخه دیگرآن درخت است. -با انتساب خودبه شجره وجودپیغمبر،برای صلاحیت خوداستدلال کردندامامیوه راضایع ساختند. یعنی اگرشجره نسبت معتبر است،دیگران شاخه ای ازآن درخت میباشندکه پیغمبریکی از شاخه های آن است امااهلبیت پیغمبرمیوه آن شاخه اند.»

خوارج شعارشان «لا حکم الّا لله» بود. این شعار از قرآن مجید اقتباس شده است و مفادش این است که فرمان (قانون) تنها از ناحیه خداوند و یا از ناحیه کسانی که خداوند به آنان اجازه قانونگذاری داده است باید وضع شود. ولی خوارج این جمله را در ابتدا طور دیگر تعبیر می‌کردند و به تعبیر امیرالمومنین: از این کلمه ی حق معنی باطلی را در نظر می‌گرفتند. حاصل تعبیر آنها این بود که بشر حق حکومت ندارد، حکومت منحصرا از آن خداست. علی میفرماید: بلی، من هم میگویم «لا حکم الّا لله» اما به این معنی که اختیار وضع قانون با خداست، لیکن اینها میگویند حکومت و زعامت هم با خداست، و این معقول نیست. قانون خدا بایست به وسیله ی افراد بشر اجرا شود.

مرتضی می‌گفت زن های فلسطینی توی گردنشان به جای سینه‌ریز و گردن‌بند، یک کلید آویزان است؛ کلید خانه ای که غصب شده؛ خانه ای که شهرک شده؛ خانه ای که نیست. مرتضی می‌گفت هفتاد و خرده ای سال است این کلید از گردن مادری به گردن دختری ارث می‌رسد و سند خانه ها هم همینجور دست اولاد ذکور خانواده ها دست به دست می‌شود.

از ابوعلی سینا نقل شده که میگوید: کانَ علی (علیه‌السلام) بینَ اصحاب محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) کالمعقول بینَ المحسوس. یعنی؛ علی در میان یاران رسول خدا مانند "کلی" در میان "جزئیات محسوسه" بود و یا مانند "عقول قاهره" نسبت به "اجسام مادیه" بود.

حیاتی ترین مسأله ما این بود که یاد بگیریم چگونه بهترین استفاده را از زندگی بکنیم، بی آنکه در پی کشف هدف زندگی باشیم- البته اگر واقعا هدفی داشته باشد- بی آنکه بخواهیم موقعیت بشر را در این کائنات بی‌کرانه ی ترسناک درک کنیم.

انگار خوابم میگیرد. چه خواب کم عمقی! تا زانو بیشتر نمیتوانم در آن فرو بروم. بقیه اش بیداری‌ست. کاش میرفتم تا ته خواب. کاش همیشه می‌خوابیدم. سالها. قرنها. چه لذتی برده اند اصحاب کهف که سه قرن خوابیده اند. خواب میبینم کتابخانه ام را آتش زده اند. چه کارِ به قاعده ای! چه کار خوبی کرده اند مغول ها که کتابخانه ها را سوزاندند. کاش کسی بود که تلویزیون مرا در هم میکوبید و مجلات مرا میسوزاند و روزنامه هایم را پاره میکرد و کتابخانه ام را فرو میریخت، آتش میزد...