مردها کمتر حرف میزنند، حقیقتی که در جای جای کتاب به آن اعتراف شده. پس ما کمتر درباره آنها میدانیم. 
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که روایت یک مرد از بارداری زنش چگونه است. و آیا بارداری فقط امری زنانه است یا مردان هم باردار می شوند؟
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که وقتی قرار است نسلی از تو جوانه نزند و تو یک مرد هستی چه بر تو میگذرد.
و برای همین ندانستن ها باید این کتاب را بخوانیم.
        

          یک هدیه خوب برای تازه پدرها
میلیاردها میلیارد آدم در طول تاریخ تجربه پدر شدن را داشته‌اند. تجربه‌ای به ظاهر تکراری. اما قطعاً برای هرکدام از آنها تجربه‌ای منحصربه‌فرد بوده. این نکته بدیهی است که حتی تجربه فرزند اول هم با بقیه فرزندان متفاوت است. یک فرزند که با حضورش خانواده را غافلگیر کرده یا یک فرزند ناخواسته. حتی دختردار شدن و پسردار شدن هم حس و حال متفاوتی دارد. این کتاب روایت تعدادی از این پدرهاست. پدرهایی که اکثراً برای اولین بار فرزنددار شدن را تجربه کرده‌اند.
تجربه‌هایی که هیچ‌کدام شبیه دیگری نیست.
گاهی همراه با ترس است، گاه اشتیاق و گاه...
این کتاب را به عنوان هدیه به چند نفر که تازه پدر شده بودند یا در آستانه‌ی پدر شدن بودند  دادم.
برای مقابله با ترس‌ها یا آماده شدن برای چالش‌ها... و درک شیرینی‌های پدر شدن.
اما خواندنش برای خانم‌ها هم خالی از لطف نیست و شاید حتی جذاب‌تر باشد. آشنایی با یک دنیای مردانه.
گویا راویان این کتاب همه دست به قلم هستند  و همین دست به قلم بودن باعث شده روایت‌ها شکل داستانی بگیرند. 
داستان‌گونگی وقایع به جذابیت روایت‌ها کمک کرده.

        

          یعنی پدری انقدر کسل کننده ست؟!!!
توقع روایت های بهتری داشتم
نسبت به کتاب هفته چهل و چند خیلی ضعیف تر بود
        

          آخ یادداشت احسان عمادی... و ما ادراک یادداشت احسان عمادی...
        

          من به نیت آشنا شدن با دنیای مردانه خواندم و به نظرم بسیار جالب بود.  بعضی روایت ها اشکم را درآورد و برخی مرا شگفت زده کرد. خواندن این کتاب را به خانم ها و آقایان توصیه می کنم.
        

          این کتاب هم به سرنوشت سایر کتاب های اطراف دچار شد... چهار پنج روایت انتهایی مانده بود که هدیه دادمش به برادرم. تا کی دوباره بخرم و تمامش کنم. 
تا اینجا روایت اولی را پسندیدم و ما یک بچه داشتیم. 
+همچنان در حال تحسین روایت پریود شدن در سفر زیارتی بودم که دیدم در مورد تجربه آزمایش اسپرم نوشته اند. چقدر جسور و شجاع
+آیا خواندن از پدر شدن دهه هفتادی ها برای یک دهه شصتی مجرد مشتاق مادر شدن سخت است؟ خیلی... لعنت بر باعث و بانی این حسرت ها
        

          کتاب خوبی بود و موضوع جدیدی داشت. بعضی قسمت ها رو دوست نداشتم یا بعضی طرز تفکرها به دلم نمینشست و نمیپسندیدم اما بخاطر نکات مثبت دیگه ای که داشت، این نکات منفی چندان برام مهم نبود. قبل از خوندن کتاب فکر میکردم درمورد چند پدر معمولی هست اما بنظرم خیلی هم معمولی نبودن! فکر میکنم بعضیاشون نسبتاً معروف بودن، مهارت نویسندگی داشتن، بعضیاشون شغل های خاص داشتن یا اتفاقات خاصی براشون پیش اومده بود، برای همین بیشتر حالت داستانی پیدا کرده بود تا شرح یک زندگی معمولی و یک شرح عام از پدر شدن... هرچند خیلی وقت ها معمولی هم زیبا و خاص هست . بنظرم اگه پدرهای معمولی این کتاب رو مینوشتن بازم زیبا میشد، حتی بدون مهارت های خاص نویسندگی و بدون اتفاقات خاص...
        

          خواندن «پروژه پدری» را به همه توصیه می‌کنم.
به آقایان تا ببینند تنها آن‌ها نیستند که به برخی مشکلات می‌اندیشند و از آن رنج می‌برند. تا ببینند این حرف نزدن و خودخوری کردن مختص آن‌ها نیست.
تا ببینند افراد دیگری نیز دغدغه‌هایی مشترک از این جنس با آن‌ها دارند.

و به خانم‌ها از آن جهت که ببینند این وجود‌های سنگی بی‌روح، این موجودات ساکت و گوشه‌گیر، این انسان‌های همیشه در آرامش و بی‌خیالی، در درونشان چه می‌گذرد و چه آتش‌فشانی در آن‌ها غلیان می‌کند.

خواندن کتاب مرا یاد یک مثل انداخت.
می‌گویند مادرها چون مداد در طول رشد فرزندانشان با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند و قدشان کوتاه و کوتاه تر می‌شود. اثر رنج به خوبی در چهره‌شان هویداست. داد می‌زنند، گریه می‌کنند با خواهرها و فامیل و دوستانشان در مورد مشکلاتشان سخن می‌گویند.
اما پدرها مثل خودکاری هستند که بدنه‌اش مات است. همواره می‌نویسند و دم بر نمی‌آورند، ولی به یکباره بدون آن‌که متوجه شوید کی و چگونه جوهرشان تمام شده از نوشتن باز می‌ایستند.

آری، مردها هم دل دارند، ولو دردشان را به کسی نگویند، ولو گریه نکنند، ولو از سختی‌ها گله و شکایت نکنند.
        

          کتاب را فاطمه برای تولدش از دوستانش هدیه گرفت،، ولی داد به من و گفت تو بخون!
عکس تصویر یادداشتم در صفحه اول کتاب است.
        

          «آدم‌های زیادی درباره مادری و روش‌های بچه‌داری با زن‌ها حرف می‌زنند اما کسی درباره پدرشدن  چیزی به مردها نمی‌گوید»
این جمله از کتاب خلاصه انگیزه‌ام برای خواندنش بود. شناخت جهان ناشناخته پدری. 
انتظار روایت‌های عجیب و غریب نداشته باشید. بنشینید با خیال راحت پانزده تجربه بشنوید از پدران امروز. صادقانه، بدون ترحم‌انگیزی و قهرمان‌سازی (چیزی که در «هفته چهل و چند» توی ذوق می‌زد)
در مقایسه با «هفته چهل و چند» جسورانه‌تر است هرچند هنوز مصلحت‌اندیشی و خودسانسوری در روایت‌ها حس می‌شود. تجربه از دست دادن فرزند یا داشتن فرزند بیمار، به چندصدایی کتاب کمک کرده، چیزی که خلاء «هفته چهل و چند» بود.
روایت «بچه‌ی آدم» از مهدی حمیدی پارسا برایم متفاوت، دلچسب و تامل‌برانگیز بود و با روایت «ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم» اشک ریختم.
و چه عجیب که دنیای پدرانه را دوست‌تر داشتم از دنیای مادرانه.

        

          بخاطر دو روایت آخر خواندمش و واقعا توقعمو برآورده کرد.👍 روایت‌های آبستنی مردانه و مصائب سکوت برونگرانه‌تر نوشته شده بود و برام غافلگیری‌های کوچک دلنشینی مثل خامه‌‌های خشک حین خوردن  بستنی  سنتی داشت که دوست داری روی زبونت نگه‌شون داری. روایت حبیب و حبیب رو متعلق به این مجموعه نمی‌دونستم و بنظرم ضعیف‌ترین روایت هم اتاق نمایش بود.
        

          کتاب رو دوست داشتم.چیزی که برام جالب بود بیان احساسات پدرانه و درونیات پدران بود.یه کوچولو دلم واسه بعضی باباها سوخت😅چون شاید هیچ وقت از احساساتشون حرف نزنن ولی درونش جاری باشه. پروژه پدری یکجور ورود به دنیای پدران است تا کمی بیشتر بشناسیشون.
        

          تابه‌حال هفت‌هشت نسخه‌اش را به‌ تازه‌باباها کادو داده‌ام و شنیده‌ام:  «لعنتی چقدر راس می‌گه! »
گمانم ارزشمندی این کتاب‌های تجربه‌نگاری همین است. اینکه یک لعنتی‌ای باشد دردها و رنج‌ها و چالش‌های یک تازه‌وارد را روایت کنند و به او بگویند:   «نترس! ما همه‌مون مثل همیم!» 
        

          در این کتاب روایت‌های چند پدر از نگرانی‌ها، دغدغه‌ها، رابطه و افکارشان نسبت به فرزندانشان در قالب روایت‌هایی شخصی بیان شده است
هر روایت فضا و موضوع خاص خودش را دارد که کتاب را جذاب و متنوع کرده است
        

          این کتاب یه فوت میکنه  به گرد و خاک روزمرگی که نشسته روی حس پدرانه‌مون. 

 روایت‌های شیرین و بعضا تلخی داره. روایت خانه عماد واقعا اذیت‌م کرد.

        

          همیشه در زمان بارداری، بزرگ شدن فرزند، شیردهی و...  برایمان از حس و حال مادر‌ها گفته اند. کمتر کسی بوده است که بگوید پدرشدن چه حسی دارد. مردها هنگام تولد فرزندشان یا زمان بارداری همسرشان چه احساساتی دارند. در این کتاب پدرانی جمع شده اند و پدر بودن را روایت کرده اند. درک دنیای مردانه برایم جالب بود. 
        

          از لحاظ تکنیکی، چند تا از روایت‌هاش بنظرم از بقیه خیلی بهتر بودند و بعضی‌ها هم خیلی متوسط. 
ولی از لحاظ محتوایی، چقدر دیدن طرف دیگه هر قضیه‌ای جذابه! شنیدن دغدغه مردها در پدر شدن خیلی جالبه. خوشم اومد. اگر پدرید یا تازه‌پدری اطرافتون دارید، گزینه خوبیه.
        

          ۱۵ روایت از دنیای کمتر شناخته شده‌ پدری.
نسبت به هفته چهل و چند چند پله پایین‌تر هست، خیلی از روایت‌ها صرفا روزانه‌نگاری هستند و چیزی از ناشناخته‌های دنیای پدری را باز نمیکنند. و خب چند تا روایت عالی که گمانم تا همیشه در نوع نگاه و قضاوتم در مواجهه با پدرها تاثیرگذار خواهند بود. شاید از این به بعد یک کم باهاشون مهربان‌تر باشم، شاید.
جالب اینجاست که انگار نوع دغدغه‌ها و نگرانی‌های پدر ها و مادرها یکی هست و آنچنان تفاوت عظیمی در دنیاهاشون نیست و فقط ابزار و مکان ابراز متفاوتی دارند. 
        

          پروژه‌ی پدری مجموعه‌ای از داستانک‌های پدران مختلف، با اندیشه‌ها و دغدغه‌های مختلف برای فرزندشون بود. پدرانی که درد شیرین مشترکی به نام «پدری»  رو روی دوششون حمل می‌کردن. 
بعضی از داستان‌ها اشکت رو در میوردن و بعضی‌هاشون میون این آه و ناله‌ها، یه لبخند کوچیک میوردن گوشه لبت. 
از اون جنس کتاب‌هایی نبود که بخوای سریع بخونی، بلکه باید باهاش زندگی می‌کردی و با تجربه‌هاشون شریک می‌شدی. 
راستش بعضی جاها احساس می‌کردم که آیا واقعا لازم بود پدری کردن توی بعضی داستان‌‌ها پر از درد و مصیبت خونده بشه؟ بعدش یه نگاه به پدرم کردم و نگاه به موهایی که واسه من سفید شده بودن؛ بله، تازه کجاشو دیدی، درد داره خیلیم داره. 
یکی از چیزایی که بابتش ناراحت شدم این بود که همه‌ی پدرها سنی بین ۲۵ الی ۴٠ سال داشتن و بچه‌هاشون خیلی کم سن بودن. دلم می‌خواست درد و دل پدرای مسن‌تر رو بشنوم؛ اینکه به چی فکر می‌کردن و چی‌ شد، دغدغه‌های اصلیشون چی بود، اصلا واقعا ارزششو داشت؟ 
این کتاب رو به کی پیشنهاد می‌کنم: راستش از اون کتاب‌هاست که به همه پیشنهادش می‌کنم. ولی برای پدرها(برای اینکه بدونن تنها نیستن) و خانوم‌هایی که می‌خوان درک بیشتری از جنس مخالفشون داشته باشن مناسب می‌دونم. 
        

          مادرها راحت تر از مادری شان میگویند و مینویسند. زنان قصه گو تر هستند. خودگشوده تر هستند.««جونم برات بگه»» تر هستند. 
مردها اما سخت تر حرف میزنند و سخت تر مینویسند. 
پدران این نسل در کنار دغدغه ی تامین معاش خانواده، دغدغه رابطه دارند و همین شاید کارشان را سخت تر کند.