یعنی پدری انقدر کسل کننده ست؟!!!
توقع روایت های بهتری داشتم
نسبت به کتاب هفته چهل و چند خیلی ضعیف تر بود
        

          مردها کمتر حرف میزنند، حقیقتی که در جای جای کتاب به آن اعتراف شده. پس ما کمتر درباره آنها میدانیم. 
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که روایت یک مرد از بارداری زنش چگونه است. و آیا بارداری فقط امری زنانه است یا مردان هم باردار می شوند؟
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که وقتی قرار است نسلی از تو جوانه نزند و تو یک مرد هستی چه بر تو میگذرد.
و برای همین ندانستن ها باید این کتاب را بخوانیم.
        

          یک هدیه خوب برای تازه پدرها
میلیاردها میلیارد آدم در طول تاریخ تجربه پدر شدن را داشته‌اند. تجربه‌ای به ظاهر تکراری. اما قطعاً برای هرکدام از آنها تجربه‌ای منحصربه‌فرد بوده. این نکته بدیهی است که حتی تجربه فرزند اول هم با بقیه فرزندان متفاوت است. یک فرزند که با حضورش خانواده را غافلگیر کرده یا یک فرزند ناخواسته. حتی دختردار شدن و پسردار شدن هم حس و حال متفاوتی دارد. این کتاب روایت تعدادی از این پدرهاست. پدرهایی که اکثراً برای اولین بار فرزنددار شدن را تجربه کرده‌اند.
تجربه‌هایی که هیچ‌کدام شبیه دیگری نیست.
گاهی همراه با ترس است، گاه اشتیاق و گاه...
این کتاب را به عنوان هدیه به چند نفر که تازه پدر شده بودند یا در آستانه‌ی پدر شدن بودند  دادم.
برای مقابله با ترس‌ها یا آماده شدن برای چالش‌ها... و درک شیرینی‌های پدر شدن.
اما خواندنش برای خانم‌ها هم خالی از لطف نیست و شاید حتی جذاب‌تر باشد. آشنایی با یک دنیای مردانه.
گویا راویان این کتاب همه دست به قلم هستند  و همین دست به قلم بودن باعث شده روایت‌ها شکل داستانی بگیرند. 
داستان‌گونگی وقایع به جذابیت روایت‌ها کمک کرده.

        

          من به نیت آشنا شدن با دنیای مردانه خواندم و به نظرم بسیار جالب بود.  بعضی روایت ها اشکم را درآورد و برخی مرا شگفت زده کرد. خواندن این کتاب را به خانم ها و آقایان توصیه می کنم.
        

          آخ یادداشت احسان عمادی... و ما ادراک یادداشت احسان عمادی...
        

          این کتاب هم به سرنوشت سایر کتاب های اطراف دچار شد... چهار پنج روایت انتهایی مانده بود که هدیه دادمش به برادرم. تا کی دوباره بخرم و تمامش کنم. 
تا اینجا روایت اولی را پسندیدم و ما یک بچه داشتیم. 
+همچنان در حال تحسین روایت پریود شدن در سفر زیارتی بودم که دیدم در مورد تجربه آزمایش اسپرم نوشته اند. چقدر جسور و شجاع
+آیا خواندن از پدر شدن دهه هفتادی ها برای یک دهه شصتی مجرد مشتاق مادر شدن سخت است؟ خیلی... لعنت بر باعث و بانی این حسرت ها
        

          از لحاظ تکنیکی، چند تا از روایت‌هاش بنظرم از بقیه خیلی بهتر بودند و بعضی‌ها هم خیلی متوسط. 
ولی از لحاظ محتوایی، چقدر دیدن طرف دیگه هر قضیه‌ای جذابه! شنیدن دغدغه مردها در پدر شدن خیلی جالبه. خوشم اومد. اگر پدرید یا تازه‌پدری اطرافتون دارید، گزینه خوبیه.
        

          از دریچه یک پدر به دنیای فرزند آوری و فرزند پروری نگاه کردن کار خیلی جالبی بود.
خواندنش مخصوصا برای مادرها تجربه جدید و نویی به حساب میاد
البته بعضی روایت هاشو نسپندیدم چون خیلی  یکنواخت و بیش از اندازه طولانی بود
        

          پدرها کجای مجلس نشستند؟ لطفا بخوانید.
        

          تابه‌حال هفت‌هشت نسخه‌اش را به‌ تازه‌باباها کادو داده‌ام و شنیده‌ام:  «لعنتی چقدر راس می‌گه! »
گمانم ارزشمندی این کتاب‌های تجربه‌نگاری همین است. اینکه یک لعنتی‌ای باشد دردها و رنج‌ها و چالش‌های یک تازه‌وارد را روایت کنند و به او بگویند:   «نترس! ما همه‌مون مثل همیم!» 
        

          «آدم‌های زیادی درباره مادری و روش‌های بچه‌داری با زن‌ها حرف می‌زنند اما کسی درباره پدرشدن  چیزی به مردها نمی‌گوید»
این جمله از کتاب خلاصه انگیزه‌ام برای خواندنش بود. شناخت جهان ناشناخته پدری. 
انتظار روایت‌های عجیب و غریب نداشته باشید. بنشینید با خیال راحت پانزده تجربه بشنوید از پدران امروز. صادقانه، بدون ترحم‌انگیزی و قهرمان‌سازی (چیزی که در «هفته چهل و چند» توی ذوق می‌زد)
در مقایسه با «هفته چهل و چند» جسورانه‌تر است هرچند هنوز مصلحت‌اندیشی و خودسانسوری در روایت‌ها حس می‌شود. تجربه از دست دادن فرزند یا داشتن فرزند بیمار، به چندصدایی کتاب کمک کرده، چیزی که خلاء «هفته چهل و چند» بود.
روایت «بچه‌ی آدم» از مهدی حمیدی پارسا برایم متفاوت، دلچسب و تامل‌برانگیز بود و با روایت «ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم» اشک ریختم.
و چه عجیب که دنیای پدرانه را دوست‌تر داشتم از دنیای مادرانه.

        

          همیشه در زمان بارداری، بزرگ شدن فرزند، شیردهی و...  برایمان از حس و حال مادر‌ها گفته اند. کمتر کسی بوده است که بگوید پدرشدن چه حسی دارد. مردها هنگام تولد فرزندشان یا زمان بارداری همسرشان چه احساساتی دارند. در این کتاب پدرانی جمع شده اند و پدر بودن را روایت کرده اند. درک دنیای مردانه برایم جالب بود. 
        

          مجموعه جستار هایی درمورد پدر بودن:)
نمیدونم چقدر اهل جستار خوندنید. من وقت هایی که از لحاظ کتابخونی، با حوصله ام و تند تند میتونم بخونم، جستار رو میذارم تو برنامه ام. اگر حوصله نداشته باشم نمیتونه اونقدر پیش بره ولی.
حالا که چند وقتیه حوصلش رو داشتم، این کتاب رو شروع کردم. خیلی چند تا از جستارهاش قشنگ بودن. مخصوصا آخری که اشک منو در آورد و به بزرگی روح زینب خانم و آقای یحیی شامخی پی بردم.
به نظرم هدیه خوبیه برای نو بابا ها. خصوصا اگر اهل کتاب خوندن باشن.
برای من هم تجربه رفتن توی دنیای پدرانه چندین بابای مختلف، جذاب و دلنشین بود. 
        

          از خیلی سال پیش، مردها یک سری معمای حل نشده‌ی متحرک بودند که دور و برم می‌پلکیدند. من برادر نداشتم که بدانم توی کله‌ی یک جنس مذکر با مال من چه فرقی دارد. پدرها هم که در نهایت مثل یک پوستر ثابت و بدون تغییر از مردانگی روی دیوار ذهن دخترهایشان چسبیده اند. حتی مامان‌ها آنقدر از توی کله‌شان باخبر نمی‌شوند، چه برسد به یک نخود بچه‌ی سرگردان لالوی دست وپا. من تا روزی که ازدواج نکرده بودم خبر نداشتم سر و کله زدن با این پدیده‌ی بدیع چقدر می‌تواند سخت و چالشی باشد. مثل یک پازل هزار تکه، اولش روحت هم خبر ندارد که از کجا باید شروع کنی و اگر کدام قطعه را کجا بگذاری درست از آب در می‌آید!
مطمئنم کمابیش همه‌ی ما این احساسات را تجربه کرده‌ایم.
درِگوشی بگویم، اکثر مردها حتی خودشان هم نمی‌دانند توی کله‌ی بقیه هم‌جنس‌هاشان چه خبر است. 
این گنگی و گیجی همگانی از حرف نزدن می‌آید. از کلیشه‌هایی که فرهنگ و اجتماع برایمان تراشیده‌اند. از "مرد که گریه نمی‌کنه" ها و هزار جمله‌ی غلط دیگر که مردی و مردانگی را گره کور می‌زند به حرف نزدن، سخت بودن و ضعف نشان ندادن. وقتی برچسب مرد خورد روی پیشانی یک نفر، اگر هم دارد می‌میرد باید توی کله‌ی خودش جانش بالا بیاید. چه خزعبلاتی!
همه‌ی این‌ها را نوشتم که بگویم؛ اگر شما هم دوست دارید دزدکی از روزنه ای باریک توی سر بعضی از مردها را دید بزنید و بیشتر با دنیاشان آشنا شوید #پروژه_پدری برای شماست. این روایت‌های زیبا از #پدری و تمام بالا و پایین‌هایی که مردها پشت صورت‌های محکم و نفوذناپذیرشان قایم می‌کنند. بخوانیدش تا از لذت کشف دنیایی جدید و ناشناخته جانتان حال بیاید. 

        

          به خانم‌ها کمک میکنه با فضای ذهنی آقایان و دغدغه‌ها و نگرانی‌هایشان راجع‌به ورود فرزند به زندگی آشنا شوند.
        

          در این کتاب روایت‌های چند پدر از نگرانی‌ها، دغدغه‌ها، رابطه و افکارشان نسبت به فرزندانشان در قالب روایت‌هایی شخصی بیان شده است
هر روایت فضا و موضوع خاص خودش را دارد که کتاب را جذاب و متنوع کرده است
        

          مادرها راحت تر از مادری شان میگویند و مینویسند. زنان قصه گو تر هستند. خودگشوده تر هستند.««جونم برات بگه»» تر هستند. 
مردها اما سخت تر حرف میزنند و سخت تر مینویسند. 
پدران این نسل در کنار دغدغه ی تامین معاش خانواده، دغدغه رابطه دارند و همین شاید کارشان را سخت تر کند. 
        

          این کتاب شامل چند روایت از احساسات پدرانه است. گاهی روایات داستان گونه‌اند و گاهی نه. اگر به دنبال خواندن داستان هستید سراغ کتاب نروید. چون این کتاب از واقعیت‌های زندگی پدر و فرزندی سخن می‌گوید.
        

          مردها سخت از تجربه‌های مردانه حرف می‌زنند. دوست دارند درد را بیاندازند درون خودشان و با آن تنها باشند. اصلا دوست دارند کمتر تجربه‌های شخصی را بازگو کنند. حالا جمعی پیدا شده‌اند و تجربه‌های پدری خود را بازگو کرده‌اند. بله، در ایران خودمان؛ آن هم نه بصورت فانتزی و نه بصورت زمخت و سخت خوان. خیلی راحت... با این تعریف می‌توانید حدس بزنید که این کتاب چقدر می‌تواند جذاب باشد. تجربه سونوگرافی، حضور در مطب دکتر نازایی، تربیت کودک، انس با دختر و رفاقت با پسر و...
تصور قبلی‌ام این بود که در یک کتاب که نویسندگان متعددی حضور دارد، دبیر مجموعه چه نقش خاصی را ایفا می‌کند غیر از این که یک ویراستاری انشایی بکند و به چند نفر زنگ بزند که یادداشت بدهید و... اما بعد از خواندن پروژه پدری تصویر ذهنی‌ام عوض شد. فاطمه ستوده نشان داد که دبیر مجموعه چقدر نقش مهمی است. این که چطور روایت پیدا کنی و راوی را مجاب کنی بنویسد و با چه لحنی، روایت‌ها را چطور کنار هم بچینی که از لحظات مختلف مبتلابه یک پدر روایت داشته باشی و این که چطور اجازه ندهی ضربآهنگ روایت‌ها بیافتد و اتفاقا در روایت آخر به قله برسد و...
🥰 از شما سپاسگذارم خانم ستوده عزیز.
 نشر اطراف و مدیر خیلی خیلی محترم آن خانم نفیسه مرشدزاده دارند یک تعریف جدید از یک بنگاه نشر به ما ارائه می‌کنند. منتظر نیستند یک نویسنده بیاید سراغشان که "کتابی دارم، آن را چاپ می‌کنید؟"، روی خط روایت، کتاب خوب پیدا می‌کنند برای ترجمه و مجموعه روایت‌ها را در بهترین شکل تبدیل به کتاب می‌کنند. چقدر احتیاج داریم به این سلیقه...
        

          باز هم اطراف نذاشت دست خالی برم از محضر آثارش و با خیال جمع بیشتری دیگه میخرم کتاب هاش رو.  حتی گاهی علی رغم اختلاف سلیقه در محتوا ولی خالی خالی رهات نمی کنه.
برای کاری این کتاب رو شروع کردم و فک نمی کردم بتونم ارتباط بگیرم ولی ارتباط گرفتم و برام جالب بود.  انگار یکی یه دیوار شیشه ای که حسابی هم با شیشه پاک کن تمیز شده بود رو شکست.  میگم دیوار شیشه ای چون فک نمی کنی دیواری هست خیلی اوقات . فک می کنی می فهمی بلدی. هی هم کله ات می خوره به اون شیشه ولی متوجه نمیشی. روایت های این کتاب، نه چکشی که ریز ریز ترک درست کرد و شکست دیوار رو تا پا بذاریم به دریچه نگاه یک مرد یک پدر در موضوعاتی اغلب روزمره و بعضاً غیر روزمره. خوبه هر زن و حتی غیر مادری بخوندش. 
نمیگم همه روایت های کتاب قوی بود. ولی در کلیت خوب بود و بعضی روایت ها جور بقیه رو خوب کشیده بودن و همدیگرو جمع کرده بودن و یک کل با کیفیت و ویترین آبرومند ساخته بودن. که خب خوبی جمع نگاری و جمع نشینی هم همینه.
خداقوت به مقام پدر بودن