یعنی پدری انقدر کسل کننده ست؟!!!
توقع روایت های بهتری داشتم
نسبت به کتاب هفته چهل و چند خیلی ضعیف تر بود
        

          یک هدیه خوب برای تازه پدرها
میلیاردها میلیارد آدم در طول تاریخ تجربه پدر شدن را داشته‌اند. تجربه‌ای به ظاهر تکراری. اما قطعاً برای هرکدام از آنها تجربه‌ای منحصربه‌فرد بوده. این نکته بدیهی است که حتی تجربه فرزند اول هم با بقیه فرزندان متفاوت است. یک فرزند که با حضورش خانواده را غافلگیر کرده یا یک فرزند ناخواسته. حتی دختردار شدن و پسردار شدن هم حس و حال متفاوتی دارد. این کتاب روایت تعدادی از این پدرهاست. پدرهایی که اکثراً برای اولین بار فرزنددار شدن را تجربه کرده‌اند.
تجربه‌هایی که هیچ‌کدام شبیه دیگری نیست.
گاهی همراه با ترس است، گاه اشتیاق و گاه...
این کتاب را به عنوان هدیه به چند نفر که تازه پدر شده بودند یا در آستانه‌ی پدر شدن بودند  دادم.
برای مقابله با ترس‌ها یا آماده شدن برای چالش‌ها... و درک شیرینی‌های پدر شدن.
اما خواندنش برای خانم‌ها هم خالی از لطف نیست و شاید حتی جذاب‌تر باشد. آشنایی با یک دنیای مردانه.
گویا راویان این کتاب همه دست به قلم هستند  و همین دست به قلم بودن باعث شده روایت‌ها شکل داستانی بگیرند. 
داستان‌گونگی وقایع به جذابیت روایت‌ها کمک کرده.

        

          مردها کمتر حرف میزنند، حقیقتی که در جای جای کتاب به آن اعتراف شده. پس ما کمتر درباره آنها میدانیم. 
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که روایت یک مرد از بارداری زنش چگونه است. و آیا بارداری فقط امری زنانه است یا مردان هم باردار می شوند؟
ما کمتر و یا اصلا نمی دانیم که وقتی قرار است نسلی از تو جوانه نزند و تو یک مرد هستی چه بر تو میگذرد.
و برای همین ندانستن ها باید این کتاب را بخوانیم.
        

          من به نیت آشنا شدن با دنیای مردانه خواندم و به نظرم بسیار جالب بود.  بعضی روایت ها اشکم را درآورد و برخی مرا شگفت زده کرد. خواندن این کتاب را به خانم ها و آقایان توصیه می کنم.
        

          آخ یادداشت احسان عمادی... و ما ادراک یادداشت احسان عمادی...
        

          این کتاب هم به سرنوشت سایر کتاب های اطراف دچار شد... چهار پنج روایت انتهایی مانده بود که هدیه دادمش به برادرم. تا کی دوباره بخرم و تمامش کنم. 
تا اینجا روایت اولی را پسندیدم و ما یک بچه داشتیم. 
+همچنان در حال تحسین روایت پریود شدن در سفر زیارتی بودم که دیدم در مورد تجربه آزمایش اسپرم نوشته اند. چقدر جسور و شجاع
+آیا خواندن از پدر شدن دهه هفتادی ها برای یک دهه شصتی مجرد مشتاق مادر شدن سخت است؟ خیلی... لعنت بر باعث و بانی این حسرت ها
        

          از لحاظ تکنیکی، چند تا از روایت‌هاش بنظرم از بقیه خیلی بهتر بودند و بعضی‌ها هم خیلی متوسط. 
ولی از لحاظ محتوایی، چقدر دیدن طرف دیگه هر قضیه‌ای جذابه! شنیدن دغدغه مردها در پدر شدن خیلی جالبه. خوشم اومد. اگر پدرید یا تازه‌پدری اطرافتون دارید، گزینه خوبیه.
        

          «آدم‌های زیادی درباره مادری و روش‌های بچه‌داری با زن‌ها حرف می‌زنند اما کسی درباره پدرشدن  چیزی به مردها نمی‌گوید»
این جمله از کتاب خلاصه انگیزه‌ام برای خواندنش بود. شناخت جهان ناشناخته پدری. 
انتظار روایت‌های عجیب و غریب نداشته باشید. بنشینید با خیال راحت پانزده تجربه بشنوید از پدران امروز. صادقانه، بدون ترحم‌انگیزی و قهرمان‌سازی (چیزی که در «هفته چهل و چند» توی ذوق می‌زد)
در مقایسه با «هفته چهل و چند» جسورانه‌تر است هرچند هنوز مصلحت‌اندیشی و خودسانسوری در روایت‌ها حس می‌شود. تجربه از دست دادن فرزند یا داشتن فرزند بیمار، به چندصدایی کتاب کمک کرده، چیزی که خلاء «هفته چهل و چند» بود.
روایت «بچه‌ی آدم» از مهدی حمیدی پارسا برایم متفاوت، دلچسب و تامل‌برانگیز بود و با روایت «ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم» اشک ریختم.
و چه عجیب که دنیای پدرانه را دوست‌تر داشتم از دنیای مادرانه.

        

          پدرها کجای مجلس نشستند؟ لطفا بخوانید.
        

          تابه‌حال هفت‌هشت نسخه‌اش را به‌ تازه‌باباها کادو داده‌ام و شنیده‌ام:  «لعنتی چقدر راس می‌گه! »
گمانم ارزشمندی این کتاب‌های تجربه‌نگاری همین است. اینکه یک لعنتی‌ای باشد دردها و رنج‌ها و چالش‌های یک تازه‌وارد را روایت کنند و به او بگویند:   «نترس! ما همه‌مون مثل همیم!» 
        

          همیشه در زمان بارداری، بزرگ شدن فرزند، شیردهی و...  برایمان از حس و حال مادر‌ها گفته اند. کمتر کسی بوده است که بگوید پدرشدن چه حسی دارد. مردها هنگام تولد فرزندشان یا زمان بارداری همسرشان چه احساساتی دارند. در این کتاب پدرانی جمع شده اند و پدر بودن را روایت کرده اند. درک دنیای مردانه برایم جالب بود. 
        

          خواندن این کتاب یک‌جورهایی توفیق اجباری شد. روزهای اولی که به محل کار جدید‌ رفته بودم چندان کاری نداشتم و دنبال کتابی بودم که حوصله‌ام کمتر سر برود. این کتاب جزو هدایای بسته‌ی نوزادی است که شرکت به کارکنان می‌دهد و در دسترس بودنش باعث شد شروعش کنم.
مشکلم با کتاب دوز بالای مذهبی بودنش است. بیشتر نویسنده‌ها مذهبی‌اند و نقش دین و مذهب در روایت‌ها زیادی پررنگ است. در روایت مجید فضائلی که نه تنها دوز مذهب پررنگ بود که کلا انگار روایت تشییع قاسم سلیمانی را می‌خواندی نه روایتی در مورد بچه. به جز‌ مذهبی بودن، به نظرم روایت‌ها قوی نبودند. یا زیادی درونی و حسی شده بودند که چندان قابل لمس نبود یا روایت ساده‌ی روزمره با بچه که جذاب نبود. 
در بین روایت‌ها این‌ها را دوست داشتم:
مصائب سکوت حسام اسلامی
بچه‌ی آدم مهدی حمیدی پارسا
ما با عماد دنیا را پیاده گز می‌کردیم یحیی شامخی
        

          مجموعه جستار هایی درمورد پدر بودن:)
نمیدونم چقدر اهل جستار خوندنید. من وقت هایی که از لحاظ کتابخونی، با حوصله ام و تند تند میتونم بخونم، جستار رو میذارم تو برنامه ام. اگر حوصله نداشته باشم نمیتونه اونقدر پیش بره ولی.
حالا که چند وقتیه حوصلش رو داشتم، این کتاب رو شروع کردم. خیلی چند تا از جستارهاش قشنگ بودن. مخصوصا آخری که اشک منو در آورد و به بزرگی روح زینب خانم و آقای یحیی شامخی پی بردم.
به نظرم هدیه خوبیه برای نو بابا ها. خصوصا اگر اهل کتاب خوندن باشن.
برای من هم تجربه رفتن توی دنیای پدرانه چندین بابای مختلف، جذاب و دلنشین بود. 
        

          از خیلی سال پیش، مردها یک سری معمای حل نشده‌ی متحرک بودند که دور و برم می‌پلکیدند. من برادر نداشتم که بدانم توی کله‌ی یک جنس مذکر با مال من چه فرقی دارد. پدرها هم که در نهایت مثل یک پوستر ثابت و بدون تغییر از مردانگی روی دیوار ذهن دخترهایشان چسبیده اند. حتی مامان‌ها آنقدر از توی کله‌شان باخبر نمی‌شوند، چه برسد به یک نخود بچه‌ی سرگردان لالوی دست وپا. من تا روزی که ازدواج نکرده بودم خبر نداشتم سر و کله زدن با این پدیده‌ی بدیع چقدر می‌تواند سخت و چالشی باشد. مثل یک پازل هزار تکه، اولش روحت هم خبر ندارد که از کجا باید شروع کنی و اگر کدام قطعه را کجا بگذاری درست از آب در می‌آید!
مطمئنم کمابیش همه‌ی ما این احساسات را تجربه کرده‌ایم.
درِگوشی بگویم، اکثر مردها حتی خودشان هم نمی‌دانند توی کله‌ی بقیه هم‌جنس‌هاشان چه خبر است. 
این گنگی و گیجی همگانی از حرف نزدن می‌آید. از کلیشه‌هایی که فرهنگ و اجتماع برایمان تراشیده‌اند. از "مرد که گریه نمی‌کنه" ها و هزار جمله‌ی غلط دیگر که مردی و مردانگی را گره کور می‌زند به حرف نزدن، سخت بودن و ضعف نشان ندادن. وقتی برچسب مرد خورد روی پیشانی یک نفر، اگر هم دارد می‌میرد باید توی کله‌ی خودش جانش بالا بیاید. چه خزعبلاتی!
همه‌ی این‌ها را نوشتم که بگویم؛ اگر شما هم دوست دارید دزدکی از روزنه ای باریک توی سر بعضی از مردها را دید بزنید و بیشتر با دنیاشان آشنا شوید #پروژه_پدری برای شماست. این روایت‌های زیبا از #پدری و تمام بالا و پایین‌هایی که مردها پشت صورت‌های محکم و نفوذناپذیرشان قایم می‌کنند. بخوانیدش تا از لذت کشف دنیایی جدید و ناشناخته جانتان حال بیاید. 

        

          به خانم‌ها کمک میکنه با فضای ذهنی آقایان و دغدغه‌ها و نگرانی‌هایشان راجع‌به ورود فرزند به زندگی آشنا شوند.
        

          از دریچه یک پدر به دنیای فرزند آوری و فرزند پروری نگاه کردن کار خیلی جالبی بود.
خواندنش مخصوصا برای مادرها تجربه جدید و نویی به حساب میاد
البته بعضی روایت هاشو نسپندیدم چون خیلی  یکنواخت و بیش از اندازه طولانی بود
        

          خواندن «پروژه پدری» را به همه توصیه می‌کنم.
به آقایان تا ببینند تنها آن‌ها نیستند که به برخی مشکلات می‌اندیشند و از آن رنج می‌برند. تا ببینند این حرف نزدن و خودخوری کردن مختص آن‌ها نیست.
تا ببینند افراد دیگری نیز دغدغه‌هایی مشترک از این جنس با آن‌ها دارند.

و به خانم‌ها از آن جهت که ببینند این وجود‌های سنگی بی‌روح، این موجودات ساکت و گوشه‌گیر، این انسان‌های همیشه در آرامش و بی‌خیالی، در درونشان چه می‌گذرد و چه آتش‌فشانی در آن‌ها غلیان می‌کند.

خواندن کتاب مرا یاد یک مثل انداخت.
می‌گویند مادرها چون مداد در طول رشد فرزندانشان با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند و قدشان کوتاه و کوتاه تر می‌شود. اثر رنج به خوبی در چهره‌شان هویداست. داد می‌زنند، گریه می‌کنند با خواهرها و فامیل و دوستانشان در مورد مشکلاتشان سخن می‌گویند.
اما پدرها مثل خودکاری هستند که بدنه‌اش مات است. همواره می‌نویسند و دم بر نمی‌آورند، ولی به یکباره بدون آن‌که متوجه شوید کی و چگونه جوهرشان تمام شده از نوشتن باز می‌ایستند.

آری، مردها هم دل دارند، ولو دردشان را به کسی نگویند، ولو گریه نکنند، ولو از سختی‌ها گله و شکایت نکنند.
        

          در این کتاب روایت‌های چند پدر از نگرانی‌ها، دغدغه‌ها، رابطه و افکارشان نسبت به فرزندانشان در قالب روایت‌هایی شخصی بیان شده است
هر روایت فضا و موضوع خاص خودش را دارد که کتاب را جذاب و متنوع کرده است
        

          مادرها راحت تر از مادری شان میگویند و مینویسند. زنان قصه گو تر هستند. خودگشوده تر هستند.««جونم برات بگه»» تر هستند. 
مردها اما سخت تر حرف میزنند و سخت تر مینویسند. 
پدران این نسل در کنار دغدغه ی تامین معاش خانواده، دغدغه رابطه دارند و همین شاید کارشان را سخت تر کند. 
        

          گزینه‌های زیادی روی میز داشتم؛ اشک ریختم، ذوق کردم، هیجان زده شدم و حتی خندیدم...
کتاب جالبی بود. لحظات نفس‌گیر را با پدران تجربه کردم. پدرم را درک کردم و علاقه‌ام به او چندان شد. شخصیت عاطفی مردان و پدران را برایم قابل تصور کرد. پدر هم دغدغه‌های خودش را برای فرزند دارد، اما افشا نمیکند و ناشناخته باقی می‌ماند.