بریده‌های کتاب پریسا نصیری

من با خانواده‌های شهدا زیاد نشست و برخاست کرده‌ام و می‌کنم و از شرایط روحی آنان آگاهم. گاهی فقدان یک عزیز مصیبتی است که اگر مرگ او شهادت نبود، تا ابد قابل تسلّی نبود؛ اما خدای متعال در شهادت سرّی قرار داده که هم زخم است و هم مرهم. و یک حالت تسلّی و روشنایی به بازماندگان می‌دهد. (از سخنان رهبری در دیدار با خانواده‌ی شهید آوینی)

تصور نکنید که من با زندگی به سبک و سیاق متظاهران به روشنفکری ناآشنا هستم؛ خیر، من از یک راه طی شده با شما حرف می‌زنم. من هم سالهای سال در یکی از دانشکده‌های هنری درس خوانده‌ام، به شب‌های شعر و گالری‌های نقاشی رفته‌ام، موسیقی کلاسیک گوش داده‌ام، ساعتها از وقتم را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی که نمی‌دانسته‌ام گذرانده‌ام. من هم سالها با جلوه‌فروشی و تظاهر به داناییِ بسیار زیسته‌ام. ریش پروفسوری و سبیل نیچه‌ای گذاشته‌ام و کتاب «انسان تک‌ساحتی» هربرت مارکوز را بی‌آنکه آن زمان خوانده باشمش طوری دست گرفته‌ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند: «عجب! فلانی چه کتابهایی می‌خواند؛ معلوم است که خیلی می‌فهمد...» اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده است که ناچار شده‌ام رودربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که «تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی‌شود و حتی بالاتر از این، دانایی نیز با «تحصیل فلسفه» حاصل نمی‌آید. باید در جستجوی حقیقت بود و این متاعی است که هرکس به راستی طالبش باشد آن را خواهد یافت، و در نزد خویش نیز خواهد یافت...

رسانه‌های گروهی و یا به عبارت بهتر تکنولوژی ارتباطات، مردمان را با توهمی از اختیار مطلق فریفته‌اند و آراء آنها را مستبدانه اما پنهانی، در صورتی از یک اتحاد ظاهری استحاله بخشیده‌اند. آزادی نفس امّاره، جایی برای تأمل و توجه در این معنا که این آزادی به چه بهایی به دست آمده است باقی نمی‌گذارد و افراد انسانی در غفلت کامل از حقیقت وجود خود، هرگز این فرصت را نمی‌یابند که بر اسارت ارواح خویش علم پیدا کنند...

جوان‌تَر که بود، زیاد می‌شد که شب تا صبح را به نقاشی کردن و نوشتن و خواندن بگذراند، اما حالا دو روزی است که اعلامیه‌ها و سخنرانی‌ها و نوارهایی که فرهاد به او داده، حسابی درگیرش کرده‌اند... گیرش انداخته‌اند! با این ادعاهای هنری و روشن‌فکری که برای خودش داشت، هیچ وقت فکر نمی‌کرد که حرف‌های ساده‌ی یک پیرمردِ روحانی، بتواند اینطور او را به هم بریزد؛ او را، افکارش را، نگاهش را، گذشته‌اش را و زندگی‌اش را...

«عزیز دل من، اصل زندگی من و تو چیه؟ اینکه خودمون رو درگیر این چیزها کنیم؟ ما همه ش یه وقت کوتاه داریم توی این دنیا. اون وقت حیف نیست خودمون رو مشغول این بازی ها کنیم؟ ول کن این حرف ها رو. می دونم که گاهی کاملاً حق با توئه. می دونم که سخته بعضی جاهاش! ولی وقتی نمی شه یه چیزهایی رو تغییر داد، چرا اوقات خودمون رو تلخ کنیم؟ نیت قربت کن برای اون لحظه های سختی که نمی شه تغییرش داد! هم تحملش آسون می شه...

خوب می دانستند از صبح آزادند هرچقدر می خواهند بازی کنند و ریخت وپاش. اما قبل از آمدن بابا باید همه چیز مرتب می شد. بابا آن آدم مهمی بود که مثل یک مهمان وارد خانه می شد. و باید با خانۀ مرتب به استقبالش می رفتیم. بعد که می آمد و می نشست، دوباره بچه ها آزاد بودند. همان چند دقیقۀ طلایی آمدنش به خانه را خوب برگزار می کردیم. این یکی از آن قانون ها و رسم های مهم خانۀ ما بود. یک رسم مهم بین من و بچه ها

✧‌ ﴿ یکی از تفاوت‌های نسخه‌های دینی‌ با نسخه‌های دنیایی، برای درمان درد‌های‌ انسان، این است که اگر شما مثلا آثار‌ آنتی‌بیوتیک و آثاری را که مصرف آن در‌ بدنِ شما دارد، ندانید، صِرف مصرف‌ آنتی‌بیوتیک اثر خود را می‌‌گذارد و کار خودش را انجام می‌دهد. نیازی به سواد و آگاهی شما ندارد. اگر دارو را بخورید، چه متخصص باشید، چه عامی باشید، دارو کارکرد یکسانی خواهد داشت. اما نسخه‌های دینی این جور نیستند. این نسخه‌ها را هر چه بیشتر بفهمیم، و داروهایش را هرچه بیشتر بشناسیم، بیشتر اثر خواهد داشت.﴾ ‌ برشی از کتاب #چگونه_دستورات_دینی_ما_را_تربیت_می‌کنند؟ ‌ #استاد_پناهیان ‌ ‌ ✧‌ ‌

ستایش قدرت از سوی نادارانِ ناتوان، ریشه در باورِ ضعف ابدی خویش دارد.

نوسان عقربه‌های قطب‌نما نشان اختیارشان نیست‌. کمی که صبر کنی آرام می‌گیرند.

اصول اسلامی شبیه لباس امیرالمؤمنین نیست که اگر امیرالمؤمنین لُنگ می‌بست یا پیراهن می‌پوشید، امروز لازم باشد ما هم همان کار را بکنیم؛ اصول اسلامی عبارت است از عدالت، از توحید، از انصاف با مردم، از ارج نهادن به حقوق مردم، از رسیدگی به حال ضعفا، از ایستادگی در مقابل جبهه‌های ضداسلام و دین، از پافشاری بر مبانی حق و اسلام و دفاع از حق و حقیقت. اینها اصول اسلامی است. در همهٔ زمان‌ها هم قابل پیاده شدن است.

یادت بماند: ابن‌السبیل آنی نیست که در راه مانده باشد! گاهی کسی است که راه را نمی‌داند!

کوفه، سرزمین انکار بود. چشم راست، آنچه را می‌دید حتی نزد چشم چپ انکار می‌کرد!

دعایت می‌کنم هنگامی که همگان اسیرند، تو حُر باشی!

امام آن پاکیزه از گناهان است و آن به دور از عیب‌ها و برخوردار از علم مخصوص و معروف به صبر و مایه‌ی نظام دین و عزت مسلمانان و مایه‌ی خشم منافقان و نابودی کافران!