بریده‌های کتاب بهار

می دونم چه حسی داره وقتی یه دروغ رو انقدر به خودت می گی که به واقعیت تبدیل می شه.

طبق تعریف من، دوستی بر دو پایه استوار است. احترام و اعتماد. هر دوی این عناصر باید وجود داشته باشند و دو طرفه هم باشند. می توانی برای کسی احترام قائل باشی، اما اگر به او اعتماد نداشته باشی، دوستی ات با او از بین خواهد رفت

او دریافته بود که عشق، آن لحظه ای است که قلب آدم در آستانه ی انفجار قرار می گیرد.

زندگی کردن نادرترین اتفاق جهان هستی است . بیشتر مردم فقط وجود دارند . همین ...

فکر کنم هر چیزی زیر ستاره ها بهتر باشد. اگر پس از مرگ، زندگی دیگری نصیبمان شود، تو را آن جا خواهم دید دوست قدیمی.

تو در قلب منی، جست. نمی دانم لیاقتش را داری یا نه. حتی نمی توانم بفهمم تو یک قهرمانی یا یک شرور، اما هیچ یک اهمیتی ندارد. در هر صورت قلب من از آن توست

برای هزار سال خاکستر در هوا بود و هیچ گلی نمی رویید. برای هزار سال اسکاها با رنجش در بردگی بودند و در ترس زندگی می کردند. برای هزار سال لرد فرمانروا، با قدرت مطلق و همه ترسی تمام حکمرانی می کرد و شکست ناپذیر بود. سپس، وقتی امید برای زمان زیادی که دیگر کسی چیزی از آن به خاطر نداشت، از بین رفته بود، نیمه اسکایی به شدت زخمی و دلشکسته در اعماق جهنمی ترین زندان لرد فرمانروا پیدا شد. کلسییر نسیان کرد و در خودش قدرت های یک مه زاد را یافت. او که دزدی قابل و رهبری ذاتی بود، استعدادهایش را به کار بست تا با بزهکاری های شیرین خود لرد فرمانروا را هدف قرار دهد. کلسییر قابل اعتمادترین، باهوش ترین و برگزیده ترین الومنسرهای دنیا را گرد هم آورد، که هر کدام یکی از چند نیروی او را داشتند و همه شان چالشی با خطر بالا به حساب می آمدند. این موقع بود که او رویای نهایی اش را آشکار کرد، نه تنها می خواست بزرگ ترین دزدی تاریخ را انجام دهد بلکه می خواست ارباب جاودانه اش را سرنگون کند.

نشانه انسان بزرگ این است که او می داند چه زمانی چیزهای مهم را کنار بگذارد تا چیزهای حیاتی را محقق کند.

زندگی کردن یعنی تجربه نگرانی ها و تردیدها. اگر آن ها را درون خودت نگه داری، قطعا تو را نابود خواهند کرد.

از خیابان می گذرم اما اینبار دستی نیست که مرا نگه دارد

تنها چیزی که میتونیم بدونیم اینه که هیچ چیز نمیدونیم و این اوج خرد انسانیه

پدر پرسید : دنبال چه میگردی ؟ گفت : دنبال خودم... از آدمی که دنبال خودش می گردد و دیوانگی را پیدا می‌کند بیش از این هم انتظار نمی رفت .

اگر از تاریکی بترسی هرگز معجزه نور را نخواهی دید

انسان وقتی کاری را انجام می‌دهد که بنا به تصوراتش ، هرگز توان انجام دادنش را نداشته چقدر احساس سبکی می‌کند .

تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم

می‌دانی چی فکر می‌کنم؟ به نظرم خاطره‌ها شاید سوختی باشد که مردم برای زنده ماندن می‌سوزانند. تا آنجا که به حفظ زندگی مربوط می‌شود، ابداً مهم نیست که این خاطرات به درد بخور باشند یا نه. فقط سوخت‌اند. آگهی‌هایی که روزنامه‌ها را پر می‌کنند، کتاب‌های فلسفه، تصاویر زشت مجله‌ها، یک بسته اسکناس ده هزار ینی، وقتی خوراک آتش بشوند، همه‌شان فقط کاغذند. آتش که می‌سوزاند، فکر نمی‌کند، آه، این کانت است، یا آه، این نسخۀ عصر یومیوری است، یا چه زن قشنگی! برای آتش اینها چیزی جز تکه کاغذ نیست. همه‌شان یکیست. خاطرات مهم، خاطرات غیرمهم، خاطرات کاملاً بدرد نخور: فرقی نمی‌کند ــ همه‌شان فقط سوخت‌اند.

آدم را برای شکست نساخته‌اند. آدم ممکنه از بین بره، ولی شکست نمی‌خوره.

کوزت بالا می‌رفت، پایین می‌آمد، می‌شست، پاک می‌کرد، چنگ می‌زد، می‌روفت، می‌دوید، جان می‌کند، نفس‌نفس می‌زد، چیزهای سنگین را جابه‌جا می‌کرد، و با آنکه بسیار ضعیف بود، کارهای بزرگ و دشوار انجام می‌داد. نسبت به او هیچ رحم در کار نبود؛ خانمی بیدادگر و آقایی زهرآگین داشت. شیرکخانه تناردیه به منزله دامی بود که کوزت در آن افتاده بود و می‌لرزید. حد اعلای فشار به وسیله این خدمتگزاری مخوف صورت حقیقت به خود گرفته بود. طفلک چیزی بود مثل مگس در خدمت عنکبوت‌ها.

گاهی اوقات، درون کسی را که دروغ می‌گوید، واضح‌تر می‌بینیم تا درون کسی را که راست می‌گوید. حقیقت، همچون نوری است که چشم را کور می‌کند. برعکس دروغ، شفق زیبایی است که به هر چیزی جلوه می‌بخشد.

سلام. امیدوارم کسی صدایم را بشنود. این پیام را با سیگنال رادیویی می‌فرستم – منسوخ و قدیمی است، می‌دانم. اما شاید یکی از معدود روش‌های برقراری ارتباط باشد که سیتی هنوز آن را ردیابی نمی‌کند و زیرنظر نگرفته – فریادی درمانده برای کمک. اوضاع در یونیورس‌سیتی آن چیزی نیست که به نظر می‌رسد. نمی‌توانم بهتان بگویم کی هستم. لطفا مرا… لطفا مرا رادیو صدا کنید. رادیو سکوت. هر چه باشد من تنها صدای برخاسته از رادیو هستم. شاید هم اصلا کسی به حرفم گوش نمی‌کند. خودم هم نمی‌دانم – آیا کسی به صدایم گوش می‌دهد؟ آیا اصلا صدایی از گلویم بیرون می‌آید؟