بریده‌های کتاب ریحانه

اگر کسی از مقام معنوی امام حسین (ع) شناختی نداشته باشد، عاشورا را جنگی می‌بیند مانند دیگر جنگ‌ها. عظمت عاشورا، عظمت معرفتی و نیز معرفت امام حسین (ع) است.

بعد ار شهادت سه برادرم عبدالرضا، حسن و حسین بود که مادرم گفت: قبل از به دنیا اومدن بچه هام، زمانی که باردار بودم توی مراسم ام داوود نذر امام حسینشان کردم. بعد از شهادت حسین می‌گفت الان دیگر خیالم راحت شد. وقتی رضا شهید شد، مجرد بود و این بچه هنوز خیلی قابل نداشت. وقتی حسن شهید شد، باز هم دلم آرام نگرفت. گفتم هنوز بدهکارم. او هم مجرد بود. حالا که حسین شهید شده، یک ذره دلم آرام گرفته. یعنی خدا نذرم را قبول کرده است.

من سال هاست همیشه از تو دور تر شده ام، همیشه و در هر مواجهه یک پرده‌ی تازه‌تر دریده نشده را دریده ام. من سال هاست که ناامیدم، از خودم از جهان از بادهای موافق، از خورشیدهای همیشه و حتی از تو. بله از تو! و اما تو کوتاه آمدی. انگار مامان را بهانه کرده بودی که راهی ام کند. صدایم زدی. خواندی ام. کشاندی ام به اینجا که فکرش را هم نمی کردم. عزیزم، عزیزم! من فرار کردم و تو تعقیب کردی. حالا انگار که اهلی شده باشم، انگار که جلد شده باشم، سر بغض نشسته ام در دروازه شهر کربلا و غم دارم که چطور برگردم؟