بریده‌های کتاب فاٰطمه‌زهرا

موقعِ عقد توی محضر حاج‌آقا برای بار سوم پرسید:« عروس خانم، وکیلم؟ » من هم جواب دادم:« با اجازه‌ی امام زمان، با اجازه از رهبر عزیزم، با اجازۀ بزرگ‌ترهایی که اینجا هستن؛ بله. » تا چند وقت همین شده بود سوژۀ خندۀ برادرها و خود مصطفی، می‌گفتند:« با اجازه از امام، دو فرزندش، جمیع شهدا، رفتگان.. .» 😂 🤣

می‌گفت:« خدا برکت زندگی رو‌ توی دو چیز قرار داده. نون حلالِ روز و نافله‌ی شب.»

الان قرن پانزدهم است و کسی کتاب نمی‌خواند، اما همگان کتاب می‌نویسند. کسی شعر نمی‌خواند اما همگان خیال می‌کنند شاعرند.

دلبسته افلاکم و پابستهٔ خاک فواره‌ای بین زمین و آسمانم آن روز اگر خود بال خود را می‌شکستم اکنون نمی‌گفتم بمانم یا نمانم؟!

شیوهٔ رفتار انسان در خانواده، اصلی‌ترین معیارها برای سنجش رشد یا سقوط انسان است.

آدم‌ها وقتی غمی دارند؛ دوست دارند زیر سایه‌ی اندوهی بزر‌‌گ‌تر اشک بریزند تا بی‌تابی‌هایشان کودکانه به نظر نیاید. خسرو هم در سایه‌ی پرده‌های کربلایی قهوه‌خانه، بر غم‌های خودش پنهانی اشک می‌ریخت.

راست گفته‌اند که «قامت معشوق به وقتِ وداع خوش‌تر می‌نماید...»

من بویِ لوبیاپلوی آشپزخانه مادر و عطر درخت بهارنارنج حیاط پدری را با همه‌ی رؤیاهای ونیز تاخت نمی‌زنم.

زن، هم باید مادرِ خوب و همسر خوبی باشد، هم در فعالیت اجتماعی شرکت کند. فاطمه زهرا 'سلام‌الله‌علیها مظهر چنین جمعی است؛ جمعِ بین شئون مختلف.

بابا می‌گفت همهٔ آدم‌ها یک جایی با وجدانِ خودشان تنها می‌شوند؛ به شرطی که زیر خروارها خاک دفنش نکرده باشند.

علامه حسینی طهرانی: " سیر و سلوک رعایت ظرائف و دقایق است نه فقط ذکر گفتن و عبادت کردن."

" خدایا تو خودت موسی را از نیل عبور دادی، ما را هم عبور بده. " پ.ن: چه عبارت قشنگی حاج قاسم گفتن، به جانم نشست..

زیر لب گفتم: هر خونی لایقِ شهادت نیست؛ ولی اگه تو لایق شدی، مبارکت باشه مادر! من برات دعا می‌کنم.

جرج آهی کشید و گفت: دعا کن حالا که با علی پیر شده‌ام، با علی نیز بمیرم.

سطل آب را که برداشته است، روی زمین می‌گذارد و به سپر و رادیاتورِ موتر نگاه می‌کند. جلو می‌روم، ازش می‌پرسم که چرا یک‌هو خشکش زد. با دست رویِ سپر را نشان‌م می‌دهد. آرام می‌گوید: سیر کن! دارند از جانورهایی که چسب شده‌اند این‌جا، می‌خورند... زنبورها را می‌گویم... خدا را خوش نمی‌آید، آب بریزم به سفره‌شان... عجب شاگردی دارد قهوه‌چی... اگر قرار بود تذکره‌الاولیا بنویسم، حتماً این حکایت را می‌آوردم...

مهم درس‌هایی است که قرار است در مسیر یاد بگیری. این یاد گرفتن ذهنی نیست. وقتی گم می‌شوی، وفتی عصبی می‌شوی، وفتی ذوق می‌کنی، این‌ها چیزهایی است که تو با تمامِ وجود و احساست حسشان می‌کنی. این تو را رشد می‌دهد، نه چیزهایی که ذهنی یاد گرفته‌ای.

روایت هست: "زیان‌کار کسی است که ساعت‌ها از عمر خود استفاده نمی‌کند." می‌نشیند و با دیگران حرف‌های متفرقه و بیهوده می‌زند و همین‌طوری ضرر می‌کند. حاج میرزا علی محدث‌زاده در مدرسۀ ما منبر می‌رفت؛ در منبر به بحث اتلاف و زیانِ عمر و وقت گفت: یکی از اروپایی‌ها کتابی نوشته به نام "یک دقیقه قبل از غذا" و گفته: وقتی می‌خواستم این کتاب را بنویسم، دیدم که در طول شبانه‌روز وقت ندارم؛ اما وقتی برای غذا می‌نشینم تا زمانی که غذا حاضر شود یک دقیقه وقت دارم؛ لذا این کتاب را در همان یک دقیقه‌ها نوشتم. این‌طور باید از عمر استفاده کرد تا از عمرمان حاصلی داشته باشیم.