بریده‌های کتاب دروازه مردگان؛ قبرستان عمودی

وگرنه همه‌ی اهل عالم از فقیر و غنی روزی از روزهای خدا پا به این دنیا می‌گذارند و روزی دیگر از آن پا برمی‌دارند. اما آنچه هرکس را از دیگری جدا می‌کند کیفیت گذراندن فاصله‌ی میان این دو روز است، نه زمان آمدن و رفتن‌.

همه اهل عالم از فقیر و غنی روزی از روزهای خدا پا به این دنیا می‌گذارند و روزی دیگر از آن پا برمی‌دارند. اما آنچه هر کس را از دیگری جدا می‌کند کیفیت گذراندن فاصله میان این دو روز است، نه زمانه آمدن و رفتن.

یه عزیز وقتی می میره ، رفتنش هرطور که فکر کنی ناگهانیه. حتی اگه خیلی پیر یا مریض باشه.

جهل فقر می‌آره و فقر جهل؛

دستپاچه گفتم:《بابا به خدا من همچین منظوری نداشتم.》 اما بابا حرفم را نمی‌شنید و همچنان داد می‌کشید:《من اگه رفتم سراغ کار بازاری به خاطر خودم نبود.خواستم چرخ این خونه بچرخه، وگرنه منم مثل هر هنرمند دیگه‌ای واسه خودم حرف دارم. پس این‌قدر تحقیرم نکن...》 من در حالی که بغض کرده بودم گفتم:《من هیچ‌وقت نخواستم شما رو تحقیر کنم.》 بابا با تمام وجودش داد کشید:《ولی تحقیر کردی...》

گفتم از وقتی که او رفته خانه‌ی ما سرد و بی‌روح شده. گفتم که حسرت خداحافظی و حسرت یک‌ بار دیدن او قبل از مرگ برای همیشه به دلم مانده. و گریه کردم. گریم کردم و با مامان حرف زدم.

به مامان گفتم دلم برایش تنگ شده، گفتم آرزو دارم فقط یک بار دیگر ببینمش‌.

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره یه بخشی از وجود اون آدم رو هم با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت و آمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس.

یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هر طور که فکر کنی ناگهانیه، حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باورنکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره.

شاید بزرگترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی که از اول روزگارت همین بوده، نعمت بزرگی است.

بگذریم که اکنون آنچه خواست من است نه بیان سال و ماه و روز تولد خود که شرح چگونه گذشتن عمر پررنج و مرارتم پس از پا گذاشتن به این جهان فانی است. وگرنه همه‌ی اهل عالم از فقیر و غنی روزی‌ از روزهای خدا پا به این دنیا می‌گذارند و روزی دیگر از آن پا برمی‌دارند. اما آنچه هر کس را از دیگری جدا می‌کند کیفیت گذراندن فاصله‌ی میان این دو روز است، نه زمان آمدن و رفتن.

جهل فقر می‌آره و فقر جهل، برای نجات مردم از این همه بدبختی باید جهل رو از بین برد.

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره، یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت‌وآمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هرطور که فکر کنی ناگهانیه؛ حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باورنکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره.

"اين اعتقاد نادرستي است كه با شكافتن سينه آدمي و دست يافتن به آنچه كه زير پوست و گوشت او نهان شده ما از تمامي رازهاي او آگاه خواهيم شد. با اين روش ما تنها آگاهي اندكي درباره بخشي از وجود انسان كسب ميكنيم و همچنان چيزهاي زياد ديگري هست كه نمي دانيم"

شاید بزرگ‌ترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی از اول روزگارت همین بوده.

همهء اهل عالم از فقیر و غنی،روزی از روز های خدا پا به این دنیا میگذارند و روزی دیگر از آن پا برمیدارند.اما آنچه هر کس را از دیگری جدا میکند کیفیت گذراندن فاصلهء میان این دو روز است،نه زمان آمدن و رفتن.

وسایل شخصی‌اش را که می‌دیدم نمیتوانستم باور کنم که مامان دیگر نیست.کم کم در نگاه من مرگ مامان تبدیل به اتفاق غیرعادلانه‌ای که شد نباید رخ می‌داد

خیلی چیزها هست که نمی‌دانیم. چیزهای زیادی که انگار پشت دیوار بلندی پنهان شده‌اند و یک نفر مثل "شکور" می‌تواند به ما بگوید. خیلی چیزها هست که پیش روی ما یا پشت سر ما اتفاق می‌افتد و سایه‌اش در جایی دیگر دیده می‌شود.

و دیگران را چه حاجت که بدانند چنین کسی کی پا به تاریکخانه ی این دنیا نهاده است !