بریده‌های کتاب بندها

مثال پله‌ها را می‌زنی. می‌گویی وقتی از پله‌ها بالا می‌رویم یک پا را می‌گذاریم، بعد پای دیگر را، درست همان‌جور که از بچگی یادمان داده‌اند. ‌می‌گویی ولی لذت آن قدم‌های اول دیگر از بین رفته. می‌گویی همان‌طور که بزرگ می‌شدیم، الگویمان شد قدم‌های پدر و مادرانمان؛ خواهر و برادرهای بزرگترمان؛ آدم‌هایی که به‌شان وابسته بودیم. حالا پاهای ما براساس عادت‌های اکتسابی حرکت می‌کنند. و آن دلهره و هیجان و شادمانی از برداشتن هر قدم، آن تجربۀ ناب اولیه از میان رفته.

با بی قراری معمولت خواستی به من بفهمانی که ما زمانی خوشحال بودیم؛ ولی خوشحالی ما به عادت های روزانه ای انجامید که از یه طرف کاری کردروزها، ماه ها و سال هابدون دست انداز بگذرند؛ و از طرف دیگر هر دوی ما و بچه ها را خفه کرد..

دوست داری بدانی من چه فکری می‌کنم؟ من فکر می‌کنم تو هنوز نفهمیده‌ای با من چه کار کرده‌ای. مثل این است که دست بکنی ته حلقم و آن قدر بکشی، بکشی، بکشی تا قلبم از جا در بیاید. یعنی متوجه نیستی؟

دوست داری بدانی من چی فکر می کنم؟من فکر می کنم تو هنوز نفهمیده ای با من چکار کرده ای؟ مثل این است که دست بکنی ته حلقم و ان قدر بکشی تا قلبم از جا دربیاید.

مثال پله ها را میزنی. می‌گویی وقتی از پله ها بالا می‌رویم یک پا را می‌گذاریم، بعد ‌پای دیگر را، درست همان‌جور که از بچگی یادمان داده‌اند. می‌گویی ولی لذت قدم‌های اول دیگر از بین رفته‌. می‌گویی همان‌طور که بزرگ می‌شدیم، الگوی‌مان شد قدم‌های پدران و مادران‌مان، خواهر و برادرهای بزرگترمان؛ آدم‌هایی که به‌شان وابسته بودیم. حالا پاهای ما براساس عادت‌های اکتسابی حرکت می‌کنند. و آن دلهره و هیجان و شادمانی از برداشتن هر قدم، آن تجربه‌ی ناب اولیه، از میان رفته. با این باور از پله بالا می‌رویم که خودمان حرکت پاهایمان را بلدیم، ولی قصیه از این قرار نیست؛ جماعت کوچکی بوده‌اند که ما را شکل داده‌اند، همراه ما قدم به قدم بالا آمده‌اند، و ثبات قدم‌هایمان صرفاً نتیجه‌ی دنباله‌روی از بقیه است.

هر بار حس می‌کردم دارد بخشی از وجودش را _ همان بخش‌هایی را که پیش‌تر ها جذبم کرده بود_ از دست می‌دهد. بی سابقه بود. حالا داشت خودش را به خاطر من از بین می‌برد. با این حال، من این خودویرانگریِ او را مجوزی می‌دیدم برای این که باز هم از او بیش‌تر فاصله بگیرم.

حالا همه چیز آن جا بود: همهٔ جست و جو ها و کشف ها و آن چیزهای فراوانی که شاهدی بود بر اینکه زندگی کم و بیش درازم را چگونه سپری کرده بودم. آیا من آن چیز ها بودم؟ نوشته ها و علامت های توی کتاب هایی که خوانده بودم؟ برگ هایی آکنده از یادداشت های کوتاهِ در حاشیه یا جملات نغز؟...

آن‌قدر از من منزجر بودی که هول‌هولکی پا گذاشتی به فرار، دریغ از یک کلمه، یک نگاه، یک اشاره‌. و این طوری نابودم کردی. خودکشی، عزیز من، سندی بود بر همین نابودی. تو من را قبلش کشته بودی، نه به عنوان زنت، بلکه به عنوان آدمی که در زنده‌ترین و ناب‌ترین لحظه‌های زندگی‌اش به سر می‌برد...

جوون بودم، حس می‌کردم جذبت شدم، نمی‌دونستم جذب شدن چه‌قدر چیز تصادفی‌ایه.دیر فهمیدم که بقیه هم وسوسه‌م می‌کنند. کافی بود به اون کنجکاوی اولیه پا بدم، بعدش، کنجکاوی می‌شد کشش، کشش بیش‌تر می‌شد و به رابطه‌ی تن می‌رسید، اون هم که دیگه تمومی نداشت و تکرار می‌شد. تکرار هم می‌شد عادت و نیاز.

چه بر سر جمله‌های قشنگی می‌آید که وارد ذهن‌مان می‌شوند؟ چه‌طور ما را سر شوق می‌آورند و بعد چه‌طور معنای شان را از دست می‌دهند؟

پیامت را که خواندم، دیدم من شده‌ام شکنجه‌گر و تو شده‌ای قربانی. زیر بار این یکی نمی‌روم. هرکاری از دستم برمی‌آمده کرده‌ام. محال است حتی فکرش راهم بکنی که چه دردسرهایی کشیده‌ام. آن‌وقت این وسط قربانی تویی؟ چرا؟ چون من یکم صدایم را بالا بردم؟ یا چون زدم تنگ آب را شکستم؟ باید قبول کنی، من هم دلایل خودم را داشتم.

مادرمان انگار هر روز به ما می‌گفت چون دوست‌تان دارم برای خودم پولی خرج نمی‌کنم؛ همه‌اش را برای شما کنار می‌گذارم. نتیجه‌اش برای من چه بوده؟ هر وقت پول ندارم حس می‌کنم کسی دوستم ندارد :)

من فکر می‌کنم تو هنوز نفهمیدی با من چه کردی! مثل این است که دست بکنی ته حلقم و آنقدر بکِشی، بکِشی، بکِشی تا قلبم از جا در بیاید. یعنی متوجه نیستی؟