بریده‌ کتاب‌های بندها

" زندگی سراسر خیانت است ." به عبارتی، زمان به ما خیانت می کند، آدم هایی که می شناسیم و نمی شناسیم به ما خیانت می کنند، ما با زندگی کردن، با پیر شدن، و سرانجام با مردن به خودمان خیانت می کنیم. چزاره پاوه زه

وقتی دست به کاری زدی که به آدم ها صدمه می زنه و تا عمق وجودشون رو نابود میکنه ، یا اون ها رو می کُشی، یا در هر حال یک جوری تا ابد نابودشان میکنی ، دیگه راه برگشتی نیست . باید مسئولیت جنایت رو تمام و کمال قبول کنی .

مثال پله‌ها را می‌زنی. می‌گویی وقتی از پله‌ها بالا می‌رویم یک پا را می‌گذاریم، بعد پای دیگر را، درست همان‌جور که از بچگی یادمان داده‌اند. ‌می‌گویی ولی لذت آن قدم‌های اول دیگر از بین رفته. می‌گویی همان‌طور که بزرگ می‌شدیم، الگویمان شد قدم‌های پدر و مادرانمان؛ خواهر و برادرهای بزرگترمان؛ آدم‌هایی که به‌شان وابسته بودیم. حالا پاهای ما براساس عادت‌های اکتسابی حرکت می‌کنند. و آن دلهره و هیجان و شادمانی از برداشتن هر قدم، آن تجربۀ ناب اولیه از میان رفته.

حالا همه چیز آن جا بود: همهٔ جست و جو ها و کشف ها و آن چیزهای فراوانی که شاهدی بود بر اینکه زندگی کم و بیش درازم را چگونه سپری کرده بودم. آیا من آن چیز ها بودم؟ نوشته ها و علامت های توی کتاب هایی که خوانده بودم؟ برگ هایی آکنده از یادداشت های کوتاهِ در حاشیه یا جملات نغز؟...

چه بر سر جمله‌های قشنگی می‌آید که وارد ذهن‌مان می‌شوند؟ چه‌طور ما را سر شوق می‌آورند و بعد چه‌طور معنای شان را از دست می‌دهند؟