بریده‌های کتاب جای خالی سلوچ

تا چشم‌هایت با تو هستند به نظر عادی می‌آیند، اما همین که این چشم‌ها ناگهان کور شوند، به میله‌ای داغ یا به سر پنجه‌هایی سرد، تو دیگر تنور خانه‌ای را نمی‌بینی که عمری در آن آتش افروخته‌ای. تازه درمی‌یابی چه از دست داده‌ای، که چه عزیزی از تو گم شده است.

شانه‌های مردانه‌ی او نباید بلرزند. او نباید بگرید. گریستن نه کار مرد است و ابراوِ مرگان مرد بود. پسرم سنگ‌تر باش.

برخی چنین‌اند که بلندی خود را در پستی دیگری، دیگران ‌می‌جویند. به هزار زبان فریاد می‌زنند: که تو نرو تا ایستاده من، بر تو پیشی داشته باشد. این گونه‌ آدم‌ها، از آن رو که در نقطه‌ای جامد شده و مانده‌اند؛ چشم دیدن هیچ‌ رونده و هیچ راهی را ندارند. کینه‌توز، کینه‌توز؛ مار سر راه! ای بسا که همان راه، همان فرجامی را بیابد که ایشان پیش‌گویی کرده‌اند؛ اما نمی‌توان به گفت و نگاه ایشان خوشبین بود. گفت‌شان از بخل‌شان بر‌می‌خیزد، گرچه برخوردار از پاره‌ای حقایق هم باشد. پس در همه حال در حال کینه است که در دل‌هاشان سر می‌جنباند. هراس از دست دادن جای خود.

وقتی تو در توفان گرفتار می‌آیی، چه خیالی که دکمه‌ی یقه‌ات را بسته باشی یا که نبسته باشی.

زخمی اگر بر قلب بنشیند؛ تو، نه میتوانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه می توانی قلبت را دور بیندازی. زخم، تکه ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

زخمی اگر بر قلب بنشیند، تو نمی‌توانی زخم را از قلب وا بکنی و نمی‌توانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

حتما نباید کسی پدرت را کشته باشد تا تو از او بیزار باشی. آدم هایی یافت می شوند که راه رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می رویاند.

- می‌خواهی مردم به‌ات بخندند ؟! + بگذار بخندند ؛ مگر مردم نان شب من را می‌دهند که به‌ام بخندند ؟!

آن کس که میزند میداند و آنکس که میخورد. حریف حریف را می فهمد. زبانی که آشناست.

در نگاه مرگان جای خالی سلوچ دم به دم گودتر و گودتر می‌شد. به اندازه‌ی یک زهدان، به همان شکل، جای سر، جای پاهای بسته، جای خمیدگی پشت‌‌. آیا سلوچ انقدر کوچک شده بود؟

عشق مگر حتما باید پیدا و آشکار باشد تا به آدمیزاد حق عاشق شدن، عاشق بودن بدهد؟ آن چه پیداست؟ نه، عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست. معرفت است. عشق از آن رو هست که نیست. پیدا نیست و حس و می‌شود. می‌شوراند. منقلب می‌کند. به رقص و شلنگ‌اندازی وامی‌دارد. می‌گریاند. می‌چزاند. می‌کوباند و می‌دواند. دیوانه به صحرا!

وجود آدم خرج دارد!

جوانی پنهان می‌شود و می‌ماند. مثل چیزی که شرمنده شده باشد در دهلیز‌های پیچاپیچ روح، رخ پنهان می‌کند. چهره نشان نمی‌دهد، اما هست. هست و همیشه در کمین است و پی فرصتی است، یا مهلتی، تا خود را بروز دهد. چشم به راه است و همین که روزگار نقاب عبوس را از چهره‌ی آدم پس بزند، جوانی زبانه می‌کشد و نقاب کدورت را بی‌باقی می‌درد. جوانی دیگر مهلتی به دل‌افسردگی و پریشانی نمی‌دهد. غوغا می‌کند. آشوب. همه‌چیز را به‌هم می‌ریزد. سفالینه را می‌ترکاند. همه‌ی دیوار‌هایی را که بر گرد روح سر برآورده‌اند درهم می‌شکند. ویران می‌کند!

گاه آدم،خودآدم،عشق است.بودنش عشق است.رفتن و نگاه کردنش عشق است.دست و قلبش عشق است.در تو عشق می‌جوشد،بی‌آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده،روییده.شاید نخواهی هم.شاید هم بخواهی و ندانی.نتوانی که بدانی.

حتماً نباید کسی پدرت را کشته باشد تا از او بیزار باشی. آدم‌هایی یافت می‌شوند که راه رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می‌رویاند.