بریده‌های کتاب جای خالی سلوچ

وجود آدم خرج دارد!

جوانی پنهان می‌شود و می‌ماند. مثل چیزی که شرمنده شده باشد در دهلیز‌های پیچاپیچ روح، رخ پنهان می‌کند. چهره نشان نمی‌دهد، اما هست. هست و همیشه در کمین است و پی فرصتی است، یا مهلتی، تا خود را بروز دهد. چشم به راه است و همین که روزگار نقاب عبوس را از چهره‌ی آدم پس بزند، جوانی زبانه می‌کشد و نقاب کدورت را بی‌باقی می‌درد. جوانی دیگر مهلتی به دل‌افسردگی و پریشانی نمی‌دهد. غوغا می‌کند. آشوب. همه‌چیز را به‌هم می‌ریزد. سفالینه را می‌ترکاند. همه‌ی دیوار‌هایی را که بر گرد روح سر برآورده‌اند درهم می‌شکند. ویران می‌کند!

گاه آدم،خودآدم،عشق است.بودنش عشق است.رفتن و نگاه کردنش عشق است.دست و قلبش عشق است.در تو عشق می‌جوشد،بی‌آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده،روییده.شاید نخواهی هم.شاید هم بخواهی و ندانی.نتوانی که بدانی.

حتماً نباید کسی پدرت را کشته باشد تا از او بیزار باشی. آدم‌هایی یافت می‌شوند که راه رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می‌رویاند.

گاهی آدم ناچار است رزق و روزی خودش را از دست یزید بگیرد. دستی که به گرفتن مزد دراز می‌شود همان دستی نیست که به گرفتن ممد.

رهایی از دیگران آسان است. رهایی از خود دشوار است. بسا ناممکن. اینست که مرگان در پاسخ خود درمانده می نماید، نه در گمان آنچه دیگران _لابد_ میگویند.

خمناله. چیزی ، حالتی برای گشودن راه بر درد. باریکه راهی که آدم ناخوش برای عبور درد باز می‌گذارد. که درد اگر بماند، می ترکاند. خمناله . خمناله ای کشدار. از آنگونه که قلب آدمی را شخم میزند. چنان ناله ای که پنداری هزار سال عمر دارد. از رگ و ریشه مایه دارد. از مغز استخوان بر می آید. نه اصلا خود رگ و ریشه، خود استخوان است. همان رگ و ریشه و استخوان است که به صدا ، به نوا بدل شده است و دارد از حجره بیرون می ریزد. خود جان است، خودِ جان. جان گرداگرد زبان پخش میشود، چرخ میزند ، لای کوبش دندان ها، درهم میشکند و قالبی می جوید تا مگر خواهشی برآورد. تا مگر مددی بطلبد.

زخمی اگر بر قلب بنشیند، تو نه می‌توانی زخم را از قلبت وا بکنی و نه می‌توانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست.‌زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

در این دنیای بزرگ، جایی هم آخر برای تو هست. راهیهم آخر برای تو هست. در زندگانی را که گل نگرفته اند!

این‌که باید تسلیم بود، که باید تسلیم شد، که ناچاری و باید خود‌ را به مرگ بدهی نیز چیزی است که در همه‌ی لحظه‌ها به ذهن نمی‌آید. همیشه‌نمی‌آید! و‌ غالبا وقتی چنین چیزی بر ذهن و چنین سخنی بر زبان می‌گذرد که خبری از مرگ نیست. لبه‌گاه مرگ‌ امان نمی‌دهد که به تسلیم بیندیشی. فرصتی در اختیار نداری. نه به تسلیم و‌ نه به دفاع. در این دم تو توده‌ای از ذرات هستی که پیوسته و پر‌شتاب تمام می‌شوی. شاید بتوان گفت: مثل آتش. مثل خود آتش. سراپا آتشی. به‌شتاب می‌سوزی تا تمام شوی.

میشود چیزی سال ها در تو گم باشد و تو از آن بی خبر بمانی؟

وقتی هم از معرکه بدر می‌آیی، هنوز در معرکه ای! معرکه هنوز در تو است.

گاه پیش می‌آید که آدمی در دوره‌ی کوتاه عمر خود هزار‌بار می‌میرد و زنده می‌شود.

هوا تاریک شد. اما تاریکی را تو با دل روشن می‌توانی ببینی. وقتی دل تو از شب هم تاریک‌تر است، دیگر چه رنگی می‌تواند داشته باشد شب؟ بگذار تاریکی بدمد. نفوذ کند. بگذار شب بیاید.

آن دسته از مردم که همچنان ریشه در دیرین دارند چنین پذیرفته اند که در اولین فرصت، همین که از شکمشان زیاد آمد به فکر کفنشان باشند.

برخی چنین‌اند که بلندی خود را در پستی دیگری ، دیگران می‌جویند. به هزار زبان فریاد میزنند که: تو نرو تا ایستاده ی من، برتو پیشی داشته باشد! این گونه آدم ها، از آن رو که در نقطه‌ای جامد شده و مانده اند؛ چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند.