بریده‌های کتاب مشعلی در برابر شب

"لبخندش‌خورشیدی‌است‌ که‌پس‌از‌ تاریک‌ترین‌ و طولانی‌ترین شب طلوع می‌کند.":))

همیشه از تاریکی درونی میترسیدی،متوجه نیستی؟ تا وقتی با تاریکی میجنگی،توی روشنایی ایستاده‌ای!

{میدان نبرد،عبادتگاه من است.نوک شمشیر، کشیشم است.رقص مرگ، دعایم است.ضربه مرگبار، آزادی بخشم است}

{ایمان داشتن یعنی همین، اینکه به چیزی فراتر از خودت باور داشته باشی}

(اون فقط یه بچه است.) با دست راستم مشتی به چانه ماسک میزنم و او را روی زمین می اندازم. خشم درونم آزاد میشود و در حالی که مشتها را روی سرش فرود می آورم، حتی زنجیرها را حس نمیکنم. (اون یه بچه است که تو مثل آشغال باهاش رفتار میکنی و فکر میکنی حسش نمیکنه، ولی میکنه، و تا زمانی که بمیره حسش می کنه، فقط چون تو اون قدر مریضی که نتیجه کارت رو نمیبینی.) دستهایی به پشتم چنگ میزنند. صدای گرومپ گرومپ چکمه ها به گوش می رسد و دو ماسک وارد سلول میشوند.

عواطف از تو انسان می سازن، حتی اونایی که ناخوشایندن، هدفی دارن. اگر نادیده شون بگیری، بلند تر و عصبانی تر می شن.

کینان می‌گوید《چای خوب اینقدر باید شیرین باشد که یک خرس را خفه کند》

ایمان داشتن یعنی همین،اینکه به چیزی فراتر از خودت اعتماد داشته باشی!

هرجا زندگی هست امید هست.

《 تو عبادتگاه منی. کشیش منی. دعای منی. آزادی‌بخش منی.》

سلول را ترک میکند و پسرک در حالی که زیر وزن کوزه ای گلی و جعبه ای بطری که تلق تلوق میکنند خم شده، جلو می آید. نگاهش به دستم می افتد و چشم هایش گشاد میشوند. کنارم دولا میشود و با انگشتهایی به سبکی پروانه از خمیرهای مختلفی برای تمیز کردن زخمهایم استفاده میکند. زمزمه میکند:(پس چیزی که میگن حقیقت داره ماسکها درد رو حس نمیکنن.) میگویم:( درد رو حس میکنیم، فقط آموزش دیدیم که تحملش کنیم.)

به آسمان نگاه میکنم. ستاره ها هنوز بالای سرم برق می زنند، ولی سپیده دم نزدیک است و باید قبل از آن حسابی از اینجا دور شوم؛ ولی لایا چه؟ آیا واقعاً خیال دارم فقط با یک یادداشت از او خداحافظی کنم؟ با قدمهایی بی صدا به سمت واگن جیبران میروم و در پشتی را باز میکنم. ایزی روی یکی از نیمکت ها خروپف میکند و دستهایش را زیر گونه اش گذاشته است. لایا روی نیمکت دیگر بدنش را مچاله کرده و در حالی که یک دستش روی بازو بندش است، به خواب فرورفته. کنارش زانو میزنم و زمزمه میکنم:( تو عبادتگاه منی، کشیش منی، دعای منی، رهایی بخش منی.) بابابزرگ اگر میفهمید شعار مورد علاقه اش را این طور خراب کرده ام، به من اخم میکرد؛ ولی من این طوری ترجیحش میدهم. آنجا را ترک میکنم و به سمت تریرا میروم که دور از اردوگاه منتظرم است.