بریده‌های کتاب همنوایی شبانه ارکستر چوبها

و وقتی به خودم آمدم که در خانه ی سفیر ایتالیا هستیم یادم به آبروی خویش افتاد و خشم سراسر وجودم را فرا گرفت :«چرا رفته ای توی استخر ؟» همین طور که وسط استخر راه می رفت با معصومیتی کودکانه زمزمه کرد :«دیدم خالی است گفتم پُرش کنم .»

سعی کن چیزی را دوست بداری. فرقی هم نمی‌کند چه چیز. خدا، زن، موسیقی، حتی مشروب یا تریاک. ولی یک چیزی را دوست بدار!

سکوت شبانه این سیاره بی لنگر را به هم می ریخت ‌. همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها گاه به اجرایی ابدی منتهی می شد .

خودش هم می داند تاریک که بشود دیگر نمی تواند با نگاهش مرا احاطه کند . تاریک که بشود حضور او هم باید از جنس حضور حرف شود . تاریک که بشود او هم باید کس دیگری بشود . می دانم تاریک که بشود من هم تاریک می شوم.

اگر هماره بر خلاف مصلحت خویش عمل می‌کنم از آن روست که من خودم نیستم ؛ که این لگدها که دائم به بخت خویش می‌زنم لگدهایی‌ست که دارم به سایه‌ام می‌زنم ؛ سایه‌ای که مرا بیرون کرده و سال‌هاست غاصبانه به جای من نشسته است.

با مرگِ آن زن ، مردی که از مدت ها پیش در جایی ایستاده بود نزدیک به انتهای یک دایره ی مرگ ، یک قدم دیگر به پیش رانده شد !

فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج. دردی که نوزاد، هنگام عبور از آن دریچه‌ی تنگ متحمل می‌شود، چنان شدید است که کودک ترجیح می‌دهد رنج زاده‌شدن را برای همیشه از یاد ببرد.

اگر انسانِ اولیه برای بیانِ مقصود بیشتر از چند کلمه در اختیار نداشت آیا این بدان معناست که ما نسبت به انسانِ اولیه احساساتِ پیچیده تری داریم ؟

این‌طور بارم آورده بودند که بترسم. از همه‌چیز. از بزرگ‌تر که مبادا بهش بربخورد؛ از کوچک‌تر که مبادا دلش بشکند؛ از دوست که مبادا برنجد و تنهایم بگذارد؛ از دشمن که مبادا برآشوبد و به سراغم بیاید.

منظره‌ی ویرانی آدم‌ها غم‌انگیزترین  منظره‌ی دنیاست. ببینی کسی مثل طاوس می‌رفته، حالا مرغِ نحیفی است، پرش ریخته، ببینی کسی خود را ملکه‌ای می‌پنداشته و تو را بنده‌ی زرخرید، حالا منتظرِ گوشه‌ی چشمی است به او بکنی. ببینی...

 در وجود هر کس کودکی است که تا پایان عمر با او می‌زید. کافی است چین و چروکی را که زمان، برای گم کردن رد، در چهره‌ی اشخاص به جا می‌نهد کنار بزنیم تا آن کودکی خود را نشان بدهد. این یگانه راهی است برای آنکه مرعوب کسی، هر چند بزرگتر از خود، نشویم.»

«هیچ گاه نفهمیدم گریه ی آن شب دایی از شوق بود یا چیز دیگری »

اگر او سه شخصیت داشت، تعدادِ شخصیت‌های من بی‌نهایت بود. من سایه‌ای بودم که نمی‌توانست قائم به ذات باشد. پس دائم باید به شخصیت کسی قائم می‌شدم. دامنه انتخاب هم بی‌نهایت بود. گاه ماکس فن سیدو می‌شدم، گاه ژرار فلیپ، گاه ژان پل سارتر، گاه داستایفسکی و گاهی هم جان کاساویتس. حساب و کتابی در کارم نبود. آدم بلهوسی بودم و گاهی هم می‌رفتم به قالبِ طرف مقابلم. او که گه‌گیجه می‌گرفت من به خنده می‌افتادم.

این گذشته است که شب می خزد زیر شمدت ، پشت می کنی می بینی روبه روی توست ، سر در بالش فرو می کنی می بینی میان بالش توست. مثل سایه است و از آن بدتر ، سایه نور که نباشد دیگر نیست، اما گذشته در خموشی و ظلمت با توست ...

هیچ‌چیز برایم شکوهی نداشت و به هرچه نظر می‌کردم در همان نگاهِ اول ، چشمم به معایبش می‌افتاد. یک‌ بار مردِ بزرگی به من گفت: «سعی کن چیزی را دوست بداری. فرقی هم نمی‌کند چه چیز. خدا، زن، موسیقی، حتی مشروب یا تریاک. ولی یک چیزی را دوست بدار!»

این یادداشت مربوط به کتابی بود که مدت‌ها پیش نوشته بودم و هیچوقت هم منتشر نشده بود. به هر ناشری داده بودم رک و پوست‌کنده گفته بود که این مهملات ادبیات نیست و من فقط وقتم را تلف کرده ام. من هم از همان‌جا که فکر می‌کنم همیشه حق با دیگری است. وقتم را تلف نکردم و به نقاشی روی آوردم. یعنی برای امرار معاش اول نقاش ساختمان شدم و بعد از آنجا که همیشه مقداری رنگ توی دست و بالم بود برای سرگرمی شروع کردم به کشیدن پرتره‌ی همه‌ی آنهایی که نمی‌فهمیدم‌شان. اول از همه از چند ناشر شروع کردم.