در میان سورئال نما های ایرانی، این رمان، یک سورئال حقیقی ست.
        

          شخصیت‌پردازی در رمان به قدری عالی است که نمی‌شود عاشق راوی نشد. نمی‌شود هوش سرشار نویسنده را تحسین نکرد. داستان به شکل خطی روایت نمی‌شود. فضاسازی و صحنه‌پردازی‌ها بسیار هنرمندانه است به طوریکه خواننده خود را در طبقه ششم ساختمان اریک امانوئل اشمیت می‌بیند و تمام ساکنان آن طبقه را هم اگر ببیند می‌شناسد. هم طنز دارد و هم غم. حس غربت و مشکلات مهاجرت بدون هیچ اشاره مستقیمی به تمامی منتقل می‌شود. قلم رضا قاسمی به گونه‌ای است که وقتی رمان تمام می‌شود می‌خواهی حداقل یک بار دیگر بخوانیش. چون قطعا نکات زیادی بوده که در خوانش اول از چشمت دور مانده. هرچه با اطلاعات‌تر باشی برداشتت از رمان هم بیشتر می‌شود.
        

          از این کتاب لذت بردم. واقعا متاسفم که مدت طولانی از چاپ این کتاب گذشته و من تازه متوجه شدم. نثر روان، پرش های زمانی خوب و خط داستانی عالی.
        

          سانتاگ در در مقاله‌اش با عنوان «هنرمند به مثابه رنجبر نمونه‌وار» توضیح می‌دهد که دلیل ما برای خواندن یادداشت‌های یک نویسنده، چیزی جز این نیست که می‌خواهیم با روح او، بدون واسطه و مرزی ارتباط برقرار کنیم. چرا که در این یادداشت‌ها با نویسنده به شکل اول شخص مواجه می‌شویم؛ با من پنهان در پس صورتک‌ من‌هایی که در آثار نویسنده وجود دارند. این مسئله کاملا درست است. سانتاگ این موضوع را نیز بیان می‌کند که حتی اگر نویسنده در رمانش از زبان اول شخص نوشته باشد نیز، باز هم پرده‌ای بین خود حقیقی‌اش با مخاطب وجود دارد.
اما با این وجود در رمان «همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها» نویسنده سعی خود را کرده تا خود را برای مخاطب عریان کند، نه تنها برای مخاطب که برای خودش! قاسمی گویی سعی داشته حتی خود مولفش نیز، من حقیقی خودش را ببیند و روایت کند؛ انگار که او خود نیز یکی از مخاطبین باشد. داستان او به دور از هر گونه تصنع و نقابی روایت می‌شود و انگار که یادداشت‌های نویسنده را در قالب رمان و لابه‌لای داستانی که جریان دارد می‌خوانیم و احساس قرابت می‌کنیم. البته این فقط مربوط به روایت از زاویه دید اول شخص نیست، بلکه دلالت‌های دیگری دارد که مخاطب با «من» جاری در داستان همذات‌پنداری کند و او را بشناسد.
اما این «من» جاری در داستان کیست؟ مرد مهاجری که در ساختمانی شش طبقه‌ای با  همسایه‌های خود زندگی می‌کند. اما چه زندگی کردنی؟ او مدام در گذشته‌های خود گم می‌شود و شاید همین مرور گذشته مخاطب را از شناخت جهان غرب ( در واقع جهانی که شخصیت اصلی داستان در آن ساکن است.) دور می‌کند. این نوع از روایت در رمان «آینه‌های دردار» هوشنگ گلشیری نیز اتفاق می‌افتد و علیرغم تحسین‌هایی که رمان «همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها» گرفته است، باید توجه کرد که این اتفاق پیش‌تر نیز در رمان بزرگان ادب فارسی افتاده است. 
و اما داستان حول محور ساکنین طبقه ششم ساختمان می‌گذرد. انسان‌هایی عجیب و مرموز که از یکدیگر خوف دارند و مدام فال گوش یکدیگر می‌ایستند. شخصیت‌های داستان، بعضی همین انسان‌های حقیقی اما مرموز هستند و بعضی مثل فاوست که در اتاق راوی در حال اعتراف‌گیری از اوست، از دل متون دینی بیرون آمده‌اند. و نکته بسیار بسیار مهم در مورد شخصیت‌ها این است که نباید آن‌ها را  تیپ دانست؛ مفهوم‌اند و با نظر به اینکه هر کدام از این آدم‌ها در تلاش برای رساندن چه مفهومی هستند، می‌توان معنای داستان را فهمید. در واقع همین برخورد‌ها و مواجه مفاهیمی که در قالب شخصیت‌ها در داستان حضور دارند، اثر را جذاب می‌کند.
به بیانی دیگر، می‌توان گفت تمام شخصیت‌های حاضر در داستان یکی از ابعاد هویتی و روحی راوی را نمایان می‌کنند و انگار همه یک نفر هستند. از این روست که در اول متن اشاره شد که قاسمی خود را در این اثر عریان کرده است. در واقع او خود را تکه تکه کرده و به مخاطب عرضه کرده تا فهم دقیق‌تری از او دست بدهد. رمان یک شخصیت اصلی دارد و باقی شخصیت‌ها در واقع خرده شخصیت‌هایی هستند که شخصیت اصلی رمان را کامل می‌کنند و او را جز به جز به مخاطب می‌شناسانند. همان طور که قاسمی خود از بیان راوی (شخصیت اصلی داستان) بیان می‌کند که : « تعداد شخصیت‌های من بی‌نهایت بود. من سایه‌ای بودم که نمی‌توانست قائم به ذات باشد. پس دائم باید به شخصیت کسی قائم می‌شدم. دامنه انتخاب هم بی‌نهایت بود. » 
ما می‌بینیم که راوی داستان به بیماری‌های روحی روانی متعددی از جمله پارانویا دچار است و با توجه به افکار او و غوطه‌ور بودنش در گذشته، در می‌یابیم که او از قشر روشنفکر بوده است. چرا که روشنفکران هستند که با زیست در جهان سوم بسیار محتمل‌تر است که دچار چنین بیماری‌های روحی روانی بشوند. چرا که روشنفکران همیشه در تلاطم میان آموزه‌های سنتی و ایدئولوژی‌های مدرن هستند و ذهنشان مستعد پذیرفتن چنین بیماری‌هایی هست. 
آنچه در رمان قاسمی، درباره شخصیت اصلی قابل توجه است این است که او  نگاهی به راوی رمان «بوف کور» اثر صادق هدایت نیز داشته است و مخاطب شباهت‌ها میان‌ آن‌ها را متوجه می‌شود. چرا که راوی این رمان نیز مانند شخصیت اصلی بوف کور فردی غمگین است که به فلسفه زندگی بدبین است و باز مانند راوی بوف کور که به زن اثیری (معشوقه‌اش) نمی‌رسد. می‌بیینم که راوی «همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها» نیز عاشق رعنا است و به او نمی‌رسد. 
قاسمی حتی تا حدی تحت تاثیر صادق چوبک نیز بوده است و هر چند تلاش کرده تا فضای شهری_ساختمانی را به تصویر بکشد اما شاید چندان خوب عمل نکرده است و مخاطب با فضای غرب آشنا نمی‌شود و داستان فقط در ساختمانی شش طبقه‌ای شکل می‌گیرد و این ابدا ایراد به حساب نمی‌آید. کاری که چوبک در «سنگ صبور» انجام داد و مخاطب را به خانه‌ای با اتاق‌های اجاره‌ای می‌برد.
قاسمی به بسیار از بزرگان رمان‌نویسی از جمله گلشیری و چوبک و هدایت برای به نگارش درآوردن این داستان نظر داشته است، پس چندان دور از انتظار نیست که رمان بسیار خوبی از آب دربیاید.


        

          اینقدر بد بود که آخرش گفتم کاش وسطش ول کرده بودم و وقتمو تلف نمیکردم...
        

          کتاب ضعیف شروع شد، قدری در میانه اوج گرفت و با صورت به زمین خورد!! ظرافت هایی در میانه داستان آدم رو به وجد می آورد ولی باز بلاتکلیفی و پادرهوایی متن از جای دیگه بیرون می زد. یک نکته جالب ولی شخصیت سید بود که عجیب متجانس بود: از طرفی چهره مظلوم و معصوم او در ابتدای داستان و بعد تغییر چهره به شخصی که از تمامی ابزارهایش استفاده تا هر روز دامنه استیلایش را زیاد کنه. شخصیتی بسیار خواندنی از آب در اومده بود. یا تلاش هایی که برای توضیح نسبت انسان با حافظه بیان شده و ... . ولی به هر حال نوشته دل انگیزی نبود.
        

          هم‌نوایی شبانه‌ی ارکستر چوب‌های رضا قاسمی رمانی است مدرن با فضایی وهم‌انگیز که وقتی برای اولین بار چاپ شد توجه منتدقان و جوایز ادبی را به خود جلب کرد. وقایع این رمان در یک پانسیون مهاجرنشین در فرانسه می‌گذرد. این رمان قبلاً به همت ناشران دیگر در ایران به چاپ رسیده بود، اما ناشر فعلی آن نیلوفر است. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          «
- تو اینجا کسی به نام مهدی میشناسی؟
- اینجا هرکسی چند اسم دارد. من اسمم علی است، اما قبلاً حیدر صدایم می‌کردند. یک وقتی هم مجید.
بعد با لبخندی شرماگین اضافه کرد: «پیش از انشعاب، البته. کلانتر اسمش مجید است، اما حسین هم صدایش می‌کنند. یک اسم دیگرش هم محسن است. تقی، که قبلاً جای تو می‌نشست، هم علی صدایش می‌کردند، هم محمد. پروفت را نمی‌شناسم. همین‌قدر می‌دانم که اسمش حسن است. فریدون را هم یکی دو بار دیدم که مرتضی صدایش می‌کردند. سید هم یک وقتی اسم مستعارش کوروش بود. اما مهدی... نه، کسی را به این اسم نمی‌شناسم.»
سرم به دوّار افتاد. طبقه‌ی ششم ساختمانِ اریک فرانسوا اشمیت، که تعدادِ ساکنانش ناگهان چندبرابر شده بود، غرق در ازدحامِ افراد ناشناسی بود که همگی چهره‌ای شبیه هم داشتند. 
»
        

          داستان یک تبعیدیِ خودخواسته‌ست که در پاریس زندگی می‌کنه و توسط شخصی به اسم پروفت به قتل می‌رسه.
در این هنگام فاوست مورنائو و سرخپوستِ بر فراز آشیانه فاخته (شبیه به نکیر و منکر) اونو مجبور به بازگویی سرگذشتش می‌کنند.

        

          کتاب خوبی بود،از کتاب‌های  خوب  نویسندگان ایرانی هست
        

          این کتاب برای من دقیقا پنج ستاره نیست صرفا حس میکنم که این کتاب لایق امتیاز بالاتریه و برای من هم حدود چهار و خورده ایه خود به خود.
من معمولا کتاب های سو رئال رو نمیپسندم اما این کتاب واقعا یک چیز دیگه بود ... شخصیت هاش رفتار ها و اخلاق هایی داشتن که روی مخم بودن گاهی وقتا اما در نهایت به نحوی اکثرشون رو بسیار دوست داشتم خصوصا نکی و منکر رو
        

          این اولین بار است که همین حالاست
        

          گمانم آشنایی با پیشینه و شخصیت نویسنده  مسبب صبر و حوصله ‌ام در خواندن بود. کتمان نمی‌کنم که بخش‌های درخشانی هم داشت هر چند کوتاه بود. بیش از اندازه از تعلیق و سیال ذهن استفاده  شده بود و زخم کرده بود با استفاده خارج از حوصله.
        

          _آنچه مرا نابود می‌کند دیگری است 
_میتوان میان دیگران تنها زیست 
_عجالتا این دیگرانند که وسط تنهایی من زندگی می کنند 
#همنوایی_شبانه_ارکستر_چوبها 
#رضا_قاسمی
        

          از سبک روایت و روان بودن متن لذت می‌بردم تا اینکه یادداشت پشت جلد رو خوندم و تا آخر منتظر اون اتفاق بودم ولی پایان داستان چیز زیادی دستگیر آدم نمی‌شه، زیبایی داستان همون افکار و اندیشه‌های راوی و تشبیه‌هایی که بکار می‌بره و توصیفاتش از آدم‌هاست. اصلا همین‌که چنین اتفاقی رو پشت جلد می‌نويسند نشون میده که دنبال نتیجه و پایان تو این کتاب نباید بود. (البته به پشت جلد نگاه نکنین بهتره)

راوی مردی ۴۰ ساله‌ و روشنفکره که هرکسی که داشته رو از دست داده حتی خودش رو. شاید بهتره بگیم هیچوقت خودش رو نداشته چون از ۱۴ سالگی که حادثه بدی رو تجربه می‌کنه دیگه خودش رو نمی‌شناسه‌ و هویتش رو درک نمی‌کنه.
جایی اشاره میکنه که آخرین تصویری که از خودش داره مربوط به ۱۴ سالگیشه که باعث می‌شه رفتاری بچگانه داشته باشه اما به‌نظرم بالغانه ترین رفتار رو خودش داشت، به کسی آسیب نمی‌رسوند، مزاحم کسی نمی‌شد، به هیچ آدمی نگرش منفی نداشت، خوش حساب بود و اخلاقی زندگی می‌کرد. بیشتر مشکلش خودش بود.

اینکه خیلی ترسو و بی‌عرضه بود و در مقابل خطراتی که باهاش مواجه بود کاری نمی‌کرد و عملا فلج شده بود (که شاید بخاطر افسردگیش بود) آزارم میداد فکر نمی‌کنم تو زندگی واقعی بتونم چنین آدمی رو تحمل کنم ولی خب اصلا سزاوار چنین سرانجامی نبود. اصلا!
می‌دونم هیچ‌جا نمیگه که افسردگی داره ولی مگه میشه چنین آدمی این حجم از غم رو زیسته باشه و شوقی برای زندگی داشته باشه؟
        

          در این کتاب اول شخص، شخصیت اصلی که یک ایرانی تبعید شده به فرانسه است داستان مدتی از زندگیش در یک اپارتمان رو روایت میکنه. انقدر این داستان رازآلود و گاهی غمگین میشه که نمیتونید از جاتون بلند بشید و فقط دوست دارید بخونید و بهمید اخرش چی میشه. شخصیت اصلی این کتاب من رو یاد شخصیت اصلی کتاب یادداشت‌های زیرزمینی انداخت به این علت که هردو کارکتر از یکسری بیماری روانی رنج می‌بردن که داستان رو خیلی تاریک و در عین حال جذاب برای ادامه دادن می‌کرد. من این داستان رو واقعا به همتون پیشنهاد میکنم. قبل امتحان‌های ترم برای من اوقات خوبی رو فراهم کرد.
        

          بعد از مدتها کتابی خوندم که سیر روایت داستان، خواننده را مجبور به ادامه دادن و بیشتر خواندن میکرد.
پایان اعجاب انگیز کتاب، فقط و فقط خواندنی است و با توصیف و تعریف از بین میره.
        

          زویا پیرزاد قشر روشنفکر زبان‌ندان. یکی از کتاب‌های پرفروش زویا پیرزاد که با الهام از رمان‌های فهیمه رحیمی نوشته شده بردارید، از کارهای دیگر الگو بردارید، اسم ردیف کنید، شبیه ترجمه بنویسید و شگفتا! رمانی دارید که همان قشر هدف به آن می‌گویند پست مدرن. آفرین. حالا بروید جایزه‌هایتان را جمع کنید.
        

          رمان همنوایی شبانه ارکستر چوب ها نوشته رضا قاسمی کتابی در سبک پست مدرن و سورئال است. و به زندگی یک ایرانی مهاجر در فرانسه می‌پردازد که در ساختمانی ساکن است که اکثر همسایه های آن طبقه ایرانی هستند. و در کتاب به زندگی ایرانیان مهاجر پرداخته شده است. یدالله داری مشکلات روحی روانی از گذشته (زمان سکونت در ایران) است که با مهاجرت نه تنها بهبود نیافته که مشکلات او عمیق تر نیز شده او به مالیخولیا دچار است و به شدت احساس پوچی می‌کند. او رمانی را در گذشته به نگارش درآورده که بعد از مدتی می‌بیند رمان و زندگی او در یک مسیر قرار گرفته اند او تلاش می‌کند با تحریف رمان آینده را تغییر دهد که موفق نمی‌شود.
روایت این داستان توسط یدالله با توجه به بیماری های روانی او دچار گسستگی های بسیاری است که ناشی از بیماری روانی اوست.
بخشی از کتاب رو در پایین تر برای شما میارم (البته این بخش شامل همه نمی‌شود)
تاریخچه اختراع زن مدرن ایرانی بی شباهت به تاریخچه اختراع اتومبیل نیست.با این تفاوت که اتومبیل کالسکه ای بود که اول محتوایش عوض شده بود(یعنی اسبهایش را برداشته و به جای آن موتور گذاشته بودند) و بعد کم کم شکلش متناسب این محتوا شده بود و زن مدرن ایرانی اول شکلش عوض شده بود و بعد ، که به دنبال محتوای مناسبی افتاده بود کار بیخ پیدا کرده بود.(اختراع زن سنتی هم ، که بعدها به همین شیوه صورت گرفت٬کارش بیخ کمتری پیدا نکرد).این طور بود که هر کس به تناسب امکانات و ذائقه شخصی٬از ذهنیت زن سنتی و مطالبات زن مدرن٬ترکیبی ساخته بود که دامنه تغییراتش٬گاه از چادر بود تا مینی ژوپ.می خواست در همه تصمیمها شریک باشد اما همه مسئولیتها را از مردش می خواست٬ میخواست شخصیتش در نظر دیگران جلوه کند نه جنسیتش٬اما با جاذبه های زنانه اش به میدان می امد٬مینی ژوپ می پوشید تا پاهایش را به نمایش بگذارد اما اگر کسی چیزی به او می گفت از بی چشم و رویی مردم شکایت می کرد٬طالب شرکت پایاپای مرد در امور خانه بود اما در همین حال مردی را که به این اشتراک تن می داد ضعیف و بی شخصیت قلمداد می کرد٬خواستار اظهار نظر در مباحث جدی بود اما برای داشتن یک نقطه نظر جدی کوشش نمی کرد٬از زندگی زناشویی اش ناراضی بود٬اما نه شهامت جدا شدن داشت نه خیانت.به برابری جنسی و ارضای متقابل اعتقاد داشت٬اما وقتی کار به جدایی می کشید٬به جوانی اش که بی خود و بی جهت پای دیگری حرام شده بود تاسف می خورد .
        

          به خاطر اضافه شدن بخش آخر سه ستاره، جدا از اون دوتا...
کلا هم خیلی meeeh.