بریده‌های کتاب ایرانی تر

♦️ ماندالاها نماد ناپایداری چیزهایند، یادآوری زودگذری همه چیز. ناماندگاری مفهومی مهم در سنت بودایی باید ما را به زودگذری برساند و درک اینکه سرچشمه رنج در دلبستگی به اشیا و اشخاص است؛ بودیسم با تخریب ماندالا، می‌گوید که فقط تجربه مهم است و نه نتیجه. ◀️ پی‌نوشت: واژه ماندالا (Mandala) در زبان باستانی مردم هندوستان به معنی دایره است. این واژه از ریشه «ماندا» به معنای ذات یا جوهر و پسوند «لا» به معنای ظرف یا در بردارنده، گرفته شده است. از این رو «ظرف جوهر» یا «چرخ زمانه» هم معنا می دهد و یک کهن الگو محسوب می شود. در واقع ماندالا یک شکل هندسی است که در ادیان هندو و بودا به عنوان دایره‌هایی نمادین برای نمایش جهان هسـتی، و تمرکز بر خویشتن و جستجو در درون انسان هستند.

ماندالاها نماد ناپایداری چیزهایند، یادآور زودگذری همه چیز. ناماندگاری مفهومی مهم در سنت بودایی، باید ما را به زودگذری برساند و درک این که سرچشمهٔ رنج در دلبستگی به اشیا و اشخاص است. بودیسم، با تخریب ماندالا، می‌گوید که فقط تجربه مهم است و نه نتیجه.

و آنگاه زن ايرانى خود مبحثى است نيازمندِ بررسى. چالاك و ژرف، هم شرم وحيا دارد، هم برانگيزاننده است. كسى را مى نگرد و درعين حال ناديده اش مى گيرد، اما به او مى فهماند كه رؤيت شده است.)

تجربه و سن و سال نباید به نگاه کودکانه چیره شود

پیتر بروک می گوید : (( در تئاتر و سینما ، تجربه و سن و سال نباید بر نگاه کودکانه چیره شود )).

هنر نمی تواند بایستد ، مکث کند ، منجمد شود ، چرا که از ما قوی تر است ، چرا که تنها فعالیت انسانی ای است که قادر به شکستن تمام موانع است ، به خصوص آن هایی که بدون آگاهی در درون خود برپا می کنیم. هنر ، در یک سطح بخصوص ، تنها حریفی است که ما هنوز می توانیم در برابر مرگ به کار گیریم.

هر اندازه ¹داریوش فاصله‌ی مرا با فرهنگ چین نمی‌پسندید،به همان اندازه پرکاری ژان کلود عذابش می‌داد. همیشه می‌گفت: "بیارش ایران. قیلوله،چرت بعد از چلوکباب،لهوولعب،تا بفهمه دنیا دست کیه و لذت ببرید. چه خبره؟کار،کار،کار!" و این سخن را پر کارترین و موثرترین روشنفکر ما می‌گفت. ۱: داریوش شایگان ۱۳۱۳.۱۳۹۷ فیلسوف،نویسنده،هند شناش،شاعر

هنرمند واقعی کسی است که از سنتی بسیار کهن می آید ، سنتی که شاید می پندارد همه چیز را گفته و نشان داده است ، ولی او بدون زحمت خود را با تکنیک های زمانش وفق می دهد و ناگاه یک نگاه ، یک صدا ، یک حس جدید می آفریند.

دشمن شادکام بسیارند/دوستی غمگسار بایستی (مولانا)

می‌دانست این سرزمین تنها مرهم من خواهد بود.

اما اکنون من و شما در حال زنده‌ایم، هرچند او دیگر نیست‌. با «زبان‌حال» (خیام)‌ سخن می‌گوییم و به یاریِ واژگان فارسی، که به ما اختیار انتخاب می‌دهد، بین «حالِ» زمان حاضر و «حالِ» حالت یا وضعیت، «در حالِ خود نظر می‌کنیم» (سعدی)، « با اصحاب حال» (مولانا) پیش می‌رویم، «با کسانی از حال می‌گوییم که حالی دارند» (سعدی) و امید داریم «به هر حالی که باشیم و پیش او باشیم» (مولانا).

♦️ بشنو این نی چون حکایت می‌کند از جدایی‌ها شکایت می‌کند این آغاز مثنوی، قرآن فارسی، مرا به یاد جمله‌ای از آرتور رامبو می‌اندازد: «چه جای افسوس، برای چوبی که ویلون شود». به عبارت دیگر برای نی شدن، برای ویلون شدن، باید از اطراف برید و درد کشید.

هنوز هم گاهی یک جمله را به فرانسه(از چپ به راست)،به فارسی(از راست به چپ) و به چینی(از بالا به پایین)می نویسد. اعتراف می‌کنم که شناخت او از این سه خط(و کمی هم سریانی و سغدی)،درمانده ام می‌کند‌. پ.ن: نقل قولی از همسر نهال تجدد،ژان کلود کری یر

امروز تو را دسترس فردا نیست و اندیشه فردات به جز سودا نیست…

او می‌توانست از فرهنگی به فرهنگ دیگر، از قرنی به قرن دیگر، از نویسنده‌ای به نویسنده‌ای دیگر گذر کند. او همواره بین ذهن‌هایی که هیچ‌گاه با هم برخورد نکرده بودند و از دنیاهای گوناگونی می‌آمدند رابطه‌های نوینی پیدا می‌کرد.

نگاهش می کردم تا کوچک می شد،محو می شد و به خود میگفتم:شاید فردا دوباره ببینمش.نهال نخستین وسوسه شرقی من بود،نخستین رایحه ای که دنبال کردم و هرگز از دست ندادم.گاهی اوقات وقتی کنار او نشسته ام سوالی به ذهنم می آید مرا تاب می دهد و ناپدید می شود:"این چیست؟" و تنها پاسخی که می توانم داد:برخورد گریزا اما استوار دو توده که شرق و غرب می نامیم،برخوردی بسیار پرتوان،شتابان که ان را با هیچ چیز دیگر در این دنیا جایگزین نخواهم کرد."

مکان‌ها همیشه برایم ارزشمند بوده‌اند؛شاید به اندازه کَسان،یا کمی بیشتر.