برام دلنشین بود، مخصوصا اینکه با یک سری از بخش‌های کتاب خیلی احساس نزدیکی و همدلی داشتم.
من در لحظه‌های خوبم بازش می‌کردم و یک بخش ازش رو‌ می‌خوندم و کیف می‌کردم، در کل به نظرم از اون سبک کتاب‌ها نیست که شما یکسره بشینید پاش و‌ تمومش کنید، نیازمند ذره ذره پیش رفتنه.
      

        اولش که کتاب رو شروع کردم، همه‌چیز برام گنگ و عجیب بود اما نه اون‌جوری که ولش کنم! کنجکاوت می‌کنه بفهمی داستان چیه و مثلا چرا راوی از دکتر انقدر متنفره؟

این اولین‌ کتابی بود که از دورفمن خوندم و فرم روایت این کتاب خیلی برام جالب و جدید بود.
 
راوی اول، پسری بی‌چهره و آسیب‌دیده‌ست؛ کسی که یا هیچ‌کس به یادش نمیاره یا اصلا نمی‌بینش، ولی از استعدادش یعنی فهمیدن رازهای دیگران از طریق عکس‌ها برای ساختن یک شبکه قدرت ازش استفاده می‌کنه .
راوی دوم یک دختره که تو ۴ سالگیش گیر کرده و راوی سوم هم یک پزشکه که چهره دیگران رو تغییر میده.

ماجرا حول محور هویت و قدرت‌طلبیه؛ داستانی روان‌کاوانه که بعد از خوندنش ذهنتو درگیر نگه می‌داره.

اگر دنبال یک کتاب عجیب و چندلایه‌ هستید، ریمل ارزش خوندن داره.
      

        یک داستان که همه‌ی‌ ما به‌ نحوی باهاش سروکله می‌زنیم در قالب جملات ساده ولی عمیق با تصاویر قشنگ
اولین کتابیه که از جیمز نوربری خوندم برای همین نمیدونم چقدر با کتاب‌های قبلیش شباهت داره یا متفاوته. برام جوری بود که دوست دارم هرچند وقت‌ یکبار برم باز جملاتش رو بخونم...
      

        چقدر دوسش داشتم...
کتاب درمورد نشخوارهای ذهنی یک آدم در مواجهه با مرگش هست و مسیر زندگی دیگران که به نحوی در تماس با این اتفاق هستن رو نشون میده.
به نظر من خوندن این کتاب برای همه خوبه ولی باید در زمان درستش اتفاق بیوفته وگرنه دوست داشتنی نیست براشون!
      

        به نظرم این کتاب می‌تونه کاملا کسایی رو که دنبال یک رمان جنایی- روان‌شناختی هستن رو راضی کنه!
هرچی کنکاش کردن تو زندگی کاراکتر اصلی جلو میره هم جذاب مبشه هم ترسناک!
به نظرم تعداد اسامی نسبتا زیاده و باید با دقت پیش رفت
برای من به شخصه اینجوری بود که تموم که شد دهنم باز موند!
وقتی فهمیدم داستان چیه برگشتم عقب و دوباره تیکه تیکه یک سری قسمت‌هارو خوندم، خیلی چیزها معنی پیدا ‌کرد!
تصمیم دارم انیمه این کتاب رو هم ببینم و بعد دوباره برگردم به کتاب تا ببینم برداشتم تغییر میکنه؟ اگه اره چقدر :)
      

        به نظرم یکی از خفن‌ترین نکات این‌ کتاب این کتاب اینه که سال ۱۹۵۳ منتشر شده! آسیموف خیلی جلوتر از دوران خودش بوده.
من از خوندن این کتاب و دنیایی که ساخته بود لذت بردم، و سراغ جلدهای بعدی این مجموعه هم میرم که ببینم چه اتفاقی تو این دنیا میوفته (داستان‌ها مستقل هستن)
تعاملات و رفتار بیلی در مقابل دنیل هم جالب بود به نظرم 👌🏼
      

        این کتاب برای رده سنی جوان هستش و به نظرم کاملا سرگرم‌کننده‌ست و در مورد کتاب‌های کاراگاهی-معمایی هم اطلاعات جالبی میده.
من دوسش داشتم، حال و هوای کتاب‌های آگاتا کریستی رو داره 😁
      

        خیلی وقت بود کتاب جنایی نخونده بودم که اینجوری مجذوبم کنه!
کتاب ۳ تا پرده مختلف داره، هر پرده شگفتی‌های خودش رو داره، احساسات مختلفی رو موقع خوندنش تجربه می‌کنید، و کاملا غیرقابل حدس پیش میره!

(اینم بگم به نظرم خوندش برای همه خوب نیست چون صحنه‌هایی داره که ممکنه تروما‌های یک سری افراد رو تریگر کنه...)
      

        بعد از خوندن دراکولا از برام استوکر دوست داشتم کارمیلا رو هم بخونم، چون درواقع اولین خون‌آشام زن تاریخ ادبیاته.
به نظرم اگه به آثار گوتیک و ماورالطبیعه علاقه داشته باشید خوبه خوندنش.
      

        داستان خوب، معمای خوب، دید واقع‌گرایانه، پیام خوب
به نظرم هر چیزی که از یک کتاب خوب انتظار میره رو داشت
چیزی که برام جالب بود این بود که برای طرح داستانش از افراد متخصص کمک گرفته بود
پیشنهاد میدم

تنها چیزی که یکم به نظرم عجیب بود این بود که انگار همه شخصیت‌ها زیادی باهوشن، حتی اونی که یکم خنگ معرفیش میکنه 😬
      

        در توصیف کتاب می‌تونم بگم، یک دنیای فوق‌العاده عجیب‌ غریبه با آدم‌هایی که حرصت میدن ولی دوسشون داری و دنبالشون می‌کنی! به جز پورتر 😒
خوشحالم از خوندنش، فصل‌های کوتاهش و مدل داستانش باعث میشد یهو به خودم بیام ببینم ۱۰۰ صفحه خوندم 😁
      

        واقعا دنیای فانتزی توی این کتاب رو دوست دارم، و به نظرم کاملا قابلیت اینو داره سریالشم بسازن 😍
داستانش یجوریه که انگار آشناعه و تو مشابهش رو خوندی یا دیدی ولی درعین حال جدیده و از خوندنش لذت می‌بری!
علاوه بر جهان فانتزی که ساخته، یک سری مفاهیم جالب هم توش هست مثل اینکه ما چطور کورکورانه به عقایدی که در طول زمان توسط آدم‌های مختلف نقل شده و هزار جور تغییر کرده عمل می‌کنیم.خلاصه من خیلی منتظر جلد بعدیشم!
      

        اولین کتابی بود که از موراکامی خوندم، و خیلی خوشم اومد.
جوری که احساسات سوکورو توصیف شده بود... واقعا دوست نداشتم کتاب تموم شه از طرفیم دوست داشتم ببینم تهش چی میشه.
مشتاق خوندن کتاب‌های دیگه‌ش‌‌ شدم 😍
      

        خیلی لذت بردم از خوندنش و هیجان زیادی داشت برام.
      

        One of my biggest problems with this book was that the writer kept emphasizing that Ward D didn’t have a network. The main character, already stressed, was constantly preoccupied with the lack of a network, so there’s no way she could forget to ask the doctor how Cameron sent him a message saying his family needed him.