کتاب از زبان سه نفر برای ما روایت میشه
اول شخصی که دیده نمیشه،کسی اون رو یادش نمیمونه حتی کسایی که براش کار میکنن یا پدر مادرش پس این موقعیت خوبیه که هر کار دوست داره انجام بده
دوم دکتری که هویت بیمارها رو هم ازشون میگیره ادمایی که دارن شبیه به هم میشن و تو جامعه هیچ شخص معمولی وجود نداره
سوم دختری که خودش رو در کودکیش رها کرده 
        

          کتاب ریمل اثر اریل دورفمن داستانی پیچیده در دل دنیای روانشناختی و اجتماعیه و سبکی پست مدرن داره که تجربه جدیدی رو براتون ایجاد میکنه.
برای همین در ابتدای کتاب و با شروعش یه جور ابهام و ناشناختگی رو تجربه میکنید اما هر چقدر که پیش میره و با شناخت جهان کتاب با جملات و نگاهی مواجه میشید که میخکوبتون میکنه.
سه داستان مختلف که سه راوی جدا دارن اما در نقطه ای به هم پیوند میخورن و داستان اصلی رو شکل میدن.
کتاب درون مایه ای روانشناختی داره، شخصیت محور پیش میره و ما رو همراه راویان به عمیق ترین بخش های روانی و وجودشون میکشونه تا بی پرده و بی نقاب با این ادم ها اشنا بشیم.
جذابه چون در دنیای واقعی همچین شانسی رو نداریم.
راوی اول یه ادم نادیده گرفته شده و بی هویت در تمام طول زندگیشه، پر از عقده و خشم که حالا با عکاسی و گرفتن مدرک از ادم ها ازشون انتقام میگیره، راوی دوم جراح پلاستیکیه که برای ادم ها هویت جدید میسازه٫ 
و همین تناقض همین تعریف ساده تا اینجا بهتون نشون میده با چه نگاه عمیقی مواجه ایم.

 راوی سوم زنیه که با یک اسیب روانی در دوران کودکی، کودک مونده. ظاهری زنانه اما درونیاتی کودکانه.
این سه داستان به هم گره میخورن و کتاب ریمل رو شکل میدن.
کتابی که حرف های زیادی برای گفتن داره.
این کتاب داستان مواجه ادم ها با خود، با هویت خود و جامعه است، 
چه موضوع پیچیده ای، شبیه به قالب کتاب که در نهایت بهت جوابی نمیده،
 تو یه حالت سردرگم و گیج تنها ولت میکنه، اما مهم نیست
چون در پایان راه اونقدر بهت تلنگر زده که اونچه که باید رو ازش دریافت کردی.
        

          هنر دورفمن نه در گفتن حرف‌های تازه که در شیوه‌ی بیان حرف‌هاست. هویت از بزرگترین دغدغه‌های دورفمنه که هر بار در شکل جدیدی از اون حرف می‌زنه و بالاخره تو یکی از روایت‌هاش عاشق شیوه‌ی بیان و قدرت داستان‌نویسی این مرد می‌شید. 
        

          ریمل برایِ من قصه‌ی آشنایِ میلِ بی حد و اندازه به قدرت، توجه و زیباییه، قصه‌ی گم کردنِ هویت، ولی خب با یه ایده‌ی خلاقانه!

داستان سه بخش و سه شخصیتِ اصلی داره، که هرکدومشون ویژگی‌ای دارن که انگار باعث شده با وجود نقص‌هایی که دارن، قدرت هم داشته باشن.

راوی اول تنهاست، چون یا دیده نمی‌شه یا می‌بیننش ولی فراموشش می‌کنن.
به قولِ خودش نیمه مرئیه! ولی کم‌کم می‌فهمه که به واسطه‌ی این نیمه‌مرئی بودن می‌تونه رازها و واقعیت‌های آدم‌ها رو کشف کنه، دقیقا همون رازهایی که به شدت پنهانش می‌کنن.

شخصیتِ دوم شخصیت عجیب‌تری داره برای من؛ زنی که نیمی از وجودش هنوز چهار سال و نیم بیش‌تر نداره! و آدم‌هایی هم به دنبالشن که در مسیرِ نجاتِ خودش وارد دنیایِ  راویِ اول می‌شه.( ای کاش شخصیت‌پردازیش به اندازه شخصیت اول قوی بود!)

شخصیت سوم کیه؟ به لطف شخصیتِ سوم هویت آدم‌ها خرید و فروش می‌شه،  تا آدم‌ها چیزی بشن که می‌خوان به نظر برسن، و در اصل چیزی که هستن رو پنهان کنن: یک دکتر جراحِ زیبایی‌ِ حرفه‌ای.
انگار که این دکتر برخلاف شخصیت اول که چهره‌ای نداره، مالکِ چهره‌های زیادیه. 

پی نوشت:
چی‌ شد که خیلی از آدم‌ها الان به لطفِ عمل‌های زیباییِ افراطی، شبیهِ هم شدن؟
چرا انقدر ظاهر مهم شد؟
اصلا چی ‌شد که بیشترمون دیگه بدون فیلتر عکس نمی‌گیریم؟
(البته نه این‌که اینا بد باشن، حرف از افراطه)
        

          📚 از متن کتاب:
«لابد برای تو زیاد اتفاق می‌افتد [دکتر.] این‌که مجذوب ظواهر کسی شوی که می‌دانی زیر آن پوست برنزه‌اش یک اسکلتی نشسته به همان مشمئزکنندگی همه‌ی اسکلت‌های دیگر.»

«ریمل» اثری است از «آریل دورفمن» نویسنده و فعال حقوق‌بشر آرژانتینی-شیلیایی-آمریکایی که در قالب داستانی روان‌شناختی به بررسی مفاهیمی پیچیده نظیر هویت، زیبایی، از خودبیگانگی و روابط پیچیده بین‌فردی می‌پردازد. کتاب کوتاه است، اما عمیق و شاید حتی کمی پیچیده!

کتاب دو شخصیت اصلی دارد؛ یکی پزشکی ماهر و معروف که متخصص جراحی‌های زیبایی است و صورت مراجعین‌اش را به کلی تغییر می‌دهد. دیگری عکاسی است نامرئی و به نوعی فاقد صورت که هیچ‌کس او را نمی‌بیند و متوجه حضورش نمی‌شود. بخش عمده‌ای از داستان از نگاه همین عکاس نامرئی روایت می‌شود. بی‌صورت بودن او و نادیده گرفته شدن‌اش از سوی جامعه را می‌توان به شکل نمادی از انزوا و از دست دادن هویت در دنیای مدرن در نظر گرفت. این عکاس که از دوران کودکی و با شناخت ویژگی خاص «بی‌صورتی»اش به نوعی زندگی در سایه و تعقیب آدم‌ها روی آورده است. او حالا به تهدیدی برای جراح زیبایی ما محسوب می‌شود! چرا که گویا او تنها شخصی است که خوب می‌داند بیمارِ دکتر، پیش از جراحی، به چه شکل و شمایلی بوده است.

📚 از متن کتاب:
«خاطره‌ها مثل گوشت می‌مانند: آدم می‌تواند ببُردشان، ببلعدشان، هضمشان کند، بریندشان. ولی عکس: تا ابد می‌شود عکس رو کرد.»

در بخش‌هایی از داستان با این موضوع روبرو می‌شویم که مراجعان دکتر صرفا خانم‌هایی نیستند که به دنبال ایجاد تغییرات در چهره‌هایشان باشند. بلکه بیشتر سیاستمدارانی هستند که مطابق مطالعات و بررسی‌هایی که روی جامعه داشته‌اند، به دنبال ایجاد تغییراتی در چهره‌های‌شان هستند که آن‌ها را مقبول‌تر و احتمال رأی‌آوری‌شان را بیشتر کند و تصور این موضوع که دور از ذهن هم نیست، چقدر ترسناک است!