در داخل جلد کتاب نوشته‌ام:
«امروز ۵شنبه پنجم مردادماه ۱۴۰۲ این کتاب را در نمازخانه یا شاید هم مسجد پادگان شهید ادیبی مرزن‌آباد تمام کردم. کتاب را تاریخ ۵/۲ شروع کردم.
بسیار بسیار روزهای عجیبی را دارم می‌گذرانم. درباره‌اش جای دیگری می‌نویسم. اما این کتاب را که مدت‌ها دنبالش می‌گشتم (به پیشنهاد حسام آبنوس)، در شهرکتاب بهمن که جدیدا علی آقای محبی راه اندازی کرده است پیدا کردم و سریعا خریدم و همراه خودم آوردم.
حالا هم سرهنگ ............... ما را در صف اول نماز، به زور نشانده است.
حدود ۱۱:۴۵ ؛ ۵/مرداد/۱۴۰۲»

دو داستان از بربرووا نویسندهٔ زن روسی. هر دو داستان، خواندنی است. ارزشش را دارد که کتابفروشی به کتابفروشی دنبالش بگردید. کاش کارنامه، تجدید چاپش کند.
          

            کتابی که من در دست دارم، چاپ سی‌ام است. نمی‌دونم الان چاپ چندم اومده. آیا اینکه شماره چاپ یک کتاب بالا باشد دلیل خوب بودن آن است؟ خیر قطعا. اما خب بخونم ببینم چیه که این همه ازش می‌گن! 

اولای کتاب نتونستم زیاد باهاش ارتباط برقرار کنم. چون به نظرم لحنش مصنوعی بود و  به دل نمی‌نشست!  انتخاب برخی کلمات، باعث می‌شد لحن کتاب یه جورایی لوس و مصنوعی بشه! الکی ادبی بشه یه جاهایی و... (خیلی وقت بود کتاب ایرانی نخونده بودم اینم بی‌تاثیر نیست.) 


اما فهمیدم این کتاب فارغ از ارزش ادبی‌اش، دلیل محبوبیت و ارزشش به خاطر "صادقانه" بودن آقای باباخانی هست.
کم چیزی نیست 30سال معتاد باشی و ریز به ریز خاطراتت از برداشتن پول دختر کوچیکت تا گرفتار مأمور‌ها شدن و... رو کاملا صادقانه بنویسی!

ایشون آبروی خودشون رو در این کتاب نذر کردن، برای اینکه شاید برای چند نفر نور هدایتی باشه:)

اضافه کنم خیلی کتاب خوش‌خوانی بود، می‌شه در یک روز هم خوند. 

همین. دم شما گرم آقای باباخانی. حتما می‌رم و از نزدیک هم می‌بینمشون، احتمالا خیلی انسان با اخلاصی هستند. 
          

            بسم الله

این کتاب را علاوه بر نثر روان و جذابش، به خاطر شخصیت خود نویسنده دوست دارم. بزرگ‌مردی که خداوند او را به خاطر تلاش‌های بسیارش، به سمت نور هدایت کرد و به واسطه‌ی همسر مهربان و فداکارش، او را از دست «ظلمت نفسی»ِ خویش رهانید.
          

            به نام خدا
چرا این کتاب را باید بخوانم؟
۱. کتاب را یک داستان‌نویس نوشته؛ پس حداقل‌هایی از نوشتنِ خوب را رعایت کرده و حتی می‌تواند برای مشتاقان نوشتن از زندگی خود و یا شرح حدیث نفس، آموزشی باشد.
۲. در حوزه کتاب‌های تحول - اگر بشود چنین ژانری قائل بود با ویژگی مشترک انسان خسته‌ای که در پی تلخی‌ها در نهایت به کامروایی در سطح جامعه یا یک حوزه کاری یا نزد خانواده دست پیدا می‌کند - در ایران کتاب کمیابی است.
۳. به دلیل ابتلای بسیاری به اعتیاد، خواندن مکرر چنین کتاب‌هایی کارکرد سالم اجتماعی دارد.
۴. کتاب با شرح خودکشی نویسنده شروع شده و با رستگاری معنوی و مادی وی تمام می‌شود و این آغاز و پایان متضاد برای جامعه امروز که زیر بمباران نومیدی، تنبلی، پوچ‌اندیشی است، در مضمون و موضوع، دلپذیر و لازم است.

برای چه کسانی مناسب است؟
همگی افراد بالای ۱۸ سال

آیا چیزی در کتاب بود که آزاردهنده باشد؟
کتاب در صفحات پایانی، حدود ۳۰ صفحه، از ریتم و کشش می‌افتد. می‌توانست کوتاه‌تر باشد.
ضمناً در بیان راه‌های پزشکی ترک اعتیاد هم دقیق نیست و کفه ترازو به سمت سواستفاده‌های برخی پزشکان سنگینی می‌کند.

خواندنش را به شدت به همگی توصیه می‌کنم.
          

            ویولن زن روی پل را همه باید بخوانند. چه آنها که با اعتیاد سر و کار دارند و چه آنها که به عمرشان چنین مشکلی را حتی در اطرافیان خود ندیده اند
این کتاب روایت یک تلاش ستودنی است و یک آینه واقع گرایانه از دنیای دایره ای و بی خروج اعتیاد
قسمتهای تلاش راوی برای اصلاح جهانبینی اش را خیلی دوست داشتم و ماه طاووس خانم که خودِ خودِ قهرمان است