تقریبن اتفاقی این کتاب رو بلافاصله بعد از «فیل در تاریکی» قاسم هاشمی‌نژاد خوندم. راستش با استانداردی که از روایت و لحن و کلام، اون کتاب تو ذهنم به وجود آورده بود، «تاول» شبیه کلکسیون نه‌چندان‌موفقی برای خلق فضای محلۀ فلاح و جماعت اصطلاحن جنوب‌شهری شده که تلاش نویسنده برای جمع‌آوری اصطلاحات و لحن و فضای داستان تو چشم می‌زنه.
 شنیده‌ام این کتاب، از دل یکی دیگه از داستان‌های ایشون دراومده که من نخوندم؛ ولی درهرصورت، مهدی افروزمنش به‌عنوان یه نویسنده و علاقه‌مند به تهران و فرهنگش تونسته یه داستان جمع‌وجور و همراه‌کننده خلق کنه که قطعن ارزش خوندن داره.
      

        روی این داستان سُر می‌خورید، از بس که روون و منسجم و درجه یکه.

هاشمی‌نژاد در مقدمۀ کتاب، علت نوشتن فیل در تاریکی رو مقابله با داستان‌های بی‌زمان و بی‌مکانِ دهۀ 50 مطرح می‌کنه که فقط در ظاهر، خودشون رو به ادبیات غنی بی‌زمان و بی‌مکان فارسی وصل می‌کنن، ولی در عمل حاصل تنبلی و اداهای روشنفکریِ نویسنده‌هاشونه. و می‌گه می‌خوام در قالب یه داستان معمایی پلیسی بهتون نشون بدم چه‌جوری می‌شه هم سرگرم کرد، هم خوب نوشت، هم زمان و مکان رو درست به داستان اضافه کرد. و این کار رو جوری انجام می‌ده که گمون نمی کنم از این بهتر می‌شد.

حیرت من از جاهاییه که می‌دیدم اتفاقات کتاب داره برام ثانیه‌به‌ثانیه، زنده به حرکت تبدیل می‌شه و می‌تونم باهاش پیچیده‌ترین حرکت‌های فیزیکیِ تَن رو تصور کنم، بدون اونکه نویسنده زور اضافه بزنه یا زیاده‌گویی کنه.

فیل در تاریکی درخشانه. درخشان.
      

        این اولین کتابیه که از رانپو خوندم.
برای یه داستان معمایی-جنایی که شخصیت‌های اصلی‌اش مثلن باید دوتا آدم تیزهوش باشن، منطق روایی ضعیف و ساده‌لوحی کاراکترها خیلی تو ذوق می‌زد. نویسنده می‌خواست به هر قیمتی خواننده رو غافلگیر کنه، حتا اگه شخصیت کاراگاه یا دزد داستانش رو احمق جلوه بده.
البته شاید همهٔ اینا رو بشه با استدلال «ژاپنی بودنِ داستان» توجیه کرد؛ ولی علی‌رغم اینکه داستان اونقدری کشش داشت که تا آخر ادامه‌اش بدم، ولی راضی‌ام نکرد.

مترجم هم دستش درد نکنه، ولی انگار با زبان فارسی کمی غریبه‌اس و دلش می‌خواست خواننده از خوندن کتاب لذت نبره. 
موفق شد.
      

        تو داری یادداشت‌های یک پزشکِ قاتل رو می‌خونی، ولی مدام لابلای قصه‌های کوچیک زندگیِ خودت غوطه می‌خوری و حیرت می‌کنی که یه چطور نویسنده، بیشتر از صد سال پیش از شخصی‌ترین احساساتت خبر داشته. 

این کتاب صدصفحه‌ای زو نباید از دست داد.
      

        عنوان، مقدمه، ۴۵۰ صفحه مطلب و حتا متن پشت جلد این کتاب، در نهایت می‌خواد یک جمله رو به خواننده شیرفهم کنه: اینکه آزادی اراده به اون معنی که ما تصور می‌کنیم وجود نداره و تصمیم‌های ما به هزاران عامل بیرونی و ژنتیکی و فرهنگی دیگه وابسته‌اس. 
خوندن دلایل این ادعا که پشتوانهٔ علمی هم داره از زبون یک نخستی‌شناس و عصب‌شناس کارکشته مثل ساپولسکی همونقدر که جذاب و حیرت‌انگیزه، حوصله‌سربر هم هست! برای همچو منی که تخصصی در زیست‌شناسی نداره، آوردن صدها مثال مختلف برای اثبات و محکم‌کاری این نظریه هم جالبه هم خسته‌کننده. 
اما کتاب در نیمهٔ دومش می‌ره سراغ مسائلی از جمله مسئولیت‌پذیری و مواجههٔ درست با دنیای بدون ارادهٔ آزاد. این نیمهٔ دوم به‌مراتب برای من جذاب‌تر و کاربردی‌تر بود. 
به‌طور کلی مثل خیلی دیگه از کتاب‌های از این دست، حجم کتاب می‌تونست کمتر از نصف باشه. 
ترجمهٔ عباس سیدین از این کتاب خوب و روشنه، و شوخی‌ها و لحن سرحال ساپولسکی رو به خوبی منتقل می‌کنه.
      

        این مفصل‌ترین چیزی بود که تابحال دربارهٔ غلامرضا تختی خونده بودم. یک‌جور اسطوره‌زدایی و اسطوره‌سازی توأمان از یکی از نمادهای ایران معاصر.
کتاب از جستار/مقاله‌های جداگانه‌ای تشکیل شده که هرکدوم با یک محوریت خاص نوشته شده‌ان، اما در کنار و در ارتباط با هم یک شخصیت چندبعدی و همچنان مرموز و مبهم از تختی می‌سازه. احساس خواننده در حین خوندن این کتاب چندبار نسبت به تختی تغییر می‌کنه، گاهی همدلانه‌تر و گاهی غیرقابل‌درک‌تر. و همین بیشتر نشون می‌ده که چطور زندگی و مرگ قهرمان می‌تونه تا دهه‌ها بعد همچنان محل بحث و چالش باشه. 
یک جملهٔ کتاب هم تو ذهنم حک شده: «مردان قدرت محتاج تمکین‌اند، اما تمرد حق قهرمان است».
نویسنده از انجام کار سختی براومده واثر ارزشمندی خلق کرده.
      

        کمی اطلاعات تاریخی از مناطق مختلف جهان کافیه تا از خوندن این کتاب و استدلال‌هاش لذت ببریم و با نکات کمترفکرشده‌ای مواجه بشیم. 
ترجمه هم به‌خوبی مفهوم رو منتقل کرده بود، فقط نمی‌دونم چرا تمام واحدها رو همچنان امپریال حفظ کرده بود و به واحدهای متریک که ‌برای فارسی‌زبان‌ها ملموسه تبدیل نکرده بود. 
این کتاب در سال ۲۰۱۶ منتشر شده و متأسفانه تو روزگاری هستیم که انقدر جهان اطرافمون بی‌ثبانه که گاهی ممکنه از خودمون بپرسیم این کتاب برای اتفاقات این چندسال اخیر چه توجیهی داره.
      

        در نقدها و مقاله‌های زیادی اسم «از غبار بپرس» رو دیده بودم و ناخودآگاه در ذهنم تصویری از یک رمان جدیِ عظیمِ عمیق از این اثر جان فانته شکل گرفته بود.
نمی‌دونستم این کتاب، یکی - و البته معروف‌ترین- حلقه از زنجیرهٔ کتاب‌هاییه که قهرمانشون آرتورو باندینی، خودنویسنده‌پندار ایتالیایی‌تبار مقیم آمریکاس و حوالی سال‌های رکود بزرگ آمریکا می‌گذره. 
از غبار بپرس با لحن سرزنده و طنازانه‌ای شروع می‌شه و شخصیت و جهان باندینی رو برامون شرح می‌ده و بعد از این‌که لایه‌های رمانس بهش اضافه می‌شه، به‌تدریج جدی‌تر و احتمالن عمیق‌تر می‌شه. درنهایت هم جایی که لااقل امروز قابل‌پیش‌بینیه داستان رو تموم می‌کنه، بدون اینکه اثر موندگاری روی منِ خواننده بذاره. 
این کتاب نه در شوخ‌وشنگی‌اش و نه در جدی بودنش هیچ شبیه تصورات من نبود! خوندنش تجربهٔ خوبیه، ولی به نظرم اگر اولویت‌های دیگه‌ای دارید اول برید سراغ اون‌ها.
      

        وقتی بتونیم اسلام رو از روی طاقچۀ تقدس برداریم و کمی زمینی‌ بهش نگاه کنیم؛ رویدادها و چالش‌هاش رو مثل هر پدیدۀ سیاسی اجتماعیِ دیگه‌ای ببینیم و کشمکش‌هایی که درش وجود داره رو از زاویه‌ای به‌جز روایت غالب بشنویم، شاید نگاه متفاوتی و واقع‌بینانه‌تری به این دین در گذر زمان پیدا کنیم.
این کتاب، در قالب فصل‌هایی منفصل، وقایع سیاسی ۳۰ سال اول پس از درگذشت پیامبر رو تعریف می‌کنه و علی‌رغم اینکه به گفتۀ آقای موحد، سال‌ها پیش نوشته شده و از منابع قدیمی استفاده کرده، می‌تونه سؤالات تازه‌ای برای خواننده به وجود بیاره.
      

        چندسالی هست که به علاقه‌ام به عکاسی خیابانی پی برده‌ام و نزدیک یک ساله که دوربین‌به‌دست تو خیابون‌ها می‌گردم و عکس می‌گیرم. سایت‌ها و بلاگ‌های زیادی رو دنبال می‌کنم و پیگیر عکاس‌های زیادی هستم، اما تابحال کتابی دربارهٔ عکاسی خیابانی نخونده بودم. 
این کتاب، چه در انتخاب جزئیات سوژه‌ها و چه انتقال تجربه، از چیزی که انتظار داشتم بهتر بود. مخاطب رو آماتور فرض نمی‌کنه و سنگ‌بنای محتوای کتاب رو از صفر نمی‌ذاره. و همین نقطهٔ قوتشه. 
شما باید با الفبای عکاسی آشنا باشید، به عکاسی خیابانی علاقمند باشید، و بعد سراغ این کتاب برید تا سطح اطلاعات و کیفیت عکاسی‌تون رو باهاش ارتقا بدید.
      

        این کتاب چیز جدیدی از تاریخ تعریف نمی‌کنه؛ ولی نشون‌مون می‌ده لای برگ‌برگ تاریخ چه زندگی‌هایی پنهان شده. 
روایت یک رفاقت واقعی با داستانی به‌یادموندنی که به جون می‌شینه.
      

        خب نه واقعن داره مزه می‌ده دیگه. برای کسی مثل من که با داستان‌های تن‌تن آشنا نیست و کارتون‌هاش رو هم ندیده، این روند پیشرفت هرژه تو قصه‌پردازی خوشاینده واقعن.
      

        حجم خشونت این داستانِ تن‌تن علیه حیوان‌های مختلف، برای من از تمام توصیفاتی که راجع به نژادپرستی‌‌اش شنیده بودم شدیدتر و اذیت‌کننده‌تر بود.
البته خب داستان‌های تن‌تن اینجا هنوز از یک پاورقی برای نشریهٔ «قرن بیستم کوچک» فراتر نرفته و  شاید طبیعی باشه که تو دههٔ ۳۰ میلادی، تکلیف هرژه هنوز با قهرمانش روشن نباشه. 
این نسخهٔ جدید از کتاب‌های تن‌تن که کاملن مشخصه نادر تکمیل همایون با عشق ترجمه‌اش کرده، هم چاپ خوبی داره و هم از نظر کیفی و گرافیکی به اصالت‌های تن‌تن وفاداره.
      

        "موراکامی برای من جزو نویسنده‌هاییه که حتا اگه از یه کتابش چندان خوشم هم نیاد، سبک نویسنگیش باعث میشه از خوندنش لذت ببرم. کتابخانه‌ی عجیب کتاب فوق‌العاده‌ای نیست، اما خوندنش روح آدم رو به یه پرواز مختصر وامی‌داره."
      

        احتمالن مشکل از منه که رمان‌خون شده‌ام و دیگه با داستان کوتاه ارتباط چندانی برقرار نمی‌کنم. اما جدا از این مطلب، موراکامی در زمان نوشتن این مجموعه خیلی کم‌تجربه‌تر از موراکامی امروز بوده و این که داستان‌های جدیدش بیشتر به دلم می‌شینه برام خوشحال‌کننده‌اس.