این مفصل‌ترین چیزی بود که تابحال دربارهٔ غلامرضا تختی خونده بودم. یک‌جور اسطوره‌زدایی و اسطوره‌سازی توأمان از یکی از نمادهای ایران معاصر.
کتاب از جستار/مقاله‌های جداگانه‌ای تشکیل شده که هرکدوم با یک محوریت خاص نوشته شده‌ان، اما در کنار و در ارتباط با هم یک شخصیت چندبعدی و همچنان مرموز و مبهم از تختی می‌سازه. احساس خواننده در حین خوندن این کتاب چندبار نسبت به تختی تغییر می‌کنه، گاهی همدلانه‌تر و گاهی غیرقابل‌درک‌تر. و همین بیشتر نشون می‌ده که چطور زندگی و مرگ قهرمان می‌تونه تا دهه‌ها بعد همچنان محل بحث و چالش باشه. 
یک جملهٔ کتاب هم تو ذهنم حک شده: «مردان قدرت محتاج تمکین‌اند، اما تمرد حق قهرمان است».
نویسنده از انجام کار سختی براومده واثر ارزشمندی خلق کرده.