در واقع 4.5
ایده داستان، طنزپردازی، فلش‌بک‌ها، شخصیت اوه و عشقش به سونیا رو خیلی دوست داشتم. روند داستان توی بعضی قسمت‌های اولیه برام یکم آروم و کند بود اما قسمتهای پایانی رو کاملا یه نفس خوندم.
      

        خوشحالم که حداقل نسخه فیزیکی این کتاب رو نخریدم.
      

        نمیدونم دقیقا چی دربارش بنویسم. هم از ساختار و روند داستان خوشم اومد، هم از مفهوم پشتش و هم از اینکه برای خواننده پر از احساسات متناقض بود.
      

        با احساسات فرنکی ۱۲ ساله، شخصیت اصلی، ارتباط برقرار نکردم و این باعث میشد یه جاهایی از داستان برام کسل‌کننده بشه اما ایده‌ اولیه‌ ماجرا جالب بود و قلم نویسنده رو خیلی دوست داشتم.
      

        محتوای کتاب به شدت جالب بود. درباره‌ی تکنیک یا صرفا تاریخ عکاسی نیست، درباره فلسفه‌ و نقد عکاسیه که برای فهم بیشتر مثال هایی از تاریخ عکاسی میزنه. اصن چی میشه که دلمون میخواد عکس بگیریم و هنر محسوبش کنیم؟ با نقاشی و سینما مقایسش میکنه و از تفاوت دیدگاه‌های عکاسان معاصر و غیرمعاصر صحبت میکنه. 
یه بخش‌هاییش رو نمیفهمیدم و مجبور بودم چندبار جمله رو بخونم تا درک کنم. نمیدونم این قضیه بخاطر سنگینی محتوای کتاب برای من بود یا ترجمه‌ی گنگ و نامناسب (ترجمه مجید اخگر از نشر بیدگل رو خوندم).
به هرترتیب کلی چیز ازش یاد گرفتم اما لازمه بارها و بارها مطالعه‌اش کنم.
      

        کتاب دوست‌‌داشتنی‌ای که از مهم‌ترین خوبیاش این بود که نقدها تقریبا به دور از هرکلیشه‌ای نوشته شده بودن. نحوه‌ی نگاه جان برجر و میزان درکش از هنرمندا ستودنی بود و کیف کردم.
      

        تا اواسط کتاب روند داستان کند بود و برای من تقریبا هیچ اوج و فرودی نداشت. اما در کل موضوع و پایان کتاب رو خیلی دوست داشتم.
      

        نمیدونم خرمگس کتاب خوبیه یا نه ولی برای من در حد اون تعریف و تجمیدایی که ازش شنیده بودم نبود و به شدت تو ذوقم خورد. اوایل داستان خیلی برام کسل‌کننده بود و شاید غیر از بخشی از قسمت‌ پایانی تقریبا هیچ فراز و فرودی نداشت. به نظرم بخاطر موضوع سیاسی و ضد‌ مذهبیش معروف شده؛ نه بخاطر قلم نویسنده، شخصیت پردازی و روند داستان.
      

        شخصیت ‌‌پردازیش ضعیف، موضوعش کلیشه‌ای و پایانش از اواسط داستان مشخص بود. ماجرا گویا عاشقانه بود اما من عشقی بین اونها حس نکردم. فضاسازی و قلمش هم معمولی بود و چنگی به دل نمیزد. بخاطر داستایوفسکیِ عزیزم، تمام سعیمو کردم که بتونم با کتاب ارتباط برقرار کنم ولی نشد، شب‌های ‌روشن خیلی ناپخته بود.
      

        «تنها مرگ است که دروغ نمی‌گوید! حضور مرگ همه‌ی موهومات را نیست و نابود می‌کند. ما بچه‌ی مرگ هستیم و مرگ است که ما را از فریب‌های زندگی نجات می‌دهد، و در ته زندگی اوست که ما را صدا می‌زند و به سوی خودش می‌خواند.»

جریان سیال ذهن و این حجم از آمیختگی خیال و واقعیت رو دوست داشتم اما با موضوع داستان نتونستم ارتباط برقرار کنم. بخاطر اینکه یکی از شاهکارهای ادبیات ایران به حساب میاد تمام سعیمو کردم ازش خوشم بیاد ولی خب نشد و انگار کلا تایپ من نبود.
      

        ایده داستان شگفت انگیز بود و لحظات زیادی ذهنمو درگیر کرد. برای من از اون دسته کتابای به قول معروف right books at the right time بود‌ و خیلی لذت بردم ازش؛ البته پایانش رو دوست نداشتم و به نظرم میتونست یکم غیرکلیشه‌ای تر تموم شه.
      

        داستانی هجوآمیز با محوریت شکاف طبقاتی که موضوع جدید و خاصی نیست اما چیزی که این کتابو منحصر به فرد میکنه، شخصیت پردازی قوی و قلم پرجزئیات داستایوفسکیه. توانایی این نویسنده توی بیان کشمش‌های ذهنی و روانی شخصیت‌های داستان ستودنیه.
      

        «اگر من بروم دستشویی و -معذرت می‌خواهم- آن طرف کاسه‌ی توالت کارم را بکنم، و زینا و داریا پتروونا هم همین کار را بکنند، آن وقت دستشویی ویرانه میشود. نتیجه میگیریم که ویرانی توی مستراح نیست، بلکه در کله هاست!»

از کتابایی مثل این که هم میشه از خود داستان لذت برد هم مفهوم پشتش خیلی خوشم میاد.
      

        داستانی جالب با ترجمه‌ای فوق‌العاده که ریتم تند، هیجان و اتفاقات غافلگیر کننده‌ای نداشت اما باعث نمیشد از گیرایی داستان چیزی کم بشه.
شاید ایشی‌گورو میخواست بهم یادآوری کنه توی موقعیت‌هایی از زندگی مثل استیونز درگیر چهارچوب و قوانینی میشم که خودم برای خودم درستشون کردم‌؛ و در حالی که میشه از زندگی لذت برد، تمام مدت برای رعایت کردن اون چهارچوب دست‌و پا میزنم.
      

        «هیچوقت نمی شنوید ورزشکاری در حادثه ای فجیع حس بویاییش را از دست بدهد. اگر کائنات تصمیم بگیرند درسی دردناک به ما انسان ها بدهند که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده مان نخورد مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد، فیلسوف عقلش، نقاش چشمش، آهنگساز گوشش و آشپز زبانش.»

جز از کل یه داستان جالب با شخصیت های عجیب و پر از جملاتی برای یادداشت کردنه که خوندنش خالی از لطف نیست.

اوایل کتاب ارتباط برقرار کردن باهاش برام سخت بود و هی ولش میکردم. خیلی جاها پرحرفی های مارتین حوصلمو سر میبرد و یه سری جاها به نظرم خیلی هالیوود گونه و سطحی میومد.
از طرفی با تمام این دافعه ‌ها، دلم میخواست بدونم داستان چطوری تموم میشه و تو مغز مارتین و پسرش دقیقا چی میگذره. از حق نگذریم یه جاهایی هم جزئیات و شاخ و برگا و قلم نویسنده باعث جذابیت کتاب میشد. البته اینکه شخصیت های اصلی شبیه دو تا از دوستای من بودن هم بی تاثیر نبود و باعث میشد ارتباط ملموس تری داشته باشم.
به نظرم مثل بیشتر کتاب های ترند شده، اورریتد شده. از یه سریا شنیده بودم که جز از کل زندگیشونو تغییر داده و پر از فلسفه و به تفکر وا داشتنه؛ یا مثلا اینکه یه شاهکار واقعیه که باید بارها و بارها خونده بشه. اگه درست یادم باشه عادل فردوسی‌پور هم توی کتاب باز ستایشش میکرد. برای من در این حد معرکه و تکان دهنده نبود ولی ضعیف و فاقد جذابیت هم نبود.